Hoplite Phalanx

Day 2,287, 14:47 • Published in Greece Greece • by kabamaroy

Ανάσα..
Η τελευταία μάχη μας έφερε πιο κοντά στα όρια της εξαθλίωσης μας.
Οι πτέρυγες μας είχαν πιεστεί πολύ και χάσαμε αρκετούς άντρες. Έχουμε αναχαιτίσει κάμποσες ορδές αλλά πλέον ο αριθμός δεν μου λέει τίποτα. Έχασα το μέτρημα μαζί με τον εαυτό μου ανάμεσα στον ήχο των λεπίδων και των σπασμένων ασπίδων. Είδα τον Πάνο να βάζει τα κλάματα. Τα δάκρυα του ξέπλεναν το πρόσωπο του απο το χώμα και το αίμα. Στάθηκα δίπλα του τον ακούμπησα στον ώμο και του έδωσα μια κούπα νερό.
Την κράτησε στα χέρια του σταματώντας το βλέμμα του στην αντανάκλαση του που είχε στον νερό. Έμοιαζε να προσπαθεί να αναγνωρίσει το πρόσωπο του και την ψυχή του. Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο εκεί για μερικά λεπτά μέχρι που το διέκοψα παίρνοντας μια μεγάλη ανάσα.
-Λίγο ακόμη αδερφέ, λίγο ακόμη μόνο.
Ανασήκωσε το κεφάλι του και χαμογελώντας ειρωνικά μου είπε με τρεμάμενη φωνή μπερδεμένη με μερικές βαθιές ανάσες απο το κλάμα..
-Λίγο ακόμη γιατί πράμα Νίκο; Γιατί;
Έριξε πάλι το βλέμμα του στην κούπα του νερού και κάπου εκεί νομίζω χάθηκε.
Με πλησίασαν ο Στέφανος με τον Διονύση. Οι πληροφορίες ήθελαν οι εχθροί να ετοιμάζουν μαζικό χτύπημα. Οι τελευταίες τους αποτυχίες είχαν εξοργίσει τους στρατηγούς τους ζητώντας άμεση "επίλυση" του θέματος πριν το πρόβλημα γυρίσει σε αυτούς και τα κεφάλια τους.
Η απορία τους πως γίνεται μία μόλις οπλιτική φάλαγγα να έχει αναχαιτίσει τις ορδές τους απαντήθηκε μόνο με σιωπή.
Δεν είναι ούτε η εκπαίδευση, ουτε η σκληραγώγηση, ούτε τα όπλα μας.
Είναι η αυτοθυσία μας. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Ξεκίνησαν έναν πόλεμο με μια οικογένεια πολεμιστών, και είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για κάθε μέλος αυτής αλλά και να προστατέψουμε το δικαίωμα μας στην ελευθερία.
Τον συλλογισμό μου θα διακόψει η Αναστασία.
-Νίκο πλησιάζουν..
Δεν περίμενα να επιτεθούν σε τόσο σύντομο διάστημα. Είμαστε ήδη στα όρια μας.
-Ας έρθουν, δεν έμαθαν ακόμα φαίνεται. Πάρε την δεξιά πτέρυγα μόνη σου.
Χαμογέλασα, και έσκυψα το κεφάλι μου για να κρύψω την ανησυχία μου.
Η Αναστασία με τεράστιο χαμόγελο και περιπαικτικό λόγο θα μου απαντήσει.
-Μα αυτό είναι άδικο..
-Το ξέρω ότι είναι άδικο Αναστασία για αυτούς..Πάρε λοιπόν και τις δυο πτέρυγες λοιπόν μήπως έχεις και κάποια αντίσταση.
Τα γέλια μας σταμάτησαν από την φωνή του Ηλία..
-Αδέρφια ήρθε η ώρα..Όλοι στις γραμμές σας..Είναι εδώ!

Σηκώστε αδέρφια τις ασπίδες σας και κρατήστε τις γραμμές σας δίχως αύριο.
Θα μάθουμε σε αυτούς λοιπόν ότι μόνο οι φελλοί εξεγείρονται και επιτίθονται σε μια οπλιτική φάλαγγα. Μέχρι να σηκώσουμε λάβαρο ελευθερίας, μέχρι να τρέξει και ο τελευταίος απο δαύτους απο φόβο, μέχρι να μπορέσουμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας με το κεφάλι ψηλά και όχι ως περίφοβοι, μέχρι τότε δώστε τους να καταλάβουν ποιοι είμαστε και δώστε τους καλά να καταλάβουν οτι αφού δεν μας σέβονται θα μας φοβούνται...
Πάμε...






Βy Menoetius