Είναι μία μόνο λέξη;

Day 1,934, 05:57 • Published in Greece Croatia • by Tasos 1917

Είναι πραγματικά μία μόνο λέξη, όπως όλες οι άλλες; Είναι ένα ευφυολόγημα για να πάρουμε ψήφους και συνειδήσεις μαζί μας; Γιατί να παιδευόμαστε και να τάζουμε ανέφικτα πράγματα, δημιουργώντας κενές ελπίδες; Θα μπορούσαμε απλά να μην λέμε τίποτα. Να περιμέναμε να πάρουμε την περιβόητη εξουσία και να κάναμε ό,τι θέλαμε. Άλλωστε ποιος πρόεδρος έταζε στο παρελθόν; Έβαζε εκείνα τα national goals και στο τέλος της θητείας εάν έστω και ένα ολοκληρωνόταν, η χώρα μας κέρδιζε στάτους στη παγκόσμια κατάταξη των συμμάχων και των εχθρών μας.

Ο εικονικός κόσμος έχει πράγματι κάποια δεδομένα, που δεν διαφέρουν και πολύ και από τις πρωτοεμφανιζόμενες –και συνήθως νεαρές- κοινωνίες της πραγματικότητας. Έχει κενά και ανομία. Όταν διαπιστώνεται κάτι τέτοιο υπάρχουν δύο επιλογές:

α) αποδέχεσαι την φυσική κατάσταση των πραγμάτων και άρα ασπάζεσαι τον νόμο περί επιβολής του ισχυρότερου ή

β) προσπαθείς να χτίσεις δομές και θεσμούς για να εξαλείψεις σε μεγάλο βαθμό –σχεδόν απόλυτο, αλλά ποτέ ολοκληρωτικό- τούτο το κενό. Στη πραγματική ζωή η προσπάθεια αυτή ονομάζεται παραγωγή δικαίου, αλλά στην εικονική κοινότητα που δρούμε αποκρυσταλλώθηκε με την έννοια της διαφάνειας.

Η προεδρεία του Κλάρα δεν ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μία ορισμένη συνέπεια κάποιων αιτιών πολιτικής διαχείρισης και ψεύδους. Και τότε γνωρίζαμε, όπως και τώρα, ότι το παιχνίδι αφήνει κάθε περιθώριο εκμετάλλευσης και αδικίας όταν μιλάμε για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος. Όσοι δεχτήκαμε να εμπλακούμε σ’ εκείνη τη θητεία δεν ζούσαμε αλλού. Ούτε αρνηθήκαμε να πιστέψουμε την πραγματικότητα.

Διαλέξαμε όμως να την αλλάξουμε. Γνωρίζοντας –και τις περισσότερες φορές εισπράττοντας- την πολιτική αδικία, θελήσαμε να χτίσουμε ένα δίχτυ προστασίας απέναντι στην ατιμία που κατέτρωγε κάθε προσπάθεια πολιτικής. Φυσικά και διαφωνούσαμε μεταξύ μας σε πολλά σημεία για τη μορφή και το περιεχόμενο που θα δίναμε στη προσπάθεια μας. Και αυτό είναι λογικό μιας και ήμασταν ίσως οι πρώτοι που προσπάθησαν να επαναφέρουν ένα κοινωνικό συμβόλαιο, που είχε από καιρό διαταραχθεί. Σε πολλά πετύχαμε. Σε άλλα πάλι ήμασταν ανεπαρκείς.

Μπορεί όμως η δική μας ανεπάρκεια να νικήσει ένα κοινωνικό αίτημα; Μπορεί η δική μας δυσκαμψία να γεννά γενικεύσεις του τύπου «αφού εσύ που ευαγγελιζόσουν την δικαιοσύνη δεν κατάφερες να την εφαρμόσεις, πώς ζητάς από μας να κυνηγάμε μία χίμαιρα;». Μπορεί η δική μας «ήττα» να ξεθωριάζει την –φυσική- αντίσταση στην επικράτηση ενός και μόνο πολιτικού δρόμου; Την απάντηση ας την δώσει ο κάθε ένας και η κάθε μία ξεχωριστά. Το λέω αυτό γιατί πολύ συνταχθήκατε με την ακροτελεύτια σκέψη του συμπαίκτη μας Van der Wall στο τελευταίο του άρθρο –το οποίο ομολογουμένως ήταν εξαιρετικό-. Σκέψη που απλώς δηλώνει κατά την ταπεινότατη άποψή μου την βαθιά συντήρηση και προσκόλληση σ’ έναν αδιέξοδο δρόμο χιλιοπερπατημένο και δοκιμασμένο.

«Αφού το παιχνίδι δεν μου επιτρέπει να επιβάλλω τη δική μου λογική ας αποδεχτώ τη δική του έστω και αν είναι κατά τεκμήριο άδικη και ισοπεδωτική. Με λίγα λόγια ας νομιμοποιήσω με την αποδοχή μου την ανομία»,θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί.

Φυσικά και δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει αυτό. Το τελευταίο διάστημα πολλοί είναι εκείνοι που μιλάνε για την αποτυχία μίας κυβέρνησης που είχε γεννήσει ελπίδες. Μόνο που γι αυτούς αποτυχία συνιστά η προσκόλληση σε μία «ανεφάρμοστη και μάταιη» έννοια και όχι σε κάποια υλική της πράξη. Και αυτό γιατί οι πράξεις ξεχνιούνται ενώ οι ιδέες αντέχουν στον χρόνο. Τι μας νοιάζει που εκείνη η κυβέρνηση κράτησε ζωντανή μία χώρα με 5 NE; Τι μας ενδιαφέρει που άφησε λεφτά στα ταμεία; Τι μας αφορά εκείνος ο απολογισμός που δείχνει πόσο καλύτερη ήταν εκείνη η κυβέρνηση από πολλές του παρελθόντος; Αυτά τα κάναμε ή μπορούμε να τα κάνουμε και εμείς. Μη κοιτάτε που τα μεγαλοποιούμε για να δείξουμε πόσο ικανοί είμαστε. Το παιχνίδι συνεχίζεται και ο χρόνος θα κάνει τη δουλειά του. Αυτό όμως που μας «καίει» είναι να διαλύσουμε κάθε ελπίδα που μπορεί να φέρει φραγμό στην «ελευθερία» του παιχνιδιού να πάρει ο καθένας ό,τι γουστάρει όταν με το καλό είναι πάνω. Να παραδοθούμε και να αγαπήσουμε μία πραγματικότητα, όσο αποκρουστική και εάν αυτή είναι. Όποιοι τη δεχτούν αξίζουν συγχαρητηρίων γιατί δεν σπαταλάνε τις δυνάμεις τους άσκοπα. Εκείνοι που δεν μπορούν να δεχτούν αυτήν την αλήθεια να μείνουν στη γωνιά τους και να μην μας ενοχλούν.

Α, ρε e- Έλληνα που βρίζεις μέσω shout τον rl- Έλληνα…

ΥΓ1: Διαλύθηκαν οι άπλυτοι και πήγαν να κουρνιάσουν στην αγκαλιά της Maniataki;

ΥΓ2: Ποιός κοντός -το τονίζω αυτό- παίχτης έκανε την εξής rl απειλή σε γνωστό μας συμπαίχτη: "Μαν σταμάτα να μιλάς γιατί αλλιώς θα ρίξω azax στον καπνό σου...."

ΥΓ3: Γιάννη -Epicourious ντε- λέω να βγάλω άρθρο και για σένα. Λέγε ρε, να το κάνω ή να το αφήσω xD -εάν το κάνω όμως θα είναι προς το τέλος και της δεύτερης θητείας, να το ξέρεις. Έως τότε θα αφήσω τον Stefen να κάνει τη "βρώμικη" δουλειά.-