Join the new world

Προχτές διάβασα ένα απόσπασμα από το γνωστό δυστοπικό διήγημα του Τζορτζ Όργουελ.



Το κομμάτι μου θύμισε rl ανακοίνωση του Υπ. Οικονομικών (ή μήπως πρέπει να πω του Υπ. Αφθονίας), περί θετικών δεικτών, αναμενόμενης ανάκαμψης, αύξηση του βιοτικού επιπέδου.
Σας το παραθέτω:

"....«Φυσικά, πρέπει να δυσπιστούμε με καθετί», συμφώνησε από καθήκον ο Γουίνστον.
«Εκείνο που εννοώ είναι ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο», είπε ο Πάρσονς.
Σαν επιβεβαίωση αυτής της φράσης, ένα σάλπισμα ακούστηκε από την τηλεοθόνη πάνω από τα κεφάλια τους. Αυτή τη φορά δεν ήταν αναγγελία καμιάς στρατιωτικής νίκης, αλλά μονάχα μια ανακοίνωση από το Υπουργείο Αφθονίας.
«Σύντροφοι!» φώναξε μια νεανική θερμή φωνή. «Προσοχή, σύντροφοι! Έχουμε σπουδαία νέα για σας. Κερδίσαμε τη μάχη της παραγωγής! Μολις τώρα συμπληρώθηκαν οι στατιστικές για την παραγωγή όλων των ειδών των καταναλωτικών αγαθών και δείχνουν ότι το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε κατά 20 τοις εκατό σε σχέση με τον περασμένο χρόνο. Σήμερα το πρωί, σ' ολόκληρη την Ωκεανία έγιναν ασυγκράτητες αυθόρμητες διαδηλώσεις. Οι εργάτες βγήκαν από τα εργοστάσια και τα γραφεία και παρέλασαν μες στους δρόμους με σημαίες, εκδηλώνοντας την ευγνωμοσύνη τους στον Μεγάλο Αδελφό για την καινούρια, ευτυχισμένη ζωή που μας έφερε η σοφή του ηγεσία. Παραθέτουμε μερικά από τα στοιχεία. Εδώδιμα...»



Η φράση «καινούρια, ευτυχισμένη ζωή μας» ξανακούστηκε πολλές φορές. Ήταν, εδώ και λίγο καιρό, η προσφιλής φράση του Υπουργείου Αφθονίας. Οι σάλπιγγες είχαν αποσπάσει την προσοχή του Πάρσονς που καθόταν και άκουγε μ' ανοιχτό το στόμα, με μία
επισημότητα γεμάτη ευλάβεια. Δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τους αριθμούς των στατιστικών, αλλά ήξερε ότι σήμαιναν κάτι ευχάριστο. Έβγαλε μια μεγάλη βρόμικη πίπα που ήταν κιόλας μισογεμάτη μαύρη στάχτη. Με τη μερίδα των εκατό γραμμαρίων καπνού την εβδομάδα δεν μπορούσες ποτέ να γεμίσεις ολόκληρη πίπα. 0 Γουίνστον κάπνιζε ένα Τσιγάρο Νίκης που το κρατούσε οριζόντια με προσοχή. Η καινούρια μερίδα δεν θα μοιραζόταν πριν από αύριο και του έμεναν μόνο τέσσερα τσιγάρα. Για την ώρα δεν άκουγε κανέναν από τους θορύβους της σάλας, είχε απομονώσει την ακοή του στη φλυαρία που έβγαινε από την τηλεοθόνη σαν χείμαρρος. Φαίνεται ότι είχαν γίνει διαδηλώσεις ευχαριστίας προς τον Μεγάλο Αδελφό επειδή είχε αυξήσει τη μερίδα της σοκολάτας κατά είκοσι γραμμάρια τη βδομάδα. Και μόλις χθες, σκεφτόταν, είχαν αναγγείλει ότι η μερίδα θα μειωνόταν κατά είκοσι γραμμάρια τη βδομάδα. Είναι δυνατόν να το είχαν χάψει αυτό ύστερα από είκοσι τέσσερις ώρες μόνο; Nαι, το είχαν χάψει. 0 Πάρσονς το έχαψε εύκολα, με την ηλιθιότητα ενός ζώου.



To αόμματο πλάσμα του διπλανού τραπεζιού το έχαψε με φανατισμό, με πάθος, μ' έναν άγριο πόθο να ανιχνεύσει, να καταγγείλει και να εξατμίσει καθέναν που θα τολμούσε να πει ότι η μερίδα την προηγούμενη εβδομάδα ήταν τριάντα γραμμάρια. 0 Σάιμ επίσης — με πιο περίπλοκο τρόπο που είχε σχέση με τη μέθοδο της διπλής σκέψης — ο Σάιμ, λοιπόν, το είχε χάψει... Ήταν, δηλαδή, ο μόνος που θυμόταν;
Οι μυθώδεις στατιστικές συνέχιζαν να ξεχύνονται από την τηλεοθόνη. Σε σύγκριση με τον προηγούμενο χρόνο, υπήρχε περισσότερο φαγητό, περισσότερα ρούχα, περισσότερα σπίτια, περισσότερα έπιπλα, περισσότερα μαγερεικά σκεύη, περισσότερα καύσιμα, πλοία, ελικόπτερα, περισσότερα βιβλία, περισσότερα παιδιά, περισσότερα τα πάντα, εκτός από την αρρώστια, το έγκλημα και την τρέλα. Χρόνο με το χρόνο και λεπτό με λεπτό, ο καθένας και το καθετί ανέβαινε στα ύψη αστραπιαία. Όπως πριν ο Σάιμ, ο Γουίνστον είχε πάρει το κουτάλι του και ανατάραζε τη λιμνούλα της σάλτσας που κυλούσε προς την άκρη του τραπεζιού, σχηματίζοντας μια μακριά γραμμή σαν αυλάκι. Σκεφτόταν με δυσφορία τις υλικές συνθήκες της ζωής. Ήταν άραγε πάντα έτσι; To φαγητό είχε πάντα αυτή τη γεύση; Έριξε μια ματιά ολόγυρα στην καντίνα: μια ασφυκτικά γεμάτη χαμηλοτάβανη αίθουσα με τοίχους βρομισμένους από την επαφή τόσων ανθρώπινων σωμάτων.



Τραπέζια και καρέκλες από μέταλλο παντού βουλιαγμένο, τόσο στριμωγμένα μεταξυ τους που ο ένας ακουμπούσε στον άλλο όταν κάθονταν. Τα κουτάλια στραβωμένα. Ot δίσκοι χαραγμένοι. Τα άσπρα φλιτζάνια χοντροκομμένα. Όλες ot επιφάνειες λιγδιασμένες, βρόμικες σε κάθε χαραμάδα τους• και ολόγυρα αναδιδόταν μια υπόξινη ανάμεικτη μυρωδιά από κακής ποιότητας τζιν, καφέ, γιαχνί και βρόμικα ρούχα. Πάντα στο στομάχι σου και στο δέρμα σου υπήρχε ένα είδος διαμαρτυρίας, ένα αίσθημα ότι σε κοροϊδεύουν, ότι σου στερούν κάτι που δικαιούσαι. Ήταν αλήθεια ότι δεν θυμόταν τίποτα πολύ διαφορετικό. Ποτέ, απ' όσο μπορούσε να θυμηθεί, ποτέ δεν υπήρχε αρκετή τροφή, ποτέ δεν είχε κανείς κάλτσες ή εσώρουχα που να μην ήταν γεμάτα τρύπες, τα έπιπλα ήταν πάντα καταχτυπημένα και σάπια, τα δωμάτια πάντα είχαν λιγοστή θέρμανση, ο Υπόγειος ήταν πάντα ασφυκτικά γεμάτος κόσμο. Τα σπίτια ετοιμόρροπα, το ψωμί μαυριδερό και το τσάι σπάνιο, ο καφές είχε φρι-χτή γεύση, τα τσιγάρα λιγοστά — τίποτε φτηνό και άφθονο δεν υπήρχε εκτός από συνθετικό τζιν. Η κατάσταση ήταν αφόρητη, και όσο περνούσαν τα χρόνια και γερνούσε κανείς, τόσο πιο δυσβάσταχτη γινόταν η ζωή. Όμως το γεγονός ότι αποκαρδιωνόσουν από το καθετί γύρω σου — από την έλλειψη άνεσης, από τη βρόμα και την ένδεια, από τους ατέλειωτους χειμώνες, από τις γλιτσιασμένες κάλτσες, από τα ασανσέρ που δεν λειτουργούσαν ποτέ, από το κρύο νερό, το τραχύ σαπούνι, τα τσιγάρα που διαλύονταν, από το φαγητό με την αηδιαστική γεύση— δεν ήταν σημάδι ότι η φυσική τάξη πραγμάτων είχε παραβιαστεί; To γεγονός ότι δεν μπορούσες ν'αντέξεις αυτή τη ζωή δεν αποδείκνυε ότι υπήρχε ανάμνηση μιας άλλης εποχής όπου το καθετί ήταν διαφορετικό;.........




......Η ανακοίνωση του Yπουργείου Αφθονίας τελείωσε μ' ένα ακόμη σάλπισμα που έδωσε τη θέση του σε μια βροντερή μουσική. 0 Πάρσονς, κατενθουσιασμένος από τον καταιγισμό των αριθμητικών στοιχείων, έβγαλε την πίπα από το στόμα.
«To Υπουργείο Αφθονίας έκανε σίγουρα καλή δουλειά φέτος», είπε με υφος πολύξερου. «Αλήθεια, Σμιθ παλιόφιλε, δεν φαντάζομαι να έχεις κανένα ξυραφάκι να μου δώσεις;»
«Ούτε ένα», είπε ο Γουίνστον. «Χρησιμοποιώ το ίδιο ξυραφάκι επί έξι βδομάδες».
«Α καλά — είπα κι εγώ μήπως ήμουν τυχερός και είχες κανένα».,,,,,,,,"



Το Υπουργείο Αλήθειας προειδοποιεί " Βλέπετε τηλεόραση μειώνει αποτελεσματικά το IQ"

0 ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ
Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Επαναλάβετε 3 φορές τη μέρα πριν τον καφέ το φαγητό και τον ύπνο.


Edit: Η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία, πηγαίνοντας με ταχύ βήμα προσπερνάω μεσόκοπο κύριο με βερμούδα και καταρρακωμένο ύφος και προλαβαίνω να τον ακούω να λέει σε κυρία που συνομιλεί μαζί του από το μπαλκόνι της: "Πάλι καλά που έχεις και την τηλεορασούλα να περνάει η ώρα, υπάρχουν και χειρότερα"
Και αναρωτιέμαι να περνάει η ώρα μέχρι πότε και ποια είναι τέλοσπάντων αυτά τα χειρότερα?