Μία μετριοπαθής τοποθέτηση.

Day 3,961, 13:24 • Published in Greece Greece • by GeorgeIV

Καλησπέρα και καλή εβδομάδα σε όλους.

Παρατηρώντας τη κινητικότητα γύρω από το συμβάν στο κέντρο της Αθήνας αλλά και τη επιχειρηματολογία γύρω από διάφορα ζητήματα που προσκολλώνται σε αυτό, αποφάσισα να γράψω μερικές αράδες.

Πρώτα από όλα, η αφαίρεση ζωής αποτελεί έγκλημα κατά της φύσης. Είναι κάτι το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κάποιου είδους κανονικότητα. Αντιλαμβάνομαι την λογική του Στέφανου να στρέφεται εναντίον των «νοικοκυραίων» , των συντηρητικών μικροαστών που πάντοτε προσπαθούν να διατηρήσουν μια κανονικότητα που να τους προσφέρει προστασία, χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες για το κοινωνικό σύνολο. Αν και έχω τις κατάλληλες γνώσεις δεν θα κάνω φλάσμπακ στο παρελθόν.

Ευτυχώς για την ανθρωπότητα, τα βήματα που η ίδια έχει κάνει για να φύγει από την αγελαία κοινωνία και να δημιουργήσει μία κοινωνία με νόμους και δικαστικό σύστημα μας βοηθά να δώσουμε απαντήσεις γύρω από τις ποινικές ευθύνες του συμβάντος. Βέβαια, οι αποφάσεις των δικαστηρίων βγαίνουν από στόματα ανθρώπων, οι οποίοι εφαρμόζουν το νόμο με τρόπο που οι ίδιοι κρίνουν ως ορθό. Θα δούμε τα πορίσματα και την τελική απόφαση όταν αυτά βγουν.

Από την άλλη, επειδή είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε και ακόμη περιπλανιέται στο κέντρο της Αθήνας τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα, μπορώ να πω πως συγκριτικά με τις δεκαετίες μέχρι τα τέλη του 80, οι επόμενες 3 οδήγησαν μεγάλο μέρος του ιστορικού κέντρου της πόλης, μαζί με καλές περιοχές λίγο πιο έξω από αυτή σε μια παρακμή. Όσοι έχετε ζήσει το κέντρο τις προηγούμενες δεκαετίες το γνωρίζετε από πρώτο χέρι. Ωστόσο, οι ευθύνες για αυτή την αλλαγή πέφτουν στο κράτος, το οποίο δεν ελέγχει επαρκώς τα σύνορά του και δεν είναι σε θέση ακόμη και σήμερα να αφομοιώσει τα κύματα των οικονομικών μεταναστών και των προσφύγων εντός της. Τα πλεονεκτήματα για το κράτος από την σωστή διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού της είναι πολλαπλάσια και δεν θα μπω στην διαδικασία να τα αναλύσω σε αυτό το άρθρο. Θα πω μόνο πως τα κράτη έχουν συνέχεια και δεν υπάρχουν μόνο για τα 100 πλασματικά χρόνια στα οποία τυγχάνει να ζούμε εμείς.

Ας επικεντρωθούμε στην ομάδα ανθρώπων στην οποία εντάσσεται και ο Ζακ. Μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι είναι στο περιθώριο, χωρίς εργασία, χωρίς στέγη σχεδόν απροστάτευτοι από το κράτος. Τους συναντάμε στο κέντρο σε μια κατάσταση που είναι το λιγότερο απάνθρωπη. Επειδή ζω σε περιοχή που κοντά της γίνεται εμπόριο ναρκωτικών έχω παρατηρήσει τις ώρες που πηγαινοέρχονται με τα λεωφορεία για να πάρουν την επόμενη δόση σχεδόν καθημερινά. Το ορθό ερώτημα που θα πρέπει η κοινωνία να θέσει για αυτούς τους ανθρώπους είναι το εξής : Πώς μπορώ να διαχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο το σύνολο αυτό; Μπορώ να σταματήσω την ροή των ατόμων που εξαρτώνται από τα ναρκωτικά; Με ποιο τρόπο μπορώ να τους επανεντάξω στην κοινωνία χωρίς να δημιουργώ καταστάσεις γκέτο;


Κλείνοντας, η αυτοδικία είναι μια πράξη η οποία αναιρεί την όποια πρόοδο έχει κάνει η ανθρωπότητα όσους αιώνες βρίσκεται σε αυτό τον τόπο που εμείς ονομάζουμε γη. Αν επιθυμούμε να συνεχίσουμε να έχουμε νόμους, δημοκρατία και ορθά δομημένη κοινωνία θα πρέπει να παλεύουμε για αυτά με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αλτρουισμό μπορούμε. Επειδή ξέρω το εύλογο ερώτημα γύρω από την προστασία της ιδιοκτησίας και το δικαίωμα κάποιου να την υπερασπίζεται, θα θέσω ένα ερώτημα. Η οπλοκατοχή στις ΗΠΑ κατά πόσο βοήθησε στο να μειωθούν τα ποσοστά ληστειών και κυρίως κατά πόσο βοήθησε στην αποφυγή απώλειας ανθρώπινων ζωών;

Αυτά.

Με εκτίμηση,

Aquitanian News.