Έπεα Πτερόεντα

Day 1,767, 13:48 • Published in Greece Greece • by Asterios C

... ή απλώς: "Η Μάινα Απέναντι"

Στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου της απέναντι πολυκατοικίας είναι μια μάινα, πολυλογού και φλύαρη. Εμένα με κάνει να γελώ. Όχι σα λέει βρωμόλογα, που ξέρει μπόλικα –σιγά που δε θα ‘ξερε!- αλλά όταν βάζει τους νέους νοικάρηδες που αγνοούν την παρουσία της να τρέχουν να προλάβουν μιμούμενη συναγερμό, τηλέφωνο, κουδούνι… Το ξέρω, ίσως δε θα ‘πρεπε να γελώ με τα παθήματα των άλλων. Ίσως θα πρεπε ν’ αντιπαθώ τη μάινα που φέρνει τους μπελάδες και μ’ έχει αφήσει άυπνο πάμπολλα μεσημέρια. Μ’ ένα ελαφρύ μειδίαμα, θυμάμαι πως την πάτησα κι εγώ νεοφερμένος στο τετράγωνο. Αλλά, που να με πάρει, τη συμπαθώ, ίσως και τη θαυμάζω.

Απ’ όλους εμάς εκεί τριγύρω είναι η μόνη που έχει το θάρρος της άποψής της. Θα σου τα πει, είτε θέλεις να τ’ ακούσεις, είτε όχι. Κάποιοι περαστικοί θέλησαν να την περιγελάσουν πιάνοντας τάχα την κουβέντα. Τους ειρωνεύτηκε στυγνά, με το ίδιο υπεροπτικό υφάκι. Βάλανε κι αυτοί τα χέρια στις τσέπες, σκύψανε το κεφάλι και φύγανε μουρμουρίζοντας: «Παλιόπουλο, εγώ φταίω που ασχολήθηκα!». Εσύ, βέβαια. Ποιος άλλος; Δεν ξέρω γιατί, μα οι άνθρωποι πάντα τα χάνουν όταν απροσχημάτιστα τους δείχνεις ποιοι είναι. Δεν έχουν συνηθίσει να ‘ρχονται αντιμέτωποι με τον εαυτό τους. Γι’ αυτό η μάινα λογομαχεί με τους περαστικούς πάντοτε νικηφόρα. Όχι βέβαια πως νοιάζεται για μάχες.

Μια δόση, σκέφτηκα κι εγώ να πάρω μία. Να ‘χει η άλλη ταίρι, να ‘χω κι εγώ μια συντροφιά όταν απ’ τη δουλειά γυρίζω. Τις φαντάστηκα να συζητούν από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, πάνω από το δρόμο. Μα σύντομα το σενάριο φάνηκε φρικαλέο: η παρανοϊκότητα της αιώνιας επανάληψης! Άσε καλύτερα. Μία μονάχα φτάνει. Φτάνει και περισσεύει! Θα συμφωνούσε κι ο διαχειριστής απέναντι που κάθε τόσο έχει ν’ ακούει τα παράπονα όσων την πατάνε απ’ τα καμώματά της. Με ροδισμένα μάγουλα, χτυπάνε τα κουδούνια και φωνασκούν κι ωρύονται, χειρονομούν και αξιώνουν: «Να φύγει!». «Έχω μωρό, μου το ξυπνά», «Έχω παιδί, διαβάζει», «Δουλεύω βράδυ ως αργά και με ξυπνά χαράματα στερώντας μου τον ύπνο». Εκείνος δε, ως άλλη μάινα, απαντά πάντοτε το ίδιο: «Ο κανονισμός το επιτρέπει!».

Δεν έχω δει τον ιδιοκτήτη της, καιρό τώρα, να βγαίνει στο μπαλκόνι. Λες πως νοικιάζει αυτή πια το διαμέρισμα. Χαλάλι. Αν ήμουν σπιτονοικοκύρης θα της το νοίκιαζα χωρίς δεύτερη σκέψη. Εδώ κάτι περίεργους έδιωξε τις προάλλες μιμούμενη πειστικότατα σειρήνα περιπολικού. Ο παππούς στο ισόγειο είναι σίγουρος πως τον είχανε στο μάτι. Είναι υπόχρεος λοιπόν στη μάινα και θα της πάρει σπόρους. Άμα το θυμηθεί, γιατί κακογερνάει. Όσο για μένα, είμαι περιχαρής. Σήμερα θα πάω επιτέλους ν’ αγοράσω κατοικίδιο! Χρυσόψαρο…