Ο Αγκών μου

Day 1,724, 01:24 • Published in Greece Greece • by Asterios C

Το κεφάλι που και που θέλει υποστύλωση. Είναι βαρύ από τις σκέψεις – ή χειρότερα, την απουσία τους. Κι ο λαιμός δεν επαρκεί πάντα. Τι να σε κάνει κι ο άτλαντας; Τιτάνας μεν, αλλά ξέρει να βαστά απλώς το θόλο. Εδώ μιλάμε για θολό! Διαφορά μεγάλου βάρους –ενός τόνου για την ακρίβεια. Δε θέλεις, σαφώς, να γκρεμίσει. Γιατί, όσο κι αν δε του φαίνεται έτσι που στέκει απαθές εμπρός στο φωτεινό πανόραμα, όλο και κάπου θα φανεί χρήσιμο – ή τουλάχιστον αυτό ελπίζεις. Απεργάζεσαι, λοιπόν, σχέδια να το γλυτώσεις από κατάρρευση.

Σχέδια. Στατικά. Μηχανικά. Σύγκρυο σε πιάνει κι αναριγάς στην αντήχηση αυτών των λέξεων. Γιατί δεν ξέρεις. Πώς θα μπορούσες; Ίσως να ‘ναι που στο Πολυτεχνείο διάλεγες πάντα την άλλη οδό, τη Φιλοσοφική. Ίσως και όχι. Δεν έχει άλλωστε σημασία. Σημασία έχει το σχέδιο κι προ πάντων ο σκοπός. Σκοποφιλία. Σαν όλες τις φιλίες, είναι σχέση εξάρτυσης –φορτώνεσαι ό,τι λογής συμπράγκαλα για να νιώσεις ολόκληρος, γεμάτος. Και σαν το κάνεις η σχέση είναι πια πλήρους εξάρτυσης. Με το πλαίσιο μπροστά σου, βέβαια, έχεις ξεπεράσει προ πολλού αυτό το στάδιο. Κάτι που φάνταζε υψηλό ομοιάζει τώρα ήττα. Δεν ηττήθηκες εσύ, προς Θεού! Εσύ πάντα FTW.

Κανόνας, διαβήτης, κάνναβος. Αστείο δεν είναι που και τα τρία θυμίζουν καταστάσεις όπου βαράς ένεση; Μειδιάς ανεπαίσθητα. «Εδώ μας νοιάζει όμως η άνεση», αντιτείνεσαι σκουπίζοντας τη σύσπαση από τα χείλη και σμίγοντας τα φρύδια με προσήλωση. Για να δούμε: Θα μπορούσες να γύρεις πίσω, στο προσκέφαλο της πολυθρόνας σου. Μπα! Έτσι υπάρχει απόσταση απ’ το αντικείμενο του πάθους – πάθους όπως λέμε «τα θελε και τα παθε». Ε, τότε απλά χρειάζεσαι κάτι ως αντιστήριγμα. «Χμμ… Δεν είν’ κακό, δεν είν’ κακό». Τι; Δε βρίσκεις κάτι κατάλληλο; Μήπως θες ένα χεράκι; Ω! Επιφοίτηση. Χεράκι βέβαια, χεράκι. Οποία τύχη που έχεις δύο διαθέσιμα! Γνέφεις αρνητικά και ρίχνεις κλεφτές ματιές κάποια κλικ δεξιά. Απογοητεύεσαι. Μόνο ένα, λες. Θα φτάσει;

Δοκιμάζεις διστακτικά τη διάταξη. Παλάμη στο πηγούνι, ελαφρά κεκλιμένος ο πήχης και ο αγκώνας να εδράζεται σταθερά στο γραφείο. Εκείνος πια θα τα τραβάει όλα. Θα τα σηκώνει όλα. Θα τα υπομένει όλα. Όπως μάθαν να κάνουν τόσοι και τόσοι πριν απ’ αυτόν. Όπως θα μάθουν άλλοι τόσοι ύστερα. «Δουλεύει! Δουλεύει!» αναθαρρείς. Μπράβο αγόρι μου! Έτσι πρέπει, το κεφάλι ψηλά! Μα αν σε ρωτήσω ποιο είναι το πιο χρήσιμο κομμάτι του σώματός σου είμαι σίγουρος πια πως θ’ απαντήσεις ενθουσιώδης: «Ο αγκών μου!». Χαζούλη! Τι θα γίνει αν θελήσεις κάποτε να γράψεις κάτι με το πληκτρολόγιο;