Join the new world

Ќе споделам една легендарна книга со вас. Without furher ado:

ТЕКСТОТ ГО ПОСВЕТУВАМ НА ДЕВОЈКИТЕ И ЖЕНИТЕ
КОИ БИЛЕ И КОИ (ВО ИДНИНА) ЌЕ БИДАТ СО МЕНЕ

ПРЕДГОВОР

Во летните жешки денови кога нема што да се прави, врз основа на
писмата, фотографиите, сеќавањата, личните контакти со личностите кои што
беа дел од случувањата, билетите од авионските патувања и патувањата со
воз и автобус, Рускииот адресар и телефонскиот именик, туристичките
рекламни материјали одлучив да направам осврт на “прекрасните глупости”
во СССР во периодот од 1987 до 1997 година. За време на овој период во
Русија патував 25 пати при што имав преку 500 сексуални односи од што со
450 убавици. Имињата и градовите се заменети додека дејствата се
автентични. Мислам дека сеќавањата ќе бидат интересни за едно прекрасно
минато време, кое што за жал повеќе нема, нема, нема,... да се повтори. Ќе
раскажам само некои случувања со “жртвите”. Често пати по одморот во
летото како учесник на конференции, во слободното време раскажував
случувања од престојот во СССР. Многу сликовито, интересно, забавно што
некои од учесниците на конференциите ми рекоа зошто тоа не го напишеш.
Си велев нема потреба да пишувам нека остане за мене. Но после толку
години, ќе се обидам тоа да го направам за мене.

ГОВОР

За СССР сум слушал дека по површина е огромна земја, за Сибир дека е
ладен, дека многу се пие, дека има многу убави жени, дека е многу
позитивно наклонет кон СФР Југославија. Во тоа апсолутно се уверив.
На 12 март 1987 година со студентите од факултетот каде што до
неодамна работев отидов во СССР на 8-дневна апсолвентска екскурзија.
Дестинацијата беше Скопје-Белград-Киев-Ленинград-Москва-Белград-Скопје,
а летавме со авио превозниците“ЈАТ” и “Аерофлот”. За споредба целиот
аранжман во тоа време беше како да се купи една машина за перење. Нели
сме кај машините за перење, на Националната телевизија на СССР имало
конкурс за реклама за машина за перење. Прво место добила рекламата:
Идилично утро и некоја невеста се напупила и перела на реката Дон, но од
позади и дошол некој братко и ја натегнал. Таа викала “Помош, помош, ме
е...”, а од позадина се слушнал коментар “И вас ќе ве е... се додека не купите машина за перење”. Можеби некои и никогаш нема да сакат да купат
машина за перење. По слетувањето во Киев се наредивме на пасошката и
царинската контрола. Беше ептен интересно. Полицаецот подолго време не
гледаше во очи, додека една од студентките ја гледаше повеќе време на што
ние направивме шега, де ова, де она. Тој многу сериозен воопшто не
реагираше. Само гледа, гледа, гледа,...
Со портокалови автобуси на Советската ТА “Интурист” бевме пренесени до хотелот “Рус” каде што бев сместенво собата 624, во Киев останавме 2
дена. За време на целиот престој организацијата беше беспрекорна. Првиот
впечаток беше – жени, на секоја страна и тоа прекрасни жени. Иако беше
март температурата беше релативно висока. Како што следува веднаш
променивме марки за рубљи, за 100 марки менуваа по 270 рубљи. Многу
рубљи. Не може човек да ги потроши. Тогаш за 20 рубљи купив шубара, која
што ја носев само 2-3 пати бидејќи држеше многу топло. По програмата со
туристички водич прошетавме низ Киев, на плоштадот “Хришчатик” и на
повеќе знаменитости кои што беа предвидени во програмата.
Од Киев со авион се упативме за Ленинград и бевме сместени во
хотелот ”Карелија”, соба 1204, каде што останавме 4 дена. Огромен хотел со
повеќе сали, ресторанти,... Туристичкиот водич беше феноменална, многу
стручна и не пофали дека сме биле група која што имала привилегија да биде
толку денови во Ленинград. Таму го посетивме музејот “Ермитаж”, ресторантот “Садко”, Зимскиот дворец во околината на Ленинград и други
знаменитости. Таму исто, каде да се завртиш прекрасни жени кои постојано
беа насмеани, весели, многу позитивни и се разбира со продорни сини очи.
Во лифтот пишуваше дека на 9 спрат има бифе за странци. Отидов во бифето
порачав за пиење и јадење и кога ете ни се сретнаа погледите со шанкерката.
Каква беше, се разбира супер. Не знаев руски јазик, но со погледите стана
јасно што ми е намерата и пред време 10-на минути таа направи фајронт и
останавме сами. Ја затвори вратата од внатре. Се спуштив на градите, почнав
да ја бакнувам и тогаш се налижав многу сол. Можеби малку и ја грицкав.
Беше испотена. Тропна некој на вратата, таа отвори. Влезе еден маж нешто и
рече, но ние се договоривме да ја чекам на аголот пред хотелот “на права” и
дека живеела само со сестра и. На брзина отидов во собата и му кажав на цимерот дека се договорив да одам со шанерката од бифето кај неа дома.
Слегов од хотелот и отидов “право”. Чекав, чекав, чекав но не ја дочекав.
Чекав еден час. Што било недоразбирањето, права на руски јазик било
десно, а не право. Ја побарав уште неколку пати во бифето, но убавицата
повеќе не ја видов. Што се случи со куклата не знам. Судбина.
Во хотелот имаше сала за танцување и жива музика. Бидејќи претходно
во МКЦ “25 Maj”– Скопје посетував курсеви за танцување бев солиден
вотанцувањето.Латино-американските танци, Aнглискииот валцер. Отидовме
со студентите во салата и што да видиш. Многу повеќе жени од мажи. Не
губев време, веднаш ми падна во очи една дама со свилена кошула, со
добра фризура, убава и прилично добро деколте. И пријдов и ја поканив.
Прифати и почнавме да танцуваме. Веднаш се почувствува позитивна
енергија. Се викаше Гала* од Ленинград. Во СССР по секое танцување се
прави извесна пауза. Следниот танц ја покани едно воено лице. Танцуваа.
Додека танцуваше со военото лице постојано гледаше во мене. Па нормално
и јас гледав во неа, не гледав на друга страна, а и каде да гледав имаше што
да се види. Веројатно разбрала дека сме Југословени. Можеби да! Какво
воено лице, па фраерот и не е така лош, можеби си помислила за мене.
Следниот танц пак јас ја поканив. Во наредните танцови военото лице беше
упорен со поканувањето за танц, но таа го одбиваше и упорно гледаше во
мене. Малку ми стана и непријатно за човекот. Една студентка од групата
знаеше руски и ја прашав како да и кажам да ја поканам да отидеме до
мојата соба. Нема губење време. Малку повеќе гледање во очи и држење за
половината успеав да ја изведам од салата и да се упатиме кон собата. Кога
отидовме на спратот, се појави проблем. Жената што дежураше на спратот
не дозволи да отиде до мојата соба (во СССР во тоа време на секој спрат
дежураше по некој пензионер). Се вративме во салата, ја испратив до
нејзината маса и го викнав преведувачот кој што не придружуваше од
Белград и го прашав што понатаму. Тој бидејќи порано бил повеќе пати во
СССР ги знаше приликите, ми рече не се секирај. Ја прашал, а таа му ја дала
адресата и му рекла утре во 12 часот да oдам кај неа дома. Скоро цела ноќ не
спиев. Земав букет цвеќиња, коњак и бомбониера. Од пред хотелот земав
такси, му ја дадов адресата на таксистот и за 10-на минути бевме на наведената адреса. Таа стоеше пред зградата, излегов и го дадов букетот,
следуваше страствена преградка. Кај неа отидов во 12, а излегов во 15 часот.
Првото сексуално искуство во СССР беше незаборавно, отворено,... .
Во понатамошниот текст * значи секс без заштита со ејакулација
(свршување внатре), со ** прво заштита, а потоа беззаштита, *** со заштита,
**** немаше секс.
Од Ленинград заминавме за Москва. Огромен град. Таму туристичкиот
водич беше многу лоша и групата малку по малку се разбега и на крај од
култура останавме уште неколкумина. Бевме сместени во хотелот “Белград
2”. Околу хотелот постојано имаше некои женски кои прашуваа колку е часот
или пак бараа кибрит за да припалат цигара. Од Москва за СР Македонија
тргнавме на 19.03.1987 година. Оценка за екскурзијата - 10. Водичот ни рече
доколку ни останале некои рубљи дека треба да ги депонираме на
аеродромот во Москва. Ако царинарниците ни нашле рубљи ќе ни ги земале
и ќе имало проблеми. На мене ми останаа 100 рубљи и ги депонирав.
По враќањето се заинтересирав за учење на рускиот јазик. Се јавив во
“Младост” – Загреб за некој вид на учење на рускиот јазик, ми одговорија
дека на руски јазик немаат ништо бидејќи немало доволно интерес. Затоа
порачав Lingaphoneна германски јазик. Кога се вратив мислите постојано ми
беа во СССР, по тие убави лица, сини очи, деколтиња, тела,... Физички тука,
но психички таму.
*
По 15 дневниот одмор во кампот во Буљарица, Петровец на море,
Црна Гора во месец август со другарот Горан рековме ајде малку да отидеме
на планина, во хотелот “Славија” на Попова Шапка кој што беше под
спонзорство на “Тетекс”– Тетово (базен, маса за пинг-понг, билијард,...), а
околината со прекрасна природа, боровинки, ладна вода.За споредба
комплетнииот пансион изнесуваше како една пристојна вечера за едно лице
во некој ресторант во Скопје. Јас претходно неколку пати бев таму и бев
многу задоволен, затоа пред да идам на море направив резервација за
Попова Шапка. Со другарот се опремивме со гитара, матарки, двоглед,
касетата Los IndiosTabajaras, со позитивна енергија. На висински припреми во
хотелот беа ракометарките на “Кристал ” од Заечар. Тренерот кога ја слушна музиката, хавајска гитара ме праша од кај сум ја купил му кажав од музички
магазин во центарот на Скопје. Кога се вратив сакав да земам една касета за
да ја поклонам на еден другар за роден ден, но продавачката ми рече пред
некој ден дојде еден човек и ги купи сите касети што ги имавме. Занесени во песните и свирењето на гитарата одеднаш пред хотелот
дојде еден автобус, 3 машки а сите останати женски. Не знае човек во која да
гледа? Со другарот пријдовме на две женски со мимики, ги поканивме и тие
дојдоа во нашата соба. Има изрека дека за да налегнеш Русинка ти требаат 2
саати и 2 минути. 2 саати да ја одвоиш од групата и 2 минути да и скокнеш.
Овие не беа такви, не губеа време. Ги гледаме тие се смешкаат и си
зборуваат на руски јазик меѓу себе, ние на македонски јазик меѓу себе. На
гостинките им дојде желба да пливаат во базенот. Го замоливме одговорниот, а тој ни отвори со напомена дека е доцна и дека после толку часот не е
дозволено пливање во базенот, ама веројатно сакаше да ги види гостинките
во костим за капење и ни отвори. БеаМарина* од Симферопољ и
Надежда**** од Феодосија (Украина, Полуостровот Крим, СССР). Таа висока
185 cm, а јас 1,68. Утредента на врвот Јелак за гостите беше организирано
печено јагне, ја вклучија жичницата за да ги однесат, бевме поканети и ние,
но ние откажавме. Во меѓувреме Марина ми ја напиша адресата на едно ливче и ми ја даде. Се испративме по православниот обичај трипати
бакнување, но по неколку метри автобусот застана, Марина излезе и пак се
прегрнавме, си велам што се случува. Се испраќавме како да не можевме да
се испратиме, ме стегна и во еден момент мислев дека ќе ме загуши. По
неколку метри пак истото. Како ли му било на возачот и останатите од
групата. Можеби интересно, не знам!? Си велам што значи ова, што виде во
мене?
*