Μισή-μισή και milko ρε Panikk

Day 3,650, 11:36 • Published in Greece Greece • by Dihenekis

Η συζήτηση στο teamspeak κατά τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν ένα φαινόμενο σύνηθες . Αυτοί που αργούσαν να κοιμηθούν στέκονταν εκεί, σε κάποια από τα δωμάτια των MU, ανά ομάδες, άλλοι ψιλομιλουσαν, άλλοι ψιλοκοιμόντουσαν περιμένοντας ασυναίσθητα να μπουν αυτοί που ξυπνούσαν νωρίς τα χαράματα λες και ήταν το κουδούνι που σημαίνει το σχόλασμα στο σχολείο ή η κόρνα στο εργοστάσιο που σημαίνει πως τελείωσε η βάρδια .

Οι πρωινοί, με την σειρά τους, έτρεχαν να φτιάξουν καφέ και να συνδεθούν λες κι έχουν αργήσει στην δουλειά τους και η κάρτα θα κτυπηθεί 5 λεπτά αργότερα. Περίμεναν να ακούσουν μετρήματα για τετράγωνα του mincraft και κάποιο mod να σκοτώνει ( όπως συνήθως ) τον Ιάσονα και να χλευάσουν όλοι μαζί ( βραδινοί και πρωινοί ) την αδεξιότητα του "βελόνα" ή κάποια συζήτηση για αστροφυσική μιας και οι πρωινές ώρες προσφέρονταν για πάσης φύσεως συζητήσεις . Με την είσοδο των πρωινών ( ένας εκ των οποίων ήμουν κι εγώ ) τα πηγαδάκια διαλύονταν και σχεδόν όλοι μαζευόμασταν σε ένα δωμάτιο ξεκινόντας από νυχτερινά κουτσομπολιά έως φιλοσοφικές αναλύσεις ... ένα από τα θέματα που φιγουράριζε στις πρώτες θέσεις της ατζέντας μας ήταν το φαγητό .




"Μισή τυρί, μισή κιμά και μετά μια κρέμα ρε Παντέλο κι ένα μίλκο συντροφιά τους"



Αυτό ήταν το μαγικό φίλτρο του Panikk , κατά κόσμο Πάνο, ο μαγικός ζωμός που σε ξύπναγε μετά από κάθε eRepablikοξενύχτη .
Δεν είχα δοκιμάσει μέχρι τότε, οι όσες επισκέψεις μου στην Μακεδονία και δη στην συμπρωτεύουσα είχαν γίνει πριν την ευγενική ενημέρωση του φίλου Πάνου και την εκμάθησή μου στα βαθύτερα μυστικά της μπουγάτσας.

Την περασμένη εβδομάδα, όμως, βρέθηκα στις Σέρρες , όπου με λύπη έμαθα πως το Χρυσό , το μαγαζί που με τάισε την πρώτη μου Μακεδονίτικη μπουγάτσα το 1995 έχει πλέον παρακμάσει. Ασφαλείς πληροφορίες με έστειλαν μέχρι το Σκούταρι , λίγο πιο 'κει από τις Σέρρες, στον ξακουστό Καραμπέκη. Εκεί έμελλε να δοκιμάσω τον μαγικό ζωμό του φίλου Πάνου. Και μετά από 24 ώρες αυπνία εκ των οποίων οι μισές μέσα σε ένα γήπεδο , ο μαγικός ζωμός του Πάνου έκανε δουλειά .
Ακολούθησε κι ένα μπουρέκι στο Ρεκόρ αλλά δεν το συγκρίνω με την μπουγάτσα του Καραμπέκη.

Το θέμα είναι πως ο Πάνος δεν είναι πια εδώ για να μοιραστώ μαζί του τις προσφάτως αποκτημένες εμπειρίες μου. Και μαζί με αυτόν δεν είναι πολλοί άλλοι . Και το παιχνίδι δεν είναι οι μάχες, το war και το economy module , το παιχνίδι είναι ο κόσμος που το παίζει . Δεν μπορώ να τον πειράξω δείχνοντας του την παρακάτω φωτό


"Τί έγινε ρε Πανούλη, γνώθι σαυτόν επιτέλους;"



Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω είναι αυτό το άρθρο, για να θυμηθούν οι παλιοί τα νυχτέρια και τα ξημερώματα και να ζηλέψουν οι νέοι μπας και τα επιζητήσουν... μακάρι να τα ζήσουν.Αυτά είναι που μένουν .












ΥΓ: Αν γουστάρετε οι παλιοί εμπλουτίστε τις αναμνήσεις στα σχόλια με Ιστορίες. Κάπου πρέπει να φτιάξουμε μια βίβλο με ατάκες τύπου LadyArgana