Join the new world

امپراتوری اشکانی ماندگارترین امپراتوریهای خاور نزدیک باستان بود. عشایر پارنی پس از استقرار در پارت و ساختن پادشاهی کوچک مستقل ، تحت سلطنت پادشاه میترادات بزرگ (171-138 قبل از میلاد) به قدرت رسیدند. امپراتوری اشکانی تمام ایران مدرن ، عراق و ارمنستان ، مناطقی از ترکیه ، گرجستان ، آذربایجان ، ترکمنستان ، افغانستان و تاجیکستان و برای مدت کوتاهی سرزمینهایی را در پاکستان ، سوریه ، لبنان ، اسرائیل و فلسطین اشغال کرد. پایان این امپراتوری آزاد سازمان یافته در سال 224 میلادی بود ، زمانی که آخرین پادشاه توسط یکی از پادشاهان آنها ، پارس های سلسله ساسانی ، شکست خورد.

ج
درخواست
پس از سقوط امپراتوری هخامنشی ، پارت ، شمال شرقی ایران ، توسط پادشاهان سلوکی اداره می شد: یک سلسله مقدونیه که در سرزمین های آسیایی امپراتوری پارس سابق حکومت می کرد. در سال 245 قبل از میلاد ، یک ساتراپ به نام آندراگوراس از پادشاه جوان سلوکی سلوکوس دوم که تازه به سلطنت رسیده بود قیام کرد. در آشفتگی ، پارتی ، قبیله ای کوچنده از استپ آسیای میانه ، بر پارتی غلبه کرد. آنها در سال 238 قبل از میلاد منطقه ای را که به آستاوین معروف است اشغال کردند. سه سال بعد ، یک رهبر پرنیان به نام تیریدات در جنوب حرکت کرد و بقیه پارت را تصرف کرد. یک ضد حمله پادشاه سلوکوس با فاجعه ای به پایان رسید و هیرکانیا نیز توسط پارنی مقهور شد. اولین پادشاه اشکانیان (به این ترتیب پارنی ها از این پس نامیده می شدند) برادر تیریدات ، ارساس اول بود. پایتخت وی هکاتامپیلوس بود.

کاسه اشکانی ، سال 50 پیش از میلاد
پادشاهان اشکانی - ارساکس اول ، ارساسس دوم ، فریاپاتوس ، فراتس اول - پادشاه سلوکی را به عنوان سرآمد خود به رسمیت شناختند ، به ویژه پس از لشکرکشی آنتیوخوس سوم بزرگ ، که سرزمین های شرقی از دست رفته را بین سالهای 209 و 204 قبل از میلاد دوباره تسخیر کرد. سلسله ارساسید به عنوان حاکم قانونی پارت شناخته می شد ، اما پادشاهان باید به آنتیوخوس ادای احترام می کردند.

پس از سال 188 قبل از میلاد ، وقتی آنتیوخوس درگذشت ، مرحله جدیدی از گسترش اشکانیان آغاز شد. پادشاه میترادات اول کبیر (171-138 قبل از میلاد) ابتدا به پادشاهی شرقی باختریه حمله کرد. او که پوشش عقب خود را پوشانده بود ، به غرب نقل مکان کرد و در آنجا مدیا ، یکی از مهمترین مناطق پادشاهی سلوکی را فتح کرد. اکنون ، آشور پایان بابل تقریباً بدون محافظت بود. در ژوئیه 141 قبل از میلاد میترداتس پایتخت سلوکیان سلوکی را تصرف کرد و در اکتبر به اوروک در جنوب بابل رسید. دشمن او دیمیتریوس دوم سعی در تصرف مناطق از دست رفته خود داشت ، اما شکست خورد و حتی تحقیرآمیزتر گرفتار شد. دو سال بعد ، ایلام به امپراتوری اشکانی اضافه شد.

دولت
پس از فتح ماد ، آشور ، بابل و ایلام ، اشکانیان باید امپراتوری خود را سازماندهی کنند. نخبگان این کشورها یونانی بودند و حاکمان جدید اگر می خواستند حکومتشان پایدار باشد باید با آداب و رسوم خود سازگار شوند. بنابراین شهرها حقوق باستانی خود را حفظ کردند و اداره مدنی نیز کم و بیش بدون مزاحمت باقی ماند. جزئیات جالب سکه سازی است: افسانه ها با الفبای یونانی نوشته شده اند و این روش در قرن دوم میلادی ادامه یافت ، زمانی که دانش این زبان رو به زوال بود و هیچ کس نمی دانست چگونه شخصیت های یونانی را بخواند یا بنویسد.

مجسمه Metalic Parthian، 100 CE
یکی دیگر از منابع الهام بخش ، سلسله هخامنشی بود که زمانی بر امپراتوری پارس حکومت می کردند. درباریان به فارسی صحبت می کردند و از خط پهلوی استفاده می کردند. دربار سلطنتی از پایتخت به پایتخت دیگر سفر می کرد. و پادشاهان آرساسید می خواستند - همانطور که کوروش بزرگ به فرمانبرداران خود دستور داده بود در قرن ششم - "پادشاه پادشاهان" را انجام دهند. این عنوان بسیار مناسبی بود. پادشاه اشکانی حاکم امپراطوری خود به علاوه حدود هجده پادشاه پادشاه بود ، مانند حاکمان ایالت هاترا ، بندر Characene و ارمنستان پادشاهی باستان.

امپراتوری چندان متمرکز نبود. چندین زبان ، چندین ملت و چندین سیستم اقتصادی وجود داشت. اما روابط شل بین قطعات جداگانه عامل بقای آن بود. در قرن دوم میلادی ، مهمترین پایتخت تیسفون کمتر از سه بار توسط رومیان تصرف شد (در سالهای 116 ، 165 و 198 م) ، اما این امپراتوری زنده ماند ، زیرا مراکز دیگری نیز وجود داشت. از طرف دیگر ، این واقعیت که امپراتوری فقط یک مجمع عمومی از پادشاهی ها ، استان ها ، مارک ها و شهرهای شهر بود ، می تواند گاهی اوقات به طور جدی دولت اشکانی را تضعیف کند. این توضیح می دهد که چرا گسترش اشکانیان پس از فتح بین النهرین و ایران به پایان رسید.

قدرتمندان محلی نقش مهمی داشتند و پادشاه باید به امتیازات آنها احترام می گذاشت. چندین خانواده نجیب در شورای سلطنتی رای داشتند. طایفه Sûrên حق تاجگذاری پادشاه اشکانی را داشتند. و به هر اشراف اجازه داده شد / انتظار داشت كه ارتش خود را حفظ كند. هنگامی که تاج و تخت توسط یک حاکم ضعیف اشغال شد ، اختلافات میان اشراف می تواند خطرناک باشد.

اجزای تشکیل دهنده امپراتوری به طرز شگفت انگیزی مستقل بودند. به عنوان مثال ، آنها مجاز به ضرب سکه های شخصی خود بودند ، که در دوران باستان بسیار نادر بود. تا زمانی که نخبگان محلی خراج می پرداختند ، پادشاهان اشکانی در این ماجرا دخالت نمی کردند. این سیستم بسیار خوب کار کرد: شهرهایی مانند تیسفون ، سلوکیا ، اکباتانا ، راگه ، هکاتومپیlus ، Nisâ و شوش رونق گرفتند.

خراج یکی از منابع درآمد سلطنتی بود. دیگری تلفات بود. پارت جاده ابریشم ، مسیر دریای مدیترانه به چین را کنترل می کرد.

جنگهای غربی
از دو طرف به امپراتوری سلوکی حمله شد: اشکانیان از شرق ، رومیان از غرب حمله کردند. در سال 69 قبل از میلاد ، دو دشمن پیمانی منعقد کردند: فرات مرز بود. شش سال بعد ، فرمانده رومی پمپی بزرگ ، آنچه را که از امپراتوری سلوکیان باقی مانده بود ، تسخیر کرد.

در سال 53 پیش از میلاد ، ژنرال رومی کراسوس به پارت حمله کرد. اما در حران یا کاره ، وی توسط فرماندهی اشکانی که در منابع یونانی و لاتین سورنا نامیده می شود ، شکست خورد و باید عضوی از قبیله سورها باشد. این آغاز یک سلسله جنگهایی بود که تقریباً برای سه قرن ادامه داشت.

ارتشهای اشکانی از دو نوع سواره تشکیل شده بود: کاتافراکتهای مسلح سنگین و زره پوش و تیپهای سبک تیراندازان کماندار. از نظر رومیان که به پیاده نظام سنگین اعتماد داشتند ، اشکانیان شکست سخت بودند. از طرف دیگر ، اشکانیان هرگز نمی توانستند کشورهای فتح شده را اشغال کنند. آنها در جنگ محاصره ماهر نبودند. این توضیح می دهد که چرا جنگهای روم و اشکانی مدت زیادی ادامه داشت.


(سرنوشت سربازان رومی که به اسارت در Carrhae اسیر شدند مستلزم یک انحراف کوتاه است. آنها در واحه Margiana در صحرای کارا کوم مستقر شدند ، اما بعداً به یک Jzh-jzh ، رهبر قبیله عشایری معروف از منابع چینی خدمات مزدوری ارائه دادند هنگامی که او شکست خورد ، این سربازان ، که از نظر نظامی و نظم زیادی نشان داده بودند ، ژنرال چینی را به شرق همراهی می کردند. -من.)

در این سالها ، رومیان بین طرفداران پمپیو و ژولیوس سزار تقسیم شدند و به دلیل جنگ داخلی ، فرصتی برای مجازات اشکانیان وجود نداشت. اگرچه سزار در این درگیری پیروز شد ، اما به قتل رسید ، و یک جنگ داخلی جدید آغاز شد. ژنرال رومی کوینتوس لبیانوس ، که از قاتلان حمایت می کرد و از وارثان سزار مارک آنتونی و اوکتاویان می ترسید ، در کنار اشکانیان قرار گرفت و معلوم شد که بهترین سردار پادشاه پاکور اول است. در سال 41 ، آنها به سوریه ، کیلیکیا و کاریا حمله کردند و حمله کردند Phrygia و آسیا. ارتش دوم در یهودیه وارد عمل شد و پادشاه آن هیركانوس دوم را اسیر كرد. غنایم بسیار زیاد بود و از آن استفاده خوبی شد: پادشاه فراتس چهارم آنها را در تیسفون ، پایتخت جدید دجله ، سرمایه گذاری کرد.

در سال 39 مارک آنتونی آماده مقابله به مثل بود. Pacorus و Labienus در عمل کشته شدند ، و فرات دوباره مرز بین دو ملت بود. اشکانیان آموخته بودند که بدون پیاده نظام نمی توانند سرزمینهای دشمن را اشغال کنند. با این حال ، مارک آنتونی می خواست انتقام مرگ کراسوس را بگیرد و در سال 36 با لژیون VI Ferrata و سایر واحدهای ناشناس به بین النهرین حمله کرد. او سوارکاری با خود داشت ، اما معلوم شد غیر قابل اعتماد است و رومی ها از رسیدن به ارمنستان خوشحال بودند که متحمل خسارات زیادی شده اند.

این به معنای پایان دور اول جنگ ها بود. رومی ها دوباره در حال جنگ داخلی بودند و وقتی اوکتاویان مارک آنتونی را شکست داد ، اشکانیان را نادیده گرفت. بیشتر به غرب علاقه داشت. داماد وی و جانشین آینده او ، تیبریوس ، با فراتس (20 قبل از میلاد) برای معاهده صلح مذاکره کرد.

میتریدات اول پارت ، 171-139 قبل از میلاد
در همان زمان ، با آغاز عصر ما ، اشکانیان به دره سند علاقه مند شدند ، جایی که آنها شروع به تصرف پادشاهی های کوچک گاندارا کردند. یکی از رهبران اشکانی گوندوفرنس پادشاه تاکسیلا نام داشت. طبق یک سنت قدیمی و گسترده مسیحی ، او توسط توماس رسول غسل تعمید شد. داستان غیرممکن نیست: پیروان چندین دین در گاندارا و پنجاب با هم زندگی می کردند و ممکن است مخاطبان نماینده فرقه جدید یهود باشند.

جنگ روم و اشکانیان دوباره در دهه شصت قرن اول میلادی آغاز شد. ارمنستان به پادشاهی خاکی روم تبدیل شده بود ، اما پادشاه اشکانی Vologases I یک حاکم جدید ارمنستان منصوب کرد. این برای رومی ها بسیار زیاد بود و فرمانده آنها Cneeus Domitius Corbulo به ارمنستان حمله كرد. نتیجه این شد که پادشاه ارمنستان بار دیگر تاج خود را در روم از امپراطور نرو دریافت کرد. سازش بین دو امپراطوری انجام شد: در آینده ، پادشاه ارمنستان قرار بود شاهزاده اشکانی باشد ، اما نیاز به تأیید رومی ها داشت.

افول و سقوط
سازش ارامنه هدف خود را تأمین کرد ، اما هیچ چیز برای به جانشینی پادشاه ترتیب داده نشد. پس از 110 ، پادشاه اشکانی Vologases III مجبور شد یک رهبر ارمنی را از تخت سلطنت برکنار کند ، و امپراتور روم تراژان - ژنرال سابق - تصمیم به حمله به پارت گرفت. در سال 114 میلادی جنگ آغاز شد و اشکانیان به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. رومی ها ارمنستان را فتح کردند و در سال بعد ، تراژان به جنوب لشکر کشید و در آنجا اشکانیان مجبور به تخلیه دژهای خود شدند. در سال 116 ، تراژان تیسفون را تصرف كرد و استانهای جدیدی در آشور و بابل ایجاد كرد.

با این حال ، شورش هایی آغاز شد (که وفاداری مردم به اشکانیان را ثابت می کند)بازدید کنندگان) در همان زمان ، یهودیان دیاسپورک شورش کردند و تراژان مجبور شد لشکری ​​برای سرکوب آنها بفرستد. تراژان بر این مشکلات غلبه کرد ، اما جانشین او هادریان سرزمین ها را تسلیم کرد (117 م.) با این وجود ، روشن بود که رومی ها یاد گرفته اند که چگونه اشکانیان را مورد ضرب و شتم قرار دهند.

شاید این قدرت رومی نبود ، بلکه ضعف اشکانی بود که باعث فاجعه شد. در قرن اول ، اشراف اشکانی قدرتمندتر شده بودند ، زیرا پادشاهان به آنها حق بیشتری نسبت به دهقانان و سرزمین آنها داده بودند. آنها اکنون در موقعیتی بودند که می توانند در برابر پادشاه خود مقاومت کنند. در همان زمان ، خانواده آرساسید دچار اختلاف شدند.

اما هنوز پایان نزدیک نبود. در سال 161 میلادی پادشاه وولوگاس چهارم علیه رومیان اعلام جنگ کرد و ارمنستان را فتح کرد. ضد حمله کند بود ، اما در سال 165 م ، تیسفون سقوط کرد. امپراطوران روم ، لوسیوس وروس و مارکوس اورلیوس ، بین النهرین را به قلمرو خود افزودند ، اما نتوانستند منطقه بین فرات و دجله را خلع سلاح کنند. یک بار گران باقی ماند. اما اکنون مشخص شد که رومیان از برتری برخوردار هستند.

آخرین ضربه سی سال بعد وارد شد. پادشاه وولوگاز پنجم در طی جنگ داخلی روم (193 میلادی) سعی در تسخیر بین النهرین داشت ، اما هنگامی که ژنرال سپتیمیوس سیوروس سلطنت امپراتوری بود ، به پارت حمله کرد. مجدداً تیسفون دستگیر شد (198 م.) و غنایم زیادی به روم آوردند. طبق یک برآورد مدرن ، طلا و نقره برای به تعویق انداختن یک بحران اقتصادی اروپا برای سه یا چهار دهه کافی بود و ما می توانیم عواقب آن را برای پارتی تصور کنیم.

پارت ، اکنون فقیر و بدون هیچ گونه امیدی برای بازیابی سرزمین های از دست رفته ، از نظر روحیه رو به زوال بود. پادشاهان مجبور بودند امتیازات بیشتری به اشراف اعطا کنند و پادشاهان خاندان گاهی از اطاعت امتناع می ورزیدند. در سال 224 م ، پادشاه خاندان پارسی اردایر قیام کرد. دو سال بعد ، او تیسفون را گرفت و این بار ، این به معنای پایان پارت بود. این همچنین به معنای آغاز دومین امپراتوری پارس بود که تحت سلطه پادشاهان ساسانی قرار داشت.

















The Parthian empire was the most enduring of the empires of the ancient Near East. After the Parni nomads had settled in Parthia and had built a small independent kingdom, they rose to power under king Mithradates the Great (171-138 BCE). The Parthian empire occupied all of modern Iran, Iraq and Armenia, parts of Turkey, Georgia, Azerbaijan, Turkmenistan, Afghanistan and Tajikistan, and -for brief periods- territories in Pakistan, Syria, Lebanon, Israel and Palestine. The end of this loosely organized empire came in 224 CE, when the last king was defeated by one of their vassals, the Persians of the Sassanid dynasty.

C
onquest
After the fall of the Achaemenid Empire, Parthia, northeastern Iran, was governed by the Seleucid kings: a Macedonian dynasty that ruled in the Asian territories of the former Persian Empire. In 245 BCE, a satrap named Andragoras revolted from the young Seleucid king Seleucus II, who had just succeeded to the throne. In the confusion, Parthia was overrun by the Parni, a nomad tribe from the Central-Asian steppe. In 238 BCE, they occupied the district known as Astavene. Three years later, a Parnian leader named Tiridates ventured further south and seized the rest of Parthia. A counter-offensive by king Seleucus ended in disaster, and Hyrcania was also subdued by the Parni. The first king of the Parthians (as the Parni were called from now on) was Tiridates' brother Arsaces I. His capital was Hecatompylus.

Parthian Bowl, 50 BCE
The Parthian kings -Arsaces I, Arsaces II, Phriapathus, Phraates I- recognized the Seleucid king as their superiors, especially after the campaign of Antiochus III the Great, who reconquered the lost eastern territories between 209 and 204 BCE. The Arsacid dynasty was recognized as the lawful ruler of Parthia, but the kings had to pay tribute to Antiochus.

After 188 BCE, when Antiochus had died, a new phase of Parthian expansion started. King Mithradates I the Great (171-138 BCE) first attacked the eastern kingdom of Bactria. Having covered his rear, he moved to the west, where he conquered Media, one of the most important parts of the Seleucid kingdom. Now, Assyria end Babylonia lay almost unguarded. In July 141 BCE Mithradates captured the Seleucid capital Seleucia, and in October he reached Uruk in the south of Babylonia. His enemy Demetrius II tried to reconquer his lost territories, but was defeated and -even more humiliating- caught. Two years later, Elam was added to the Parthian empire.

Government
After the conquest of Media, Assyria, Babylonia and Elam, the Parthians had to organize their empire. The elite of these countries was Greek, and the new rulers had to adapt to their customs if they wanted their rule to last. So the cities retained their ancient rights and the civil administration remained more or less undisturbed. An interesting detail is coinage: legends were written in the Greek alphabet, and this practice was continued in the second century CE, when knowledge of this language was in decline and nobody knew how to read or write Greek characters.

Metalic Parthian Statue, 100 CE
Another source of inspiration was the Achaemenid dynasty that had once ruled the Persian Empire. Courtiers spoke Persian and used the Pahlavi script; the royal court traveled from capital to capital; and the Arsacid kings wanted to be called -as Cyrus the Great had ordered his subjects to do in the sixth century- "king of kings". This was a very apt title. The Parthian monarch was the ruler of his own empire plus some eighteen vassal kings, such as the rulers of the city state Hatra, the port Characene and the ancient kingdom Armenia.

The empire was not very centralized. There were several languages, several peoples and several economic systems. But the loose ties between the separate parts were the key to its survival. In the second century CE, the most important capital Ctesiphon was captured no less than three times by the Romans (in 116, 165 and 198 CE), but the empire survived, because there were other centers. On the other hand, the fact that the empire was a mere conglomerate of kingdoms, provinces, marks and city-states could at times seriously weaken the Parthian state. This explains why the Parthian expansion came to an end after the conquest of Mesopotamia and Iran.

Local potentates played an important role and the king had to respect their privileges. Several noble families had a vote in the Royal council; the Sûrên clan had the right to crown the Parthian king; and every aristocrat was allowed/expected to retain an army of his own. When the throne was occupied by a weak ruler, divisions among the nobility could become dangerous.

The constituent parts of the empire were surprisingly independent. For example, they were allowed to strike their own coins, which was in Antiquity very rare. As long as the local elite paid tribute, the Parthian kings did not interfere. The system worked very well: towns like Ctesiphon, Seleucia, Ecbatana, Rhagae, Hecatompylus, Nisâ, and Susa flourished.

Tribute was one source of royal income; another was toll. Parthia controlled the Silk Road, the route from the Mediterranean Sea to China.

The western wars
The Seleucid empire was assaulted from two sides: the Parthians attacked from the east, the Romans from the west. In 69 BCE, the two enemies concluded a treaty: the Euphrates would be the border. Six years later, the Roman commander Pompey the Great conquered what was left of the empire of the Seleucids.

In 53 BCE, the Roman general Crassus invaded Parthia. At Harran or Carrhae, however, he was defeated by a Parthian commander who is called Surena in the Greek and Latin sources, and must have been a member of the Sûrên clan. This was the beginning of a series of wars that were to last for almost three centuries.

The Parthian armies consisted of two types of cavalry: the heavy-armed and armoured cataphracts and light brigades of mounted archers. To the Romans, who relied on heavy infantry, the Parthians were hard to defeat. On the other hand, the Parthians could never occupy conquered countries; they were unskilled in siege warfare. This explains why the Roman-Parthian wars lasted so long.


(The fate of the Roman soldiers taken captive at Carrhae deserves a brief digression. They were settled in the Margiana oasis in the Kara Kum desert, but later offered mercenary service to one Jzh-jzh, the leader of a nomad tribe known from Chinese sources. When he was defeated, these soldiers, who had shown great military prowess and discipline, accompanied the Chinese general to the east. A census list of 1-2 CE mentions a town Li-jien, "Roman city", in the commandery Chang-i.)

In these years, the Romans were divided between the adherents of Pompey and those of Julius Caesar, and because of the civil war, there was no opportunity to punish the Parthians. Although Caesar was victorious in this conflict, he was murdered, and a new civil war broke out. The Roman general Quintus Labienus, who had supported the murderers and feared Caesar's heirs Mark Antony and Octavian, sided with the Parthians and turned out to be the best general of king Pacorus I. In 41, they invaded Syria, Cilicia, and Caria and attacked Phrygia and Asia. A second army intervened in Judaea and captured its king Hyrcanus II. The spoils were immense, and put to good use: king Phraates IV invested them in Ctesiphon, a new capital on the Tigris.

In 39, Mark Antony was ready to retaliate. Pacorus and Labienus were killed in action, and the Euphrates was again the border between the two nations. The Parthians had learned that they could not occupy enemy territories without infantry. However, Mark Antony wanted to avenge the death of Crassus and invaded Mesopotamia in 36 with the legion VI Ferrata and other, unidentified units. He had cavalry with him, but it turned out to be unreliable, and the Romans were happy to reach Armenia, having suffered great losses.

This meant the end of the first round of wars. The Romans were again fighting a civil war, and when Octavian had defeated Mark Antony, he ignored the Parthians. He was more interested in the west. His son-in-law and future successor Tiberius negotiated a peace treaty with Phraates (20 BCE).

Mithridates I of Parthia, 171-139 BCE
At the same time, the beginning of our era, the Parthians became interested in the valley of the Indus, where they started to take over the petty kingdoms of Gandara. One of the Parthian leaders was named Gondopharnes, king of Taxila; according to an old and widespread Christian tradition, he was baptized by the apostle Thomas. The story is not impossible: adherents of several religions lived together in Gandara and the Punjab, and there may have been an audience for a representative of a new Jewish sect.

The Roman-Parthian war broke out again in the sixties of the first century CE. Armenia had become a Roman vassal kingdom, but the Parthian king Vologases I appointed a new Armenian ruler. This was too much for the Romans, and their commander Cnaeus Domitius Corbulo invaded Armenia. The result was that the Armenian king received his crown again in Rome from the emperor Nero. A compromise was worked out between the two empires: in the future, the king of Armenia was to be a Parthian prince, but needed approval from the Romans.

Decline and fall
The Armenian compromise served its purpose, but nothing was arranged for the deposition of a king. After 110, the Parthian king Vologases III was forced to dethrone an Armenian leader, and the Roman emperor Trajan -a former general- decided to invade Parthia. War broke out in 114 CE and the Parthians were severely beaten. The Romans conquered Armenia, and in the following year, Trajan marched to the south, where the Parthians were forced to evacuate their strongholds. In 116, Trajan captured Ctesiphon, and established new provinces in Assyria and Babylonia.

However, rebellions broke out (which proves the loyalty of the population to the Parthians). At the same time, the diasporic Jews revolted and Trajan was forced to send an army to suppress them. Trajan overcame these troubles, but his successor Hadrian gave up the territories (117 CE). Nonetheless, it was clear that the Romans had learned how to beat the Parthians.

Perhaps it was not Roman strength, but Parthian weakness that caused the disaster. In the first century, the Parthian nobility had become more powerful, because the kings had given them more right over the peasants and their land. They were now in a position to resist their king. At the same time, the Arsacid family had become divided.

But the end was not near, yet. In 161 CE king Vologases IV declared war against the Romans and conquered Armenia. The counter-offensive was slow, but in 165 CE, Ctesiphon fell. The Roman emperors Lucius Verus and Marcus Aurelius added Mesopotamia to their realms, but were unable to demilitarize the region between the Euphrates and Tigris. It remained an expensive burden. But it was now clear that the Romans were superior.

The final blow came thirty years later. King Vologases V had tried to reconquer Mesopotamia during a Roman civil war (193 CE), but when general Septimius Severus was master of the empire, he attacked Parthia. Again, Ctesiphon was captured (198 CE), and large spoils were brought to Rome. According to a modern estimate, the gold and silver were sufficient to postpone a European economic crisis for three or four decades, and we can imagine the consequences for Parthia.

Parthia, now impoverished and without any hope to recover the lost territories, was demoralized. The kings had to do more concessions to the nobility, and the vassal kings sometimes refused to obey. In 224 CE, the Persian vassal king Ardašir revolted. Two years later, he took Ctesiphon, and this time, it meant the end of Parthia. It also meant the beginning of the second Persian Empire, ruled by the Sassanid kings.