Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος

Day 3,814, 18:31 • Published in Greece Greece • by Asterios C

Στην Αίθουσα 81 -ρώτα το θυρωρό θα σε κατευθύνει- κάθε τέταρτο της ώρας το κυρίαρχο άρωμα αλλάζει αυτόματα. Κάνουνε ό,τι μπορούνε για να βρούνε τη χρυσή τομή. Έχουνε φτιάξει ατμόσφαιρα ξενοδοχείου πρώτης κατηγορίας. Τους φάνηκα βιαστικός. Ρώτησαν αν αισθάνομαι καλά. Είχα πει θα φύγω κι όμως είμαι ακόμα εδώ. Σόμα υποταγής, φόβος είναι της φυγής. Θα ρωτούσα αν έχει ελπίδες. Την ξέρω την απάντηση.

Δεν τις αφήνεις τις ουτοπίες να χαθούν, έστω κι αν είναι να χαθείς ο ίδιος. Ή κάλλιο για να χαθείς ο ίδιος. Είναι γλυκιά η αυταπάρνηση, κάποιες φορές λυτρωτική συνάμα. Πόσο μάλλον όταν είναι μονάχα λίγα κλικ μακριά. Τι σου κοστίζουν λίγα κλικ; Φθηνή απόδραση. Άκοπη. Σαν τα φύλλα τευχιδίου μικρού, ανώνυμου εντευκτηρίου. Εκτός πια άμα αποζητάς το λόγιαλτυ. Δε φτάνω ίσα μ’ εκεί, ωστόσο. Ξεμένω ελάχιστα μετά τη μέση. Λόγια. Σπόροι σ’ ανήσυχη παλάμη που ψάχνουν χώμα να κουρνιάσουν. Ο Αβανοβιλόνα έφτιαξε τον σπόρο όλων των ζωντανών από ομίχλη.

Τον Μοντ τον λένε Μουσταφά και ίσως είναι ο μόνος που ‘χει διαβάσει και καταλαβαίνει Σαίξπηρ. Να του παραθέσει, εντούτοις, κανείς το υπεραιώνιο δίλημμα του Άμλετ θα ‘ταν τουλάχιστον κλισέ. Κι όλα τα αντέχουν οι Καινούριοι Κόσμοι, εκτός από το τετριμμένο, το μπανάλ. Γιατί τότε πώς ακριβώς θα καμώνονται πως είναι Καινούργιοι; Έλα που όμως το γνώριμο είναι που τραβάει του μυαλού τα ψήγματα σαν κοσμικός μαγνήτης. Όσο να πεις, παρέχει μια κοινότητα, μια ταυτότητα, μια σταθερότητα. Δεν υπάρχουν Άγριοι, σου λέω. Κρεμάστηκαν κάμποσα update πριν. Ενδοιασμός, καταυλισμός και κράτηση.

Τούτου του Κόσμου νιώθω πως του χρωστάω μια χάρη. Για να φυλάξει εμένα από έναν Ισπανό -Αλόνσο, θαρρώ, τον έλεγαν και διάβαζε βιβλία με ιππότες- έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια. Μα μια σπασμένη μποτίλια δεν πάει πίσω την παραγωγή. Να ‘ναι καλά η Μέθοδος Μποκανόφσκι. Οι κυλιόμενες ταινίες όλο και προχωρούν. Μες στο κοκκινωπό σκοτάδι λαμπυρίζουν αμέτρητα ρουμπίνια. Άκου, ακόμα παίζουν τα σεξόφωνα...