Μεταπολίτευση - 50 χρόνια μετά.
Eleanor 82
Αυτά που ακολουθούν, είναι περίληψη και προσαρμογή για την e-Greece της εισήγησής μου με τον ανωτέρω τίτλο σε κλειστή σύνοδο και δείπνο πολιτειακών, πολιτικών και δημοσιογραφικών παραγόντων στο Συνέδριο της "Καθημερινής" για τα 50 χρόνια από την Μεταπολίτευση.
Όταν μιλούμε για "Μεταπολίτευση" στην Ελλάδα, πρέπει πριν από όλα να διαπιστώσουμε αν ο όρος είναι δόκιμος και αληθής.
Στη διάρκεια των 150+ ετών από την Επανάσταση του 1821 ως την πτώση της δικτατορίας το 1974, υπήρξαν περισσότερες από 130 Στάσεις, Κινήματα, Πραξικοπήματα, Επαναστάσεις και Εμφύλιοι Πόλεμοι. Στα 50 χρόνια από το 1974 ως σήμερα ο αριθμός τέτοιων φαινομένων είναι 0' και υπήρξαν μόνο τρία επικίνδυνα σημεία στα οποία θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί.
Ως εκ τούτου το 1974 υπήρξε πραγματικά μια "Μεταπολίτευση" με την έννοια ότι άλλαξε η νοοτροπία τόσο του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού όσο και του εγχώριου πληθυσμού.
Το αντικείμενο αυτής της εισήγησης αφορά την Ηθοποιητική Συμπεριφορά των ανθρώπων που διαχειρίζονται τα πολιτικά πράγματα της χώρας, σε αυτό το διάστημα.
Ας διαχωρίσουμε την έννοια "Ηθοποιός", από εκείνη του ηθοποιού.
Ο πρώτος ποιεί Ήθη' ήτοι παράγει τρόπους σκέψης και δημιουργεί αντανακλαστικά αντιδράσεων σε συγκεκριμένα ερεθίσματα στον συνολικό πληθυσμό. Ο δεύτερος αντιγράφει - υποκρίνεται - τρέχοντα ήθη και προκαλεί συγκινησιακά αντανακλαστικά στο κοινό που τον παρακολουθεί.
Οι πολιτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα, από το 1974 έως σήμερα, είναι λοιπόν απολύτως υπεύθυνοι για τα Ήθη που διαμορφώθηκαν στον πληθυσμό της καθώς και για τους τρόπους σκέψης και αντίδρασης που αυτός ακολουθεί. Ως εκ τούτου είναι επίσης υπεύθυνοι για το τέρας που δημιούργησαν και το οποίο απείλησε να τους φάει όταν κινδύνευσε να πεινάσει.
Πολλοί σχολιαστές έχουν κατηγορήσει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, ως τους δημιουργούς και διαμορφωτές του κρατιστικού τρόπου σκέψης στον ελληνικό χώρο. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Προϋπήρξε η οικονομική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Υπήρχαν οπωσδήποτε διαφορετικές αφετηρίες. Η λεγόμενη "σοσιαλμανία" της διακυβέρνησής του, προέρχονταν περισσότερο τον δικό του αυταρχικό τρόπο σκέψης παρά κάποια ιδεολογική άποψη. Η κρατικοποίηση του Ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας και η διαχείριση του προβλήματος της Ολυμπιακής Αεροπορίας απηχούσε την προσωπική του εχθρότητα προς τον Ανδρεάδη και τον Ωνάση και όχι κάποια αντίληψη κρατικού συγκεντρωτισμού. Το ίδιο ισχύει για την αντιμετώπιση της ΠΥΡΚΑΛ από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, η οποία οδήγησε στην καταστροφή της και την αρχή του τέλους για τον Όμιλο Μποδοσάκη. Επίσης για την απομόνωση της ΤΕΟΚΑΡ και μαζί της κάθε ελπίδας παραγωγής αυτοκινήτων στην Ελλάδα.
Αυτές οι δράσεις άνοιξαν τον δρόμο και νομιμοποίησαν στη συνέχεια την αποβιομηχάνιση στην Ελλάδα υπό την ιδεολογική πλέον δράση του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του.
Ανθρώπους που ενδιαφέρονταν περισσότερο για την υλοποίηση των ιδεοληπτικών θεωρειών του Samir Amin και του Paul Sweezy από την διαχείρηση των πραγματικών προβλημάτων της χώρας που τους είχε ανατεθεί να κυβερνήσουν.
Κατά την 20ετία - με ένα μικρό διάλλειμα - που κυβέρνησε συνεχόμενα το τελευταίο καλλιέργησε συστηματικά τα ήθη των Πελατών και των Απελεύθερων κατά το Ρωμαϊκό πρότυπο στον ελληνικό πληθυσμό. Έναν πληθυσμό ο οποίος ήταν ικανοποιημένος με την καθημερινή παροχή μιας sportula από τους πάτρωνες και μηνιαίων tesserae nummariae από την Πολιτεία. Τα Collegia, ήτοι ο θεσμοποιημένος συνδικαλισμός, έγιναν ο άτυπος δικτάτορας πίσω από τους επίσημους κρατικούς θεσμούς.
Την ισχύ τους την απέδειξαν και την επέδειξαν κατά την αδέξια προσπάθεια της ενδιάμεσης κυβέρνησης της Ν.Δ. να αποκρατικοποιήσει τις Συγκοινωνίες. Μιας κυβέρνησης τόσο αφελούς, ώστε να τοποθετήσει ως Τσάρο της Οικονομίας έναν άνθρωπο ο οποίος είχε κατορθώσει να ρίξει έξω την κραταιά οικογενειακή του επιχείρηση, την "ΑΛΛΑΤΙΝΗ" και να την εγκαταλείψει ώστε να ασχοληθεί με την πολιτική. Τέτοια ήθη καλλιεργούνταν στην Ελλάδα...
Το σύντομο επίσης διάλλειμα της τεχνοκρατικής κυβέρνησης Σημίτη, η οποία δεν παρέλειψε παρ' όλο τον χαρακτήρα της να μεγιστοποιήσει τα ήθη της αρπαχτής με την δημιουργία τεχνητού κλίματος ανόδου σε ένα μικρό, παθογόνο και ασταθές Χρηματιστήριο, ακολούθησε η απαθής και άτονη κυβέρνηση του νεότερου κυρίου Καραμανλή, υπό την υψηλή εποπτεία του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλου.
Μια κυβέρνηση η οποία αντέγραψε επακριβώς τα πρότυπα των προηγούμενων και απέφυγε επιμελώς οποιαδήποτε σύγκρουση. Ακόμη και όταν καιγόταν η Αθήνα, κατόπιν της απόφασής της όχι να μειώσει αλλά να παγώσει τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων, ακόμη και τότε παρακολουθούσε παθητικά το δράμα. Αυτά τα ήθη παρέδωσε.
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Τα ήθη τα οποία καλλιέργησε η Κυβερνώσα Αριστερά είναι ενεργά και στην τρέχουσα φάση της πολιτικής ζωής. Απαξίωση και διασυρμός κάθε πολιτικού αντιπάλου και προσπάθεια εξόντωσής του με κάθε τρόπο.
Δεν θέλω να σταθώ περισσότερο σε αυτά, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν συμβολή στην αναπαραγωγή και επέκταση της τοξικότητας.
Εκείνο στο οποίο θέλω να αναφερθώ ως προς την τρέχουσα κατάσταση είναι ότι όσο απεχθάνομαι εκείνους που καταστρέφουν μνημεία του στρατηγού Robert Lee κατηγορώντας τον ως υπερασπιστή της δουλοκτησίας, εξ ίσου απεχθάνομαι να καίνε τα "Leaves of Grass" του Walt Whitman κατηγορώντας τον ως αριστερό ομοφυλόφιλο.
Και οι δύο πλευρές καταστρέφουν την Ιστορία ως έχει, επιχειρώντας να καταστήσουν την δική τους φαντασιακή εκδοχή υποχρεωτική πραγματικότητα.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα, τόσο εκείνοι που επικαλούνται το Σύνταγμα προκειμένου να αποστερήσουν ανθρώπους από Δικαιώματα τα οποία εγγυάται η θεμελειώδης αρχή του, όσο και εκείνοι που το επικαλούνται προκειμένου να εξυπηρετήσουν μια μικροπολιτική απέναντι στον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος καλλιεργώντας έτσι και την μικροπρεπή Ηθική, είναι εξ ίσου κατακριταίοι.
Είναι κατά κάποιον τρόπο καλό το ότι φαίνεται ο πολιτικά ενεργός πληθυσμός της χώρας να έχει εμβολιαστεί απέναντι στα Ήθη με τα οποία τον μολύνουν τα Κόμματα, διακινδυνεύοντας την μεταστροφή του στην περισσότερο άρρωστη πολιτική κατεύθυνση' εκείνη του Κρατιστικού Αυταρχισμού, της απόρριψης της Ατομικής Υπευθυνότητας και της επιβολής του αυθαίρετου Κοινωνιστικού Ελέγχου, έτσι όπως εκφράζονται από τον διεθνή Τραμπισμό.
Κυρίες και κύριοι, τόσο στην προηγούμενη εργασία μου ως διδάσκουσα, όσο και στην παρούσα ως διοικούσα και ελέγχουσα κάποιων ευαίσθητων τομέων της Δημόσιας Διαχείρησης εκεί που βρίσκομαι, δεν όφειλα ούτε οφείλω να γίνομαι ευχάριστη με τον λόγο μου.
Εκείνο που μου ζητείται, εκείνο που οφείλω, εκείνο για το οποίο πληρώνομαι αν θέλετε να το δείτε από αυτή την οπτική γωνία, είναι το να είμαι αποτελεσματική.
Ελπίζω και εύχομαι το ίδιο για όλες και όλους εσάς' για το καλό του τόπου και του πληθυσμού που υποθέτω ότι αμοιβαία αγαπούμε.
Καλή μας όρεξη!
😛
Comments
Έχω ακούσει να αναφέρονται οι ανωτέρω πολιτικοί ως υψηλόβαθμοι μασόνοι, χωρίς να έχει υπάρξει ποτέ κάποια επίσημη διάψευση... κάτι το οποίο μου βάζει ιδέες ως προς την πηγή της... "ιδεοληψίας" τους
Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους και βέβαια δεν ήταν αυτό το θέμα ακριβώς, αλλά μια που αναφέρεσαι στην δράση και επίδραση των συγκεκριμένων καλό είναι να αναφερθεί κι αυτό, ειδικά όταν εξετάζουμε αθροιστικά τα αποτελέσματα της ηθοποιητικής τους δράσης και όχι μόνο, επι σειρά ετών στην σημερινή Ελλάδα.
Μήπως η ηθοποιητική δράση τους είχε συγκεκριμένη πηγή λέω... και δεν ήταν απλά η "ιδεοληψία" του καθένα τους...
Όσο για το τελικό "καλή όρεξη"... ως κατάληξη ... θα ταίριαζε περισσότερο σε δείπνο βρικολάκων παρά σε διάλεξη, ελπίζω να μην το είπες εκεί εκτός κι αν ακολούθησε γεύμα αμέσως μετά
Sto προοίμιο της δημοσίευσής μου, γράφω:
"Αυτά που ακολουθούν, είναι περίληψη και προσαρμογή για την e-Greece της εισήγησής μου με τον ανωτέρω τίτλο σε κλειστή σύνοδο και δείπνο πολιτειακών, πολιτικών και δημοσιογραφικών παραγόντων στο Συνέδριο της "Καθημερινής" για τα 50 χρόνια από την Μεταπολίτευση".
Είπα λοιπόν πράγματι "Καλή μας όρεξη", ελπίζοντας ότι δεν την είχα ήδη χαλάσει στους/ις παριστάμενους/ες.
'Όσο για τα περί "μασόνων", μην υποβαθμίζεις έτσι τον εαυτό σου με θεωρίες αρχέγονων συνομωσιών...
Υ.Γ.
Όταν το βρω, θα σου περάσω με Π.Μ. μια ΠΟΛΥ παλιά δημοσίευση του καλού μου σε ακροαριστερή εφημερίδα, την "Προλεταριακή Σημαία" συγκεκριμένα, με την οποία εξηγούσε ακριβώς πια ήταν η ιστορική πορεία του τεκτονισμού. Ήταν την εποχή που είχε ξεσπάσει στην Ιταλία το σκάνδαλο της αποστάτιδας στοάς P2.
Από τα όσα μου έχει διηγηθεί, το πολύ αστείο της υπόθεσης ήταν ότι κατόπιν του έστειλαν κλιμάκιο από κεντρικοεπίτροπους να τον ελέγξουν αν ήταν ο ίδιος μασόνος.
Και το πιο αστείο?
Τον πέτυχαν πάνω στην τσιπουροκατάνυξη με αρκετά μεγάλη παρέα από μέλη του ΚΚΕμλ αλλά και διαφορετικών προελεύσεων άτομα...
😛
Στις μέρες μας ο Τεκτονισμός έχει αποενοχοποιηθεί διαθέτοντας πολλά επίσημα sites, δεν αποτελεί "αρχέγονη συνομωσία"... πχ:
https://tektones.net/
Ως εκ τούτου δε νομίζω πως υποβαθμίζω τον εαυτό μου κάνοντας αναφορά στο θέμα, αντιθέτως προσθέτω μια σημαντική παράμετρο που προφανώς έχει την σημασία της.
Δεν ξέρω γιατί την αγνοείς όταν εξετάζεις τη ηθοποιητική δράση ανθρώπων που αδιάψευστα υπήρξαν/είναι τέκτονες συνεπώς είχαν σε μεγάλο βαθμό κοινές αρχές και πιστεύω που καθορίσαν τις πράξεις τους
Όσο για τον "καλό σου" δεν τον ξέρω αλλά το πολιτικό του προφίλ δεν είναι απαγορευτικό για τον Τεκτονισμό που υποστηρίζει οτι είναι υπεράνω πολιτικών, θρησκευτικών και άλλων πεποιθήσεων.
Αν όντως έχει ακραίο αριστερό πολιτικό προφίλ, απλά μου κάνει εντύπωση η εμπιστοσύνη που απολαμβάνεις από την αμερικανική κυβέρνηση, χωρίς να έχω άλλη γνώση.
Αυτο το αρθρο το θελω κι εγω αν το βρεις
Οι πράξεις των πολιτικών αυτών αλλά δυστυχώς και πολλών άλλων, επιδεικνύουν την έλλειψη αποφασιστικότητας και αυθεντικής δράσης, προς την επίλυση των προβλημάτων έτσι ώστε να αποφύγουν το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος συν προσωπικά οφέλη κλπ). Παρόλα αυτά, μέσα από τη συλλογική αντίδραση του λαού (πράγμα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δύσκολο) και τη συνειδητοποίηση των πραγματικών προκλήσεων (πράγμα ακόμα πιο απίθανο, ειδικά από τη μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας μας που αναλώνεται στην ρουτινιασμένη ζωή της), υπάρχει μια πολύ μικρή, αλλά ΥΠΑΡΚΤΗ, ηλιαχτίδα φωτός όπου φωλιάζει η ελπίδα για βελτίωση. Είναι άκρως αναγκαίο να αναληφθούν συγκεκριμένες δράσεις (όχι ακόμα μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας, που δεν θα προσφέρει τίποτα πέρα από ταλαιπωρία στους απλούς ανθρώπους που θέλουν να πάνε στις δουλειές τους) που θα οδηγήσουν σε πραγματική αλλαγή και ανάκαμψη της Ελληνικής κοινωνίας (insert a big miracle). Αλλά όπως προείπα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και για την ώρα ακόμα ΖΕΙ.
Ελεονώρα προτού γράψω τη απάντησή μου θα ήθελα να μας πεις τη γνώμη σου γύρω από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τα μη κρατικά μη κερδοσκοπικά πανεπιστημιακά ιδρύματα στη Ελλάδα.
Τώρα όσον αφορά τη μεταπολίτευση,
παρακολούθησα περίπου τα 2/3 των ομιλιών και των συζητήσεων , δυστυχώς το 1/3 δε πρόλαβα να το δω γιατί για κάποιο λόγο τη 3η μέρα απλά δε τη ανέβασαν ποτέ στο youtube και μάλιστα διέγραψαν και τις άλλες 2 ενώ είχαν φτιάξει playlist...
Νομίζω ότι από όλους όσους μίλησαν και πρόλαβα να δω ο Τάσος Γιαννίτσης και η Έφη Αχτσιόγλου είχαν και γνώση αλλά και κατανόηση των πραγμάτων που αντιμετώπισαν στη εποχή τους και προσπάθησαν να λύσουν , στο μέτρο του δυνατού για τη εποχή που ανέλαβαν. Ίσως να συμφωνούσα και με το Στουρνάρα στο 80% των λεγομένων του χωρίς καν να τον έχω ακούσει.
Δε θα μπω στη λογική τελείωσε ή όχι η μεταπολίτευση. Δεν νομίζω πως έχει κάποιο νόημα . Σίγουρα όμως η εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο είναι η νεότερη χρονολογικά καταστροφή για το ελληνισμό. Από τη επανάσταση και μετά στον ευρύτερο χώρο της ανατολικής μεσογείου αλλά και παγκόσμια ο ελληνισμός συρρικνώθηκε και συνεχίζει να συρρικνώνεται είτε λόγω της αφομοίωσης των τότε μεταναστών στις χώρες υποδοχής είτε από τη βαθιά πληθυσμιακή συρρίκνωση που υφίσταται η Μητροπολιτική Ελλάδα.
Για να κάνουμε μια γρήγορη αντίστιξη ανάμεσα στον Καραμανλή και τον Παπανδρέου , προσωπικά θεωρώ ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι αδύνατον να συγκριθούν.
Ο ένας ήταν αρχηγός ενός αυταρχικού δεξιού κράτους το οποίο προσπαθούσε να δικαιολογήσει το άπαρχαιντ εναντίον των αντιπάλων του προσφέροντας οικονομική ευημερία και ευκαιρίες μετανάστευσης σε ένα βαθιά υποαπασχολούμενο, φτωχό και αγράμματο λαό . Πέτυχε με τη ισχύ που απέκτησε επιστρέφοντας μετά τη δικτατορία και με τη ετικέτα του εξόριστου να βάλει τη χώρα στη ΕΕ και να ξεδοντιάσει τη γνώμη των σκληροπυρηνικών νομιμοποιώντας το ΚΚΕ. Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου από τη επαρχία που με τη λογική του Νοικοκύρη έβαλε σε τάξη κάποια πράγματα σταθεροποιώντας ταυτόχρονα τις εσωτερικές ισορροπίες της χώρας προς όφελος αρκετών.
Ο άλλος ήταν γόνος πολιτικής οικογένειας, με σπουδές στο εξωτερικό και με παρουσία στο εξωτερικό , ο οποίος εκμεταλλευόμενος το επώνυμό του έκανε ένα ρεσάλτο προς τη εξουσία. Προσπάθησε να πειραματιστεί και να κάνει αυτά για τα οποία μιλούσε στο αμφιθέατρο , ξεχνώντας ότι πίσω του δε είχε φοιτητές αλλά καραβιές αγράμματων και φτωχών ανθρώπων που επιθυμούσαν από τη αρχή της δημιουργίας του κράτους να γίνουν μέρος του συστήματος. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ έδωσε ευκαιρίες λοιπόν σε πολύ κόσμο δε ήταν από πάνω τους να τους πει και να τους εξηγήσει σημαντικά πράγματα και έτσι η άγνοια οδήγησε σε μεγάλα λάθη τα οποία τα πληρώνουν οι νέοι και οι αγέννητοι.
Τώρα, όσον αφορά το παραγωγικό μοντέλο της χώρας , μπορεί κάποιος να καταλάβει γιατί δημιουργεί νεόπτωχους κοιτώντας τις εισαγωγές και τις εξαγωγές της χώρας. Ο Γιαννίτσης σε μια αποστροφή του λόγου του είπε πως αν κανείς κοιτάξει τις υπάρχουσες βιομηχανίες, τα μεγέθη των εταιριών , τα πεδία απασχόλησης κτλ είναι προφανές πως ότι και να γίνει η παραγωγικότητα της εργασίας και κατά συνέπεια οι μισθοί θα συνεχίσουν να είναι στο πάτο. Για αυτό θα έλεγα πως το φταίξιμο είναι 50-50 μεταξύ του κράτους και της ΕΕ , αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Βέβαια η γεωπολιτική , η σπανιότητα πόρων/κεφαλαίων κτλ συνεισφέρουν εξίσου αρνητικά.
Θα έλεγα πως η χώρα έχει δύο γενιές για να προλάβει να κάνει κάτι ξεκινώντας με τη πλήρη ανασυγκρότηση του εκπαιδευτικού συστήματος καθώς η μόνη ουσιαστική πλουτοπαραγωγική πηγή της Ελλάδας είναι πλέον οι άνθρωποί της με ταυτόχρονη ανασυγκρότηση του αγροτικού τομέα και με τη ισχυροποίηση της χώρας ως κόμβου χρηματοοικονομικού και διαμετακομιστικού εμπορίου ανάμεσα σε τέσσερις ηπείρους. Ίσως μια πιθανή διάλυση της ΕΕ να μας δώσει το απαραίτητο χώρο και το κίνητρο να βάλουμε τα δυνατά μας και να φτιάξουμε νησίδες πλούτου μέσα στα γεωγραφικά όρια της χώρας μας , όχι φέρνοντας κόσμο με χρυσές βίζες αλλά δημιουργώντας μια ολιγομελής ή πολυπληθή ομάδα πολιτών που να μπορεί να σταθεί σε παγκόσμιο επίπεδο τραβώντας τη χώρα και τη κοινωνία προς τα εμπρός.
Ειναι όντως πολυ καλοί ηθοποιοί οι πολιτικοι της μεταπολιτευσης μπορουν να λενε ακοπα ψεμματα μπροστα στις καμερες
ειδαμε που εχει οδηγήσει η αποκρατικοποιηση στα ΜΜΜ σε μπαζωματα και πτώματα
Του Ουασιγκτων που ήταν γνωστός δουλοκτήτης τι γινονται τα μνημεία του;
η πρωτη εικονα τι είναι; ο εκπτωτος αγγελος που σκεπαζει με τις φτερουγες του (μαυρες απο'το κατράμι), την ανθρωπότητα;
σε μια χώρα που οδηγείται εδώ και δεκαετίες στην απόλυτη κατάργηση του συντάγματος, αλλα και στην ηθική και οικονομική εξαθλίωση, σε μια χώρα που δόθηκε ως βορά στις αγριότερες και στις πιο διεστραμμένες ορέξεις των σαυρανθρώπων, οι όποιες "κοινωνικές" ή "οικονομικές" αναλύσεις, έναν και μοναδικό σκοπό έχουν : την διασκέδαση των αποίκων και την ενίσχυση του χάους και της κυριαρχίας των αρχιμασώνων.
Μπροστά στην θηριωδία, μόνη ελπίδα είναι οι πράξεις!
Όντως η υπομονή στερεύει αλλά μάλλον όπως έχει ειπωθεί οι διεθνείς εξελίξεις θα μας προλάβουν... χωρίς πυρηνικά δεν τους βγαίνουν τα νούμερα... ο "νέος κόσμος" απαιτεί την καταστροφή του "παλιού"... και για κάποιο λόγο δεν υπάρχει χρόνος για "ομαλή μετάβαση"... άσε που όλοι λογαριάζουν χωρίς τον Ξενοδόχο !
Ξενοδοχωφ πολυ καλος τερματοφυλακας
Πεφωτισμένος!
Καλα η επιτομη του ρωσοψεκασμου στα σχολια ετσι.
Δεν θα γραψω καν...
Γιατί δεν έχω βρει ένα δεξιό τόσα χρόνια να πει την αλήθεια περί ελληνική επιχειρηματικότητας (εδώ γελάνε).
Γιατί κανείς δεν έχει τα θάρρος να πει ότι η αστική τάξη της Ελλάδας είτε πλούτισε επί κατοχής ή μέσω λαθρεμπορίου στη θάλασσα αργότερα?
Γιατί δεν λέει ότι ο μέσος Έλληνας επιχειρηματίας είναι ένας γόνος λαδέμπορου που ουδεμία επαφή έχει με ανταγωνιστικότητα, βιωσιμότητα, ανθεκτικότητα κλπ?
Μιλάμε για αποβιομηχάνιση της χώρας δεκαετίες 70-80, δε λέμε όμως ότι με την κατάργηση δασμών οι κλόουν που έχουμε για επιχειρηματίες ξεβρακώθηκαν, δε λέμε ότι να επενδύσεις στον υπάλληλο στην Ελλάδα είναι κάτι τόσο πιθανό όσο να δούμε τα αυτιά μας χωρίς καθρέπτη.
Καλά ας μη μιλήσουμε για τεχνολογία στις ελληνικές επιχειρήσεις εκεί γελάνε και οι πέτρες.
Φταίει όμως ο Αντρέας, ο συνδικαλισμός, η φορολογία και ο Ερμής που είναι ανάδρομος.
Όπως και να χει, θεωρώ ότι δεν υπάρχει πλέον τίποτα κρίσιμο για τη χώρα, η ιστορία αυτού του σαθρού προτεκτοράτου θα τελειώσει σύντομα,
όποιος μπορεί να φύγει ας φύγει μπας και γνωρίσει τι σημαίνει αξιοπρέπεια στη ζωή, όποιος δεν μπορεί ας καθίσει εδώ και ας το απολαύσει, πάντοτε με μια σκέψη στο μυαλό ότι ζούμε σε μια κωμωδία.
Δε μπορώ να εκφέρω γνώμη διότι δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις κι ο καθένας μπορεί να πει αυτά που τον συμφέρει κι ανάλογα την ιδεολογία του.
Να πώ όμως οτι χαίρομαι ιδιαιτέρως που έχουμε εδώ άτομα σαν εσένα και που μπορώ σαν παρατηρητής να διαβάσω πράματα που εμπλουτίζουν τη μάθηση.
https://youtu.be/XLMGfkn4lmk?si=BccbO0ro0ZKy5umy