Ανωγιανός Πηδηχτός

Day 4,322, 01:05 • Published in Greece Greece • by vanzel papado



Αν ο άνθρωπος διαλέξει να πράξει το ΚΑΚΟ , γίνεται ΥΒΡΙΣΤΗΣ , δηλαδή υπερβαίνει τους ανθρώπινους και θεϊκούς ηθικούς κανόνες και τα ανθρώπινα μέτρα ( ΥΒΡΗ = υπέρβαση, υπερβολή // αμαρτία). Ο νους του “τυφλώνεται” από την Άτη. Η ΆΤΗ είναι η θεά που τυφλώνει το νου του ανθρώπου και τον κάνει να μην καταλαβαίνει πως το έχει παρακάνει, α) είτε γιατί έχει ξεπεράσει τα ανθρώπινα μέτρα και παραβιάζει τους κανόνες ηθικής, β) είτε γιατί πράττει “υπέρ μόρον” , δηλαδή έχει υπερβεί όσα έχει γραμμένα η ΜΟΙΡΑ (α ἶ σα, ε ἱ μαρμένη), που προσωποποίησή της είναι οι 3 Μοίρες [: η Κλωθώ κλώθει το νήμα της ζωής ενός ανθρώπου, η Λάχεσις ορίζει τι θα του τύχει κι η Άτροπος κόβει το νήμα], γ) είτε γιατί αγνοεί τις προειδοποιήσεις των ΘΕΩΝ και δεν βλέπει πως έχει προκαλέσει την οργή και τη νέμεση των θεών ( ΝΕΜΕΣΗ = αγανάκτηση), οι οποίοι θα του στείλουν την ΤΙΣΗ (= “πληρωμή”), δηλαδή βαριά ΤΙΜΩΡΙΑ . Αλλά και οι άνθρωποι που αδικούνται απ’ αυτόν θα ζητήσουν την τιμωρία του, είτε ξεπληρώνοντας οι ίδιοι το κακό με κακό ( ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ ) είτε οδηγώντας τον ένοχο στο δικαστήριο ( ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑ ). Γι’ αυτό: Μερικό δίδαγμα : Δεν πρέπει να κάνουμε ΠΟΤΕ το ΚΑΚΟ . Η αλαζονεία τιμωρείται, προκειμένουο άνθρωπος να αναγνωρίσει τα όριά του και να σταματήσει να τα υπερβαίνει. Το ήθος του Ξέρξη ισοδυναμεί με ύβρη, σκέφτεται με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο, ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης φύσης που οδηγεί ( το μέτρο που δόθηκε από τους θεούς στη θνητή μας φύση ) και παραβιάζει τους άγραφους θεϊκούς νόμους . Ύβρις ( ὕ βρις) : στην κλασική ελληνική ηθική και θρησκευτική σκέψη, η οίηση, η αλαζονεία, η οποία υποδηλώνει ασέβεια και περιφρόνηση του μέτρου και των ορίων που διέπουν τις ανθρώπινες πράξεις στο πλαίσιο της τάξης του σύμπαντος . Είναι η αμαρτία στην οποία είναι περισσότερο επιρρεπείς οι ισχυροί και προικισμένοι άνθρωποι. Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (σωματική [1] , αλλά κυρίως πολιτική στρατιωτική και οικονομική , συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο - που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση - , θεωρούνταν ότι διέπραττε « ὕ βριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς [5] , με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους. Η βίαια, αυθάδης και αλαζονική αυτή στάση/συμπεριφορά, που αποτελούσε για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο παραβίαση της ηθικής τάξης και απόπειρα ανατροπής της κοινωνικής ισορροπίας και γενικότερα της τάξης του κόσμου, πιστευόταν ότι (επαναλαμβανόμενη, και μάλιστα μετά από προειδοποιήσεις των ίδιων των θεών ) οδηγούσε τελικά στην πτώση και καταστροφή του «ὑβριστοῦ»