Διακρίνουσα

Day 1,782, 04:29 • Published in Greece Greece • by Asterios C

Στις εξισώσεις της ζωής οι σταθερές σου λύνουνε τα χέρια. Ξέρεις πως σε κάθε περίπτωση μπορείς να βασίζεσαι πάνω τους. Έτσι είσαι ελεύθερος και ξέγνοιαστος να τρέχεις ξοπίσω απ’ τις μεταβλητές. Τσαχπίνες βλέπεις, με τη γοητεία του άγνωστου, ανάλαφρες, νεράιδες. Κι όσο εσύ τις κυνηγάς, δώσ’ του αυτές ξεφεύγουν, μ’ ένα γελάκι πονηρό, πνιχτό που παραπάνω σε πεισμώνει. Δε θα γινόταν το κυνήγι αν δεν είχες κάπου να πατήσεις. Αδιαμφισβήτητα. Ποσώς σε νοιάζει. Δε σου περνάει καν απ’ το μυαλό έτσι συνεπαρμένος που ‘σαι απ’ την αδρεναλίνη της αναζήτησης. Αρκεί που έχεις να πατήσεις.

Οι σταθερές αντέχουν. Χαίρονται που βοήθησαν. Καμαρώνουν που πέτυχες. Γι’ αυτό άλλωστε τις λες και σταθερές. Μα μέσα τους πυρώνουν. Τους πιάνουν τα υπαρξιακά τους. Αχ και να ‘ταν μεταβλητές! Ίσως ξοπίσω τους να μην έτρεχες. Θα έδειχνες όμως, βρε αδερφέ, ένα x ενδιαφέρον. Δε θέλουν και περισσότερα, ένα βλέμμα αναγνώρισης τους αρκεί. Κι όσα τα σκέφτονται αυτά εσύ πάλι τηλέφωνο παίρνεις να βοηθήσουν με μια μεταβλητή καινούργια. Δε θα πουν όχι. Δεν ξέρουν τη λέξη. Κι άμα την ξέρουν από αλλού την άκουσαν, μα δεν τη προφέρουν γιατί τους καίει το στόμα. Εσύ με φωνή βασιλική, εν είδει διατάγματος, -έτσι τουλάχιστον ακούγεσαι στην άλλη άκρη της γραμμής- ζητάς να βιαστούν γιατί έχεις ντουζένια. Αλλού ο νους σου βέβαια: ματόκλαδα πεταρίζουν και ανεμίζουν φούστες.

Και να που λυγίζουν! Να που αρνούνται να είναι σταθερές! Όχι ξανά, όχι άλλο! Όχι, για σένα, αχάριστε, κεφάλα! Η γραμμή κλείνει κι εσύ οργισμένος που τόλμησαν. Τόλμησαν; H ψυχή τους το ξέρει. Που λιώνει τώρα, μέταλλο στο χυτήριο της αγανάκτησης. Αρνήθηκαν τον εαυτό τους, γιατί τις έπεισες πως δεν αρκεί ή πως δεν τον προτιμάς ή πως ποτέ δε νοιάστηκες. Τρέμουν! Τρέμουν που σταθερές δεν είναι πια κι άλλη τέχνη δεν ξέρουν. Μα πιο πολύ τρέμουν που δε θα ξαναπάρεις τηλέφωνο. Τέτοιος που είσαι σιγά μην πάρεις! Μάλλον μεταβλητές θα κυνηγάς που είναι και τσαχπίνες.

Αν μια μέρα, σηκώνοντας το τηλέφωνο, ακούσεις μια φωνή βασιλική να σου ζητάει να βιαστείς γιατί έχει ντουζένια, κάντο. Εκείνη τη στιγμή κάποιος σου εμπιστεύεται την προσδοκία του. Δεν είναι λίγο. Μπορεί να μοιάζει, αλλά δεν είναι. Είναι αρκετό. Αρκετό, γιατί έμαθες σε τόσο να αρκείσαι. Σε κάθε περίπτωση σε ξορκίζω μη κλείσεις. Είναι αγένεια και δε σου πρέπει. Ξέρω θα θέλεις να πεις τόσα που η γραμμή δε θ’ άντεχε και θα ‘πεφτε από μόνη της, οπότε απλώς συντομεύεις τη διαδικασία. Μα ποιος είπε πως τα σύντομα μονοπάτια αξίζουνε τη στράτα σου;