Ο φίλος μου ο Luckis

Day 2,944, 06:05 • Published in Greece Greece • by Kypcom

Σκύλος η γάτα.
Είναι ένα αιώνιο δίλημμα μπορώ να πω.
Συντροφικοτητα η ανεξαρτησία , σκυλογλυψιματα και σκυλοκωλοκουτρουβαληματα στο έδαφος η επιφυλακτικά χάδια παύλα γουργουρίσματα παύλα γκρίνια?
Μια μεγάλη ψυχή που τη κανεις ότι θες η 7 μικρές?
Για μερικούς στο πόντο παίζει η επιλογή.

Ο σκύλος θεωρείτε ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου και όχι άδικα.
Σε κοιτάζει λυπημένα και λιώνεις ,του κανεις όλα τα χατίρια.
Όταν σε βλέπει να γυρίζεις τρελαίνεται από τη χαρά του λες και του έρχεται το καλύτερο δώρο του κόσμου.
Όταν του λες βόλτα συμπεριφέρεται λες και ρίχνει τριπλό οργασμό.
Όταν δεν είσαι και στα καλύτερα σου έρχεται στα πόδια σου και περιμένει αυτό το ένα χάδι.
Όταν γελάς γελάει κι αυτός.

Η γάτα είναι δύσκολο ζώο.
Πρέπει να τη κερδίσεις , πρέπει να κανεις όμως κάτι γι αυτό.
Αλλα και πάλι δε θεωρείς ότι ότι είναι δεδομένη η φιλια της , γιατί για υπακοή κομματάκι δύσκολο.
θα γελάνε και τα friskies αν πεις ότι έχεις γάτα που σε υπακούει.
Κάνει παιχνιδομαλακιες όσο δε παίρνει είναι όμως χαδιάρες και ναζιάρες.
Είναι διακριτική.
Και μη περιμένεις να σου φτιάξει τη διάθεση εννοείτε.
θα σε γράψει στα @@ της αν δε σε γουστάρει η αν δεν έχει όρεξη.
Λοιπόν η γάτα είναι πρόκληση.

Πάνε λοιπόν 9 περίπου μήνες από τώρα που αποφάσισα να μεγαλώσω μια γάτα.
Ήξερα από τα παραπάνω ότι σε σχέση με το σκύλο δεν έχει... καμια σχέση.
Είναι τελείως διαφορετικά να μεγαλώνεις γάτα.
Κι έτσι ύστερα από λίγο ψάξιμο ήρθε ο Luckis (απο το τυχερός) και όχι Λάκης στη ζωή μου.
θα ήταν μια πρόκληση.

Τον Luckis , 50 περίπου ημερών , τον διάλεξα για δυο λόγους.
Γιατί ήταν αρσενικός και γιατί ήταν μαύρος.
Πολύ μαύρος λέμε , πίσσα κατράμι , ο Μαύρος Πάρνηθας , τον έλεγα με αναγραμματισμό.
Ο Luckis είχε δυο καταπληκτικά πράσινα ματια , σα σμαράγδια , μεγάλα και το πρόσωπο του ήταν καλοφτιαγμένο.
Ο Luckis ήταν όμορφος γάτος.

Τον Luckis το πρώτο μηνα τον είχα στο σπίτι , φοβερός.
Πολλά παιχνίδια μαζί και πολύ γέλιο , μα παρα πολύ γέλιο.
Προσπάθησα να τον κάνω κομάντο γιατί ήξερα ότι για να γαμήσει θα πρέπει να είναι μάχιμος , να είναι σπαρτιάτης γιατί πρέπει να διεκδικήσει τη γκόμενα.

Του Luckis του έβαζα λοιπόν δύσκολα και προσπάθησα το παιχνίδι μας να είναι λιγάκι σκληρό αλλα όχι ακραίο.
Παράδειγμα τον σφαλιαριζα στη μούρη όσο έπρεπε για να του δείξω ότι δεν αστειεύομαι στο παιχνίδι η του έκανα ασκήσεις αέρος πεταζοντας στον στο πατάρι να κατεβει μονος του η του τράβαγα την ουρα ξαφνικά κλπ και πολλά άλλα σε λογικά πλαίσια.
Έφτασε κάποια στιγμή με το που σήκωνα το χέρι μου προς το μέρος του ήταν έτοιμος να παλέψει να το νικήσει με πολλούς τρόπους περίεργους στιλ Τσάκι Τσάι κλπ , μιλάμε για πολύ γέλιο.

Μόλις πέρασε ο μηνας αποφάσισα να τον βγάλω έξω , να τον πάρω στο περίπτερο.
Λίγο ότι έμενε πολλές ώρες σπίτι μονος του , λίγο ότι είχε φτιάξει χαλι από τρίχες κάτω , λίγο ότι είχε αρχίσει να γρατσουνάει έπιπλα.

Όταν βγήκε έξω ήταν λίγο φοβισμένος.
Νέος κόσμος πολύ μεγάλος μπροστά του και οι gates είναι περίεργες. Πολύ περίεργες.
Άρχισε να εξερευνεί τα μέρη στην αρχή πολύ φοβισμένα.
Η βάση του ήταν το περίπτερο και το καφενείο ακριβώς από πίσω μου.

Περνώντας ο καιρός κανε φιλιες με άλλες γάτες , έφαγε τις μάπες του από άλλους γάτους έριξε κι αυτός σε άλλους όταν έπρεπε με αλλα λόγια είχε προσαρμοστεί.
Το κυριότερο όμως ήταν ένα.
Έμαθε το κόσμο του καφενείου.

Ο Luckis έμαθε ποιος δε τον γουστάρει , ε δε πήγαινε κοντά του.
Ο Luckis έμαθε ποιος του πετάει κάτι από τους μεζέδες , ε πήγαινε και στεκόταν υπομονετικά διπλα στο τραπέζι και περίμενε.
Ο Luckis έμαθε σε ποιον να πάει να τριφτεί και ποιος τον άφηνε να ανεβεί στα πόδια του.
Ο Luckis έμαθε ποιος γουστάριζε να παίξει μαζί του και πήγαινε και τον προκαλούσε.
Κάποιος άλλος του είχε αλλάξει το όνομα και τον έλεγε Μάρκο.
Κι έτσι ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.
Ο καθένας έπαιρνε αυτό που άξιζε και ο Luckis ήταν νομίζω ένας από τους ποιο ευτυχισμένους γάτους , ζούσε σε ένα παράδεισο και κανεις δεν είχε παράπονο.

Έγινε η μασκωτ του καφενείου , ήταν αγαπητός σε όλους.
Ο γάτος του περιπτερα , ο Luckis.
Όταν δεν εμφανιζόταν το πρωί που άνοιγα τα γερόντια ανησυχούσαν, που είναι ο Luckis και που είναι ο Luckis
Και που θέτε ρε παιδιά η ξέρω που είναι ο Luckis.
Ο Luckis ήταν ανεξάρτητος , όπως πρέπει και όπως γουστάρει , αλλα είναι και ο φίλος μας ο φίλος όλων που πάντα , έστω και μερικές φορες καθυστερημένα , ήταν εδώ στο περίπτερο και στην μεγάλη αυλή του καφενείου με τα πολλά τραπεζάκια και το πολύ κόσμο.

Όμως ναι , Luckis ήταν υπάκουος.
Επειδή έμαθε ποιος τι που και πως 8 μήνες , ήταν και υπάκουος.
Μπορεί να έμπαινε στο καφενείο επειδή τον έφτιαχνε η μυρωδιά του μεζέ αλλα όταν ο ιδιοκτητης του έλεγε Luckis έξω ο Luckis ήταν έξω.
Οποιος τον φώναζε ο Luckis ήταν στα πόδια του.
Ήταν όλοι φίλοι του , δε ξεχώριζε εχθρούς , ακόμη και οι άγνωστοι που έρχονταν για πρώτη φορα στο καφενείο ήταν φίλοι του.
Το περίπτερο και το καφενείο ήταν το σπίτι του και όλος ο κόσμος κυριολεκτικά ήταν οικογένεια του.
Ακόμη και οι καθημερινοί περαστικοί ήταν φίλοι του και τον έμαθαν.

Ο Luckis ήταν φοβερός , καταπληκτικός.
Μιλάμε χαιρόσουν να τον βλέπεις.

Ο Luckis λοιπόν χθες είδε ξαφνικά στη μάντρα του καφενείου ένα καινούριο φρούτο μια καινούρια γάτα.
Ο Luckis ήξερε όλους τους γάτους και γάτες της γύρω περιοχής.
Αυτός , αρσενικός , ήταν καινούργιος.
Άμεσα σχεδόν πήγε να του κάνει αναγνώριση , όχι επίθεση δεν ήταν επιθετικός με κανένα τους είδους του.
Ο άλλος την είδε αλλιώς που λέμε τη δουλειά και φούσκωσε τσαμπουκαλεμένα κι άρχισε το πολεμικό τραγούδι.
Φούσκωσε όμως κι ο Luckis βλέποντας αυτό το πράμα απέναντι του να έχει γίνει διπλάσιος και στη πρώτη σφαλιάρα που έφαγε από τον άλλον του επιτέθηκε.
Πρέπει να ήταν η πρώτη φορα , όσο τον είχα στο οπτικό μου πεδίο , που επιτέθηκε σε άλλον.
Ο Luckis ήταν μάχιμος όμως , είχε εκπαίδευση , κι αν και μικρότερος σε μέγεθος από τον άλλον τον έβαλε κάτω.

Πήγα να τους χωρίσω , δε χρειαζόταν να γίνει αυτό.
Κι εντελώς ξαφνικά ο άλλος το βάζει στα πόδια περνώντας το δρόμο απέναντι.
Κι ο Luckis , στις ελάχιστες φορες που έχει περάσει το δρόμο απέναντι γιατί φοβάται τα αμάξια , τον ακολούθησε γαμώτο.
Αλλα δυστυχώς έγινε το μοιραίο με αμάξι.
Ο Luckis σκοτώθηκε.
Ο Luckis ξεψύχησε στα χερια μου κοιτώντας με σα να μου έλεγε κάτι.
Ο Luckis πέθανε με μια απορία στο βλέμμα του , ίσως να έλεγε γιατί μου συμβαίνει αυτό , δεν έκανα κάτι δε φταίω.
Ο Luckis δε ζει πια.
Δε θα ξανακούσω το νιαούρισμα το πρωινό ούτε το βραδινό.
Ο Luckis ήδη μου λείπει , μου λείπει πολύ.
Και λείπει σε όλους εδώ πέρα , σε όλο το κόσμο του καφενείο που ήταν το κάτι διαφορετικό γι αυτούς στο στέκι τους..
Όλοι μα όλοι στεναχωρήθηκαν , ακόμη κι αυτοί που δεν ειχα πολλές παρτίδες μαζί του.
Δακρύζω τώρα αλλα το γουστάρω ρε μαλακες , όπως έκλαψα πολύ όταν τύλιγα σε μια πετσέτα το κορμί του.
Ο Luckis ΗΤΑΝ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ.

Φόρος τιμής αυτό το άρθρο στο φίλο μου τον Luckis που τον έχασα άδικα.
Ευχαριστώ που με διαβάσατε.