Join the new world

Κυρίες και κύριοι χαίρετε.

Μιας και έχω να γράψω πολύ καιρό ένα σεντόνι για τους πραγματικά πιστούς αυτής εδώ της eΕφημερίδας , ένα σχετικά πρόσφατο βίωμα μου έδωσε αρκετή τροφή για σκέψη για να γράψω μερικές αράδες.

Κάποιες μέρες πριν είχα τη τιμή να συμμετέχω ως γλάστρα σε ένα happening όπως λέμε στη Ελλάδα στο πλέον ονομαστό ιδιωτικό Γυμνάσιο-Λύκειο της χώρας. Από αυτά που ζητάνε κοντά πενταψήφιο ποσό διδάκτρων ετησίως. Μιας και η θεματολογία ήταν σχετική με τις μέχρι τώρα σπουδές μου, είχα αρκετή διάθεση να εκπληρώσω όσο το δυνατόν καλύτερα τα «καθήκοντά» μου , μιας και θα ήμουν σε θέση να έχω κοινό το οποίο θεωρητικά θα επέλεγε το ίδιο να με ακούσει να του εξιστορώ το παρελθόν των εκθεμάτων της αίθουσας.

Στο διήμερο που πέρασε είχα τη ευκαιρία να δω και να γνωρίσω σε σύντομο χρονικό διάστημα εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και να παρατηρήσω τόσο το επίπεδο γνώσεων τους , τη διάθεσή τους να μάθουν ή να λάβουν γενικά πληροφορίες για το ότι έβλεπαν. Μικροί και μεγάλοι εισήλθαν είδαν και απήλθαν σε μια ροή περίπου 350-500 ατόμων στα δύο 8άωρα που είχα τη ευκαιρία να τους παρατηρήσω. Από αυτούς θα έλεγα πως γύρω στο 30% ήταν αυτό που λέμε ξιπασμένοι- καβαλημένοι (μιλώ φυσικά για τους γονείς) , ενώ είχα τη ευκαιρία να ακούσω από μερικούς από αυτούς τις σχέσεις συγγένειας με πρόσωπα του ιστορικού παρελθόντος της χώρας. Μέσα μου αναρωτήθηκα για πολλά πράγματα αλλά κυρίως σκεπτόμουν το πως αυτή η εντελώς απρόσμενη συνάντησή μου με αυτούς δε θα συνέβαινε ποτέ αν δε βρισκόμουν εκεί ως γλάστρα. Το ποτάμι που διαχωρίζει τη πόλη των Αθηνών μου υπενθυμίζει πάντοτε πως υπάρχουν τουλάχιστον δύο πραγματικότητες , δύο διαφορετικοί κόσμοι που συνήθως δε έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους ειδικά όσον αφορά ζητήματα της καθημερινότητας.

Ομολογουμένως δε μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα από το επίπεδο και τη διάθεση του προσωπικού που είχα τη ευκαιρία να γνωρίσω , πολλώ δε μάλλον όταν τόνισα σε εν δυνάμει συναδέλφους μου τη ύπαρξη Φιλελλήνων που προέρχονταν από τη τιμώμενη χώρα του συγκεκριμένου σχολείου για τους οποίους τόσο οι ίδιοι όσο και οι πρώην και νυν σπουδαστές δήλωσαν πλήρη άγνοια. Μεταξύ αυτών και ο διευθυντής της σχολικής μονάδας. Μου κακοφάνηκε τόσο πολύ καθώς η ευκαιρία που έδωσε η πρόσφατη μεγάλη επέτειος θα μπορούσε να είναι μια εξαίρετη ευκαιρία τόσο για ζητήματα soft politics αλλά και μια υπενθύμιση ότι για τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους υπήρξε ουσιαστικά ένα υπερεθνικό κατόρθωμα , τροφοδοτώντας τη σκέψη και το διάλογο . Σε αντίθεση με τους ενήλικες στη αίθουσα , τα μικρά παιδιά σε μεγάλο βαθμό έδειχναν ενδιαφέρον και πραγματικά με γέμισαν ελπίδα ότι ίσως το μέλλον του τόπου βλέπει τα πράγματα διαφορετικά . Βέβαια με μια δεύτερη σκέψη οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ήδη κληρονομήσει αρκετά από τη γέννα τους ώστε να μη χρειάζεται να κάνουν πολλά πράγματα για να πετύχουν τους προσωπικούς τους στόχους. Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε στη πραγματικότητα της ατομικής ευθύνης , με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Οι ώρες πέρασαν και φύγαμε από αυτό το Χόγκουαρτς σκεπτόμενοι το πως θα ήταν αν η τύχη μας είχε φέρει στη ζωή από έναν από τους ανθρώπους που συναντήσαμε εκεί. Περιδιαβαίνοντας τις όμορφες και σύγχρονες εγκαταστάσεις και σκεπτόμενοι τις φυλακές με τις σιδεριές και τους μουντά βαμμένους τοίχους που εμείς κάποτε μάθαμε και γνωρίσαμε ως σχολεία γέλασα για μια στιγμή . Αφού περάσαμε τη πύλη αφαίρεσα το σακάκι για μια στιγμή κοιτώντας φευγαλέα μια πραγματικότητα που δε έζησε κανείς μας από τη παρέα των «γλάστρων».

Η Παρατήρηση είναι πάντα η ωραιότερη πληρωμή για τη τροφή της περιέργειας.

Με εκτίμηση,

Aquiatanian News.