Join the new world

Ο Χρηστάρας είναι πια πειρατής σε άλλες θάλασσες του κυβερνοχώρου. Ο Σταύρος σε λίγο μπαρκάρει –αν δεν το έκανε ήδη. Ο Μάνος είναι πια μαύρο πρόβατο. Και το skype πλέον σιγεί θλιβερά. «Σπαστήκαμε» που θέλανε Ζήση και θέλαμε Δημήτρη και όλα μοιάζουν να έχουν παγώσει. Κι ας παίρνει φευγαλέα τηλέφωνο ο Παναγιώτης.

Απέκτησα απρόοπτα περιουσία και δεν ξέρω την να την κάνω, κληρονομιά από φίλο που έφυγε. Να κάνω train, να πάρω strength, να γίνω τρανός πολεμιστής; Λες και θα φτάσω ποτέ το Βασίλη… ή σάματι με χρειάζεται η πατρίδα. Αφού αυτή, σε έμπειρα χέρια, είναι αυτοκράτειρα σε τρεις ηπείρους. Τις τουφεκιές μου τις ρίχνω για πάρτη μου, στου Καραγκιόζη το γάμο –ή σε όποιο γάμο θα καλούσαν έναν ανίατο φαφλατά- θηρεύοντας για ένα μπιχλιμπιδάκι μισθοφόρου. Ή τουλάχιστον το έκανα τότε που δεν ήμουν πλούσιος και κάπου θα με χρησίμευαν τα χρυσά. Σήμερα έριξα τρεις για την Ουκρανία και με μένουν κάτι ψιλά για τη Γαλλία. Μετά θα θέλει να ταξιδέψω και να βαρέσω για την αντίπαλη συμμαχία –αλλά γαμώτο είμαι σπιτόγατος κι τόσο ανάποδος που απεχθάνομαι να βαρώ ανάποδα!

Δε βαράω στις διαταγές της μονάδας, όχι –συγγνώμη Λάκη, αν κι αμφιβάλλω αν κι εσύ ορίζεις διαταγές για κάτι πέρα από τη σοκολάτα και το bazooka. Τα δικά μου σωρεύονται κι από συνήθεια τα παραχώνω μη χρειαστεί να πάρουμε πάλι την πατρίδα μας πίσω. Αλλά αυτή, σε έμπειρα χέρια, είναι αυτοκράτειρα σε τρεις ηπείρους. Βλέπω το χάρτη. Μπράβο Ελλάς!

Να κάνω εταιρείες να γίνω αυτόνομος, να μη χρειάζεται να στείλω ούτε pm και να πατάω τα κουμπιά μονάχος –ff κι έξω από την πόρτα; Να τα δώσω ευχαριστήριο bonus σε όσους από το εκλογικό κοινό εκτιμήσουν το ρηξικέλευθο πρόγραμμα και την πύρινη ρητορεία μου και να κορδώνομαι απ’ το βουλευτικό μου έδρανο και να χτυπώ τη γροθιά στο τραπέζι: «Καταδικάζω την καταδίκη, ω καταδίκη!». Να τα κάνω λαχνούς λοταρίας μπας και γίνω μιντιακός μεγιστάνας; Μμμ… τι να κλάσει το ΜΜΜ, εδώ τρις Υπουργός Τύπου –ήταν πολύ ωραία τότε με τον Βάσιο, Θεός σχωρέστον κι αυτόν και το υπουργείο!

Κάποτε ίσως να έμπαινα στο #egreecehelp και να είχα διάθεση να γράψω, να γράψω, ν’ ακούσει όσα μπορεί ο «αδαής» από μένα τον «πολύπειρο» [αυτοσαρκαστικό χαμόγελο] και να νιώσω την πλήρωση πως βοήθησα και είμαι χρήσιμος –ευχαριστώ Πάνο για εκείνες της λίγες φορές που υπέμεινες τις μακρηγορίες μου. Μα τώρα κι εκεί, όπως σχεδόν σε όλα τα κανάλια που σύχναζα, τα bot είναι περισσότερα από τους ανθρώπους.

Δεν έμαθα ποτέ πέρα από τα βασικά. Work-train-fight. Μια παρέα μου έλαχε, ανεξάρτητη, κι μ’ αυτή πορευόμουν/ πορεύομαι. Κάποτε δοκίμασα να βρω μια καινούργια, να προγυμναστώ στην τέχνη του πολέμου που τόσο υμνούσαν τριγύρω, αλλά γραφτό δεν ήταν κι έχασα και τον ηλεκτρονικό εαυτό μου. Όχι πως το πήρε κανένας χαμπάρι. Κι ούτε αν έφευγα τότε, όπως ένιωθα, λες και η εξέλιξη έσπασε αλυσίδες εξάρτησης που μόνος δε θα μπορούσα, θα κοντοστέκονταν έστω κανείς στο Νέο Κόσμο.

Τι είμαι και τι κάνω εδώ; Μια ωραία πεταλούδα, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ!