Join the new world

Το παρόν άρθρο αναφέρεται σε μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες της μικρής ως τώρα ζωής μου που σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστη και θα ήθελα έστω και αργοπορημένα να μοιραστώ μαζί σας… Αναφέρομαι φυσικά στο μεγαλύτερο ίσως event που πραγματοποιήθηκε αυτό το καλοκαίρι στην Ελλάδα, τη συναυλία του Roger Waters στην Αθήνα στις 31 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ! Φυσικά, μου είναι αδύνατο να είμαι αντικειμενικός καθώς ο Waters είναι ένας από τους πολύ αγαπημένους μου καλλιτέχνες και ένα εκ των ιδρυτικών μελών του μεγαλύτερου κατά τη γνώμη μου συγκροτήματος της rock μουσικής, των Pink Floyd!



Όλα ξεκίνησαν κάπου πέρυσι τον Νοέμβρη όταν, περιπλανώμενος στο διαδίκτυο, πέφτω σ’ ένα άρθρο γνωστού περιοδικού όπου προαναγγέλλει την προαναφερόμενη συναυλία. Έχοντας χάσει λόγω δουλειάς τη συναυλία του 2011 και αναλογιζόμενος ότι δύσκολα θα έρθει ξανά ο Waters στην Ελλάδα να στήσει το τοίχος του, δεν δυσκολεύτηκα να πάρω την απόφαση… Έτσι, μετά από λίγο καιρό το “μαγικό χαρτάκι” ήταν στα χέρια μου!



Ώσπου φτάνει η πολυπόθητη μέρα… 31 Ιουλίου, λίγο μετά τις 9:30 το πρωί 3 λεωφορεία ξεκινούν από τη Θεσσαλονίκη με μόνο προορισμό την πρωτεύουσα και συγκεκριμένα το ΟΑΚΑ. Παρ’ όλο που το ταξίδι κράτησε 8 σχεδόν ώρες, παρ’ όλο που το λεωφορείο αντιμετώπιζε προβλήματα με τον κλιματισμό με αποτέλεσμα να πέφτει νερό συνεχώς πάνω μας, κανείς από την παρέα δεν έχανε το κέφι του. 6 ακριβώς το απόγευμα κι επιτέλους καταφθάνουμε στο σημείο της συναυλίας. Ακολουθεί βόλτα στο συναυλιακό χώρο και αγορά διαφόρων ενθυμίων με την αναμονή να χτυπά κόκκινο!




9:30 η ώρα περίπου και η νύχτα σιγά σιγά πέφτει… Τα φώτα σιγά σιγά σβήνουν και ο κόσμος αναθαρρεύει. Μια φωνή ακούγεται που δίνει οδηγίες στο κοινό για το πώς να συμπεριφερθεί κατά τη διάρκεια της συναυλίας όσον αφορά τις φωτογραφικές κάμερες και κλασσικά πριν τελειώσει αντηχεί το “In the flesh”… Εκεί ξεκινά μια πανδαισία ηχητικών και οπτικών εφέ που θα συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας τόσο με διάφορα “τρικ”, όπως το κλασσικό αεροπλανάκι στο in the flesh που γκρεμίζει σημείο του υπάρχοντος τοίχους ή η κινούμενη δέσμη φωτός με τη ταυτόχρονη χρήση ηχητικού εφέ στο another brick in the wall που παραπέμπει σε ελικόπτερο όσο και με τις διάφορες απεικονίσεις στο τοίχος που περνούν μηνύματα κατά του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και της αποξένωσης του ατόμου. Ό,τι και να σας πω θα είναι λίγο… Προσωπικά με συνεπήρε τόσο πολύ το θέαμα που κατά τη διάρκεια του “Nobody home” κι ενώ κρατούσα την κάμερα στα χέρια μου στραμμένη προς την σκηνή ξέχασα να πατήσω το rec, με αποτέλεσμα φυσικά να μην απαθανατίσω τη στιγμή και να κάθομαι απλά με την κάμερα στο χέρι!



Χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε η ώρα, φτάνουμε στο σημείο όπου το τοίχος πέφτει και μετά ο Waters μαζί με τα μέλη του συγκροτήματος που τον συνοδεύουν βγαίνουν για να παίζουν το “Outside the wall” και να αποχαιρετίσουν το κοινό. Εκεί, βρισκόμαστε στο σημείο όπου από μέσα σου λες “άντε, πάμε πάλι από την αρχή τώρα γιατί μία φορά απλά δεν φτάνει”… Ευχαριστείς την τύχη που μπόρεσες να βιώσεις κάτι τέτοιο! Γιατί όσοι παρευρέθησαν σε μία τέτοια συναυλία θα συμφωνήσουν μαζί μου ότι δεν πρόκειται για μια απλή συναυλία αλλά για παράσταση.



Μετά απ’ όλα αυτά, ξεκινά σε πρώτο στάδιο η προσπάθεια επιστροφής μου στα λεωφορεία που λόγω του τόσο μεγάλου αριθμού των θεατών διήρκεσε 40 λεπτά περίπου. Αλλά δεν μ’ ενδιέφερε τίποτα… Ούτε αυτό, ούτε το πολύωρο ταξίδι επιστροφής στη Θεσσαλονίκη που με περίμενε. Είχα βιώσει ίσως ό,τι καλύτερο υπάρχει από καλλιτεχνικής άποψης (είπαμε, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός)! Η παρέα σε περίπου ίδια κατάσταση με μένα… Άτομα που είχαν απολαύσει το ίδιο θέαμα και το 2011, όπου όμως ομολογούσαν πως “το σημερινό ήταν το κάτι άλλο”!!!



Ακολουθεί το ταξίδι της επιστροφής… Για κάνα 2ωρο λόγω της υπερέντασης που μου προκάλεσε όλο αυτό και παρ’ όλη την εξάντληση, δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Χαρακτηριστικά, καθόμουν με ένα συνεχές χαμόγελο στα χείλη με αποτέλεσμα να αρχίσει το δούλεμα. Τελικά, ο ύπνος με παίρνει και το πρώτο που θυμάμαι μετά από αυτό είναι να ξυπνάω λίγο πριν τη Θεσσαλονίκη. Ήταν ο επίλογος μιας αξέχαστης εμπειρίας!

Lazy Soldier (Σωτήρης)