Μαθήματα Οικονομικής Ιστορίας της Ελλάδας. Η χρεοκοπία του Ιωάννη Καποδίστρια.
GeorgeIV
Καλημέρα σε όλη την κοινότητα της eGreece.
Στη συνέχεια των μικρών μαθημάτων (τώρα αν είναι και σύντομα για τα δικά σας γούστα δεν το γνωρίζω) θα μιλήσουμε για ένα για κάποιους κακό σημείο για την οικονομική ιστορία της χώρας διαχρονικά. Αυτά τις χρεοκοπίας.
Τι είναι η χρεοκοπία για έναν πολίτη αυτό το γνωρίζουμε όλοι, όμως για ένα κράτος δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο. Τα κράτη, εξαιτίας του πλούτου που κλείνουν μέσα τους σπανίως παύουν να υπάρχουν, σε αντίθεση με τις επιχειρήσεις (το οποίο βέβαια πάλι εξαρτάται ανάλογα τις διαθέσεις του ίδιου του κράτους) που όταν χρεοκοπούν ουσιαστικά βγαίνουν εκτός μάχης.
Για την σύγχρονη Ελλάδα συνήθως μία χρεοκοπία έρχονταν μαζί με μια μεγάλη καταστροφή ή μια στρατιωτική ήττα. Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Μέχρι σήμερα, επίσημα, η χώρα μας έχει χρεοκοπήσει τέσσερις φορές (χωρίς την σημερινή που ναι μεν χρεοκοπήσαμε αλλά όχι ακριβώς επίσημα.
Η πρώτη χρεοκοπία ήρθε προτού η χώρα μας γίνει απόλυτα ανεξάρτητη. Το 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας, αναλαμβάνοντας τα ινία της χώρας αναλαμβάνει και τα χρέη της. Η χώρα είχε εκδώσει κατά την διάρκεια της επανάστασης δύο δάνεια, συνολικού ύψους 2.800.000 Στερλινών, βάζοντας ως υποθήκη τα εδάφη της χώρας. Πιο αναλυτικά, στις 2 Ιουνίου 1823 το Εκτελεστικό (Κυβέρνηση) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλλήρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων. Στις 26 Ιανουαρίου 1824, ο Ιωάννης Ορλάνδος και ο Ανδρέας Λουριώτης έφθασαν στην αγγλική πρωτεύουσα και ύστερα από έντονες διαπραγματεύσεις, στις οποίες πήραν μέρος και μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, συνομολόγησαν ένα δάνειο 800.000 λιρών με τον οίκο Λόφναν (9 Φεβρουαρίου1824). Το δάνειο είχε τόκο 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Ως εγγύηση για την αποπληρωμή του δανείου τέθηκαν από ελληνικής πλευράς τα δημόσια κτήματα και όλα τα δημόσια έσοδα.
Όμως, το ποσό που έφθασε στην επαναστατική διοίκηση ήταν μόλις 298.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 59% του ονομαστικού (472.000 λίρες) και από αυτό παρακρατήθηκαν 80.000 ως προκαταβολή τόκων δύο ετών, 16.000 για χρεολύσια, 2.000 ως προμήθεια και άλλες δαπάνες.
Στις 31 Ιουλίου 1824, το Βουλευτικό αποφασίζει τη σύναψη και νέου δανείου, λίγες εβδομάδες μετά την καταστροφή της Κάσου και των Ψαρών κι ενώ η Επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμο στάδιο. Το δεύτερο δάνειο ανέλαβε ο τραπεζιτικός οίκος των αδελφών Ρικάρδο με ονομαστικό κεφάλαιο 2.000.000 λιρών (26 Ιανουαρίου 1825). Τη διαπραγματευτική ομάδα αποτελούσαν και πάλι οι Λουριώτης και Ορλάνδος. Όπως και στο πρώτο δάνειο, το καθαρό ποσό περιορίστηκε στις 816.000 λίρες, αφού το παραχωρούμενο δάνειο είχε οριστεί στο 55% του ονομαστικού (1.100.000) και από αυτό παρακρατήθηκαν 284.000 λίρες για προκαταβολή τόκων δύο ετών, χρεολύσια, προμήθεια και άλλες δαπάνες.
Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους. Από το δάνειο διατέθηκαν: 212.000 λίρες για την αναχρηματοδότηση του πρώτου δανείου, 77.000 για την αγορά όπλων και πυροβόλων, από τα οποία λίγα έφθασαν στην Ελλάδα, 160.000 για την παραγγελία 6 ατμοκίνητων πλοίων, από τα οποία μόνο τρία έφθασαν στην Ελλάδα («Καρτερία», «Επιχείρηση», «Ερμής») και 155.000 για τη ναυπήγηση δύο φρεγατών σε ναυπηγεία της Νέας Υόρκης, από τις οποίες μόνο η μία («Ελλάς») ήλθε στην Ελλάδα, ενώ η δεύτερη πουλήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η πρώτη. Τελικά, στην Ελλάδα έφθασε μόνο το ποσό των 232.558 στερλινών, δηλαδή λιγότερο από εκείνο που έλαβε κατά το πρώτο δάνειο, αν και το δεύτερο είχε συναφθεί σε υπερδιπλάσιο ύψος.
Όσα χρήματα δεν παρακρατήθηκαν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κατέληξαν να χρηματοδοτήσουν, μεταξύ άλλων τις εμφύλιες συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει μεταξύ των Ελλήνων. Για τους Έλληνες ο δανεισμός χρήματος σήμαινε ουσιαστικά την αναγνώριση της Ελλάδας ως ανεξάρτητης χώρας. Για τους δανειστές αποτελούσε ένα μεγάλο ρίσκο χρημάτων την αποπληρωμή των οποίων θα εξασφάλιζαν οι νίκες στα πεδία των μαχών (γιαυτό στο δεύτερο δάνειο έβαλαν με το ζόρι τον Κόχραν ως αρχιστράτηγο των δυνάμεων, ο οποίος πληρώθηκε για τις υπηρεσίες του από μέρος του δανείου).
Έτσι ο Καποδίστριας έκανε στάση πληρωμών και έλαβε βοήθεια κάθε χρόνο από τις τρεις προστάτιδες δυνάμεις.
Εδώ θα σταματήσουμε την αφήγηση. Στο επόμενο άρθρο θα μιλήσουμε για τρείς χρεοκοπίες, του Όθωνα, του Τρικούπη και του Βενιζέλου.
Comments
Μαθήματα Οικονομικής Ιστορίας της Ελλάδας. Η χρεοκοπία του Ιωάννη Καποδίστρια.
https://www.erepublik.com/gr/article/-1344-2682010/1/20
voted
Ψήφος
ρε αφεντικό, στον τίτλο αναφέρεις την χρεωκοπία του Καποδίστρια και όλο και όλο αφιερώνεις μία γραμμή για αυτήν και όλο το υπόλοιπο άρθρο αναφέρεται στα πρώτα δάνεια που πήρε η Ελλάδα
ειναι σαν το ανεκδοτο με τη γυναικα του Λενιν. Αληθεια εγω νομισα οτι χρεωκοπησε προσωπικα ο Καποδιστριας
είναι σαν την Καραισκάκης ΑΕ , ακόμα δεν ξέρεις που ανήκει
Απλό ρε συ αυτοί δανείστηκαν, ο Καποδίστριας δεν είχε να πλερώ, τράβηξε χρεωκοπία. 😉
Και όμως χρεοκοπία που μόνο ένα άτομο σαν τον Καποδίστρια θα μπορούσε να κάνει.
Έκανε στάση πληρωμών και έβαλε να πληρώνουν κάθε χρόνο τσάμπα λεφτά οι Μεγάλες Δυνάμεις στην Ελλάδα.
Ο ΠΛΕΪΕΡ; Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ;;;
δυστυχώς , ήταν ο φου που πήγε να το παιξει βασίλισσα ...guess what ...
@ Bakaras σύντροφο ναι, αφεντικό ποτέ.
Εκτός και αν γίνω CEO 😛
ξεκινάμε . Εγραψες πως η επιτροπή ήταν τριμελής αλλά στο Λονδίνο έφτασαν δύο . Γνωρίζεις γιατί και τί συνέβη;Γιατί ο Ζαίμης αποχώρησε από το Λονδίνο ; διότι πήγε. Ποιοι ήταν ο Ορλάνδος και ο Λουριώτης που πήγαν εκεί και διαπραγματεύτηκαν εις το όνομα της Ελλάδος δύο(2) ; τί σπούδασαν; με ποιου χρήματα;
"...έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων" . διαβάζω την λέξη δάνειο . Ο "φιλέλλην" Βύρων μήπως τελικώς ήταν ο Εθνικός δανειστής; (με το αζημίωτο βέβαια)
"Ενώ, όμως, το ποσό του πρώτου δανείου το διαχειρίστηκε η ελληνική κυβέρνηση, έστω και με σκανδαλώδη τρόπο, τη διαχείριση του δεύτερου δανείου ανέλαβαν οι άγγλοι τραπεζίτες και τα μέλη του Φιλελληνικού Κομιτάτου, παραγκωνίζοντας τους έλληνες εκπροσώπους."
τί να γράψω ρε Γιώργο; θέλω 2 άρθρα για μια και μόνη παράγραφό σου
"...κατέληξαν να χρηματοδοτήσουν, μεταξύ άλλων τις εμφύλιες συγκρούσεις που είχαν ξεσπάσει μεταξύ των Ελλήνων"
Από ποιον ; ποιος τα είχε πάρει ; ποιος τα διαχειριζόταν ;
Τί συνέβη μεταξύ Ηρόδοτου, Μπαουερ και Ντίζελ ; τί ώθησε τους Ευρωπαίους στην κατάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όταν οι δικές τους ευημερούσαν ; ποιο κομμάτι του δόλιου πλανήτη ήθελαν να ελέγξουν ;
Για τους Ελληνες η δανειοδότηση σήμαινε ουσιαστικά την οικονομική υποδούλωση της έως και σήμερα. Για τους δανειστές αποτελούσε ένα υποπόδιο για να φτάσουν εκεί που ακριβώς θέλανε . Η μάχη της Καλλίπολης και ο Α παγκόμιος εμφάνισε ενός αιώνος σχεδιάγραμμα χάρτη
όλοι οι προαναφερόμενοι στα άρθρα σου φαναριώτες ήταν απλά πιόνια για την κατάληξη αυτή . Ο ρωσόφιλος Καποδίστριας εκτελέστηκε για να μην εμποδίσει τον στόχο .
Γιώργη ήρθε η ώρα να δεις τα πράγματα από πολλές οπτικές γωνίες. Καλά είναι αυτά που μαθαίνουμε στα εκπαιδευτικά ιδρύματα μα ελλιπέστατα και μονόπλευρα
ξεχασες να γραψεις οτι αν αφησεις 2 περιστερια, ενα σε ανατολη και ενα σε δυση θα βρεθουν στους Δελφους
πόσο αμόρφωτος είναι να βάλω ή θα φτάσει στο Σούνιο;
Το ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους πόρους και τη διάθεση (ίσως και την ενόραση) να σχεδιάσουν 100 χρόνια μπροστά μπορώ να το πιστέψω. Πως το σχέδιο εκτελείτε απαρέγκλιτο και αμετάλλακτο καθ' όλη αυτή τη διάρκεια, πάρα πολύ δύσκολα. Πρώτον, γιατί ένα αιώνα μετά η ίδια η γλώσσα στην οποία εκπονήθηκε το σχέδιο δε θα σημαίνει για τους άγνωστες της ό,τι σήμαινε για τους συντάκτες της. Δεύτερον, γιατί προφανώς δεν υπάρχει μονάχα μία ομάδα ανθρώπων που σχεδιάζει -είτε με τον ίδιο, είτε με διαφορετικό χρονικό ορίζοντα και επομένως πάντα οι μεν θα πρέπει να ανασχεδιάζουν για να ανταποκριθούν στους χειρισμούς των δε και τούμπαλιν.
Όταν μιλάμε για 'πιόνια' αποστερούμε από ανθρώπους την αυτενέργεια (agency). Οι δράσεις τους μπορεί κάλλιστα να ήταν μέρος ενός διαφορετικού σχεδίου που επιχειρούσε να 'εκμεταλλευθεί' τη συγκυρία προς όφελός του. Αυτή για μένα είναι μια πολύ πιο λογική προσέγγιση, απ' το να πιστέψω πως υπήρξαν άβουλα 'εργαλεία' που δεν ενδιαφέρονταν, δεν γνώριζαν ή δεν διανοούνταν καν το σχέδιο το οποίο μπορούμε να δούμε εμείς αναδρομικά πως εν τέλει εξυπηρέτησαν. Δεν ξέρω αν αυτό βελτιώνει την κρίση μας γι' αυτούς ή όχι, αλλά σίγουρα τη θέτει σε άλλη βάση.
χαίρομαι όταν μπορώ να κάνω διάλογο με επιχειρήματα κι όχι με ειρωνείες. Οι γλώσσα που εκπονήθηκε το σχέδιο δεν έχει σημασία μιας κι εύκολα μεταφράζεται και δεύτερον γιατί όντως ανασχεδιάζεται ανάλογα με την έκβαση κάποιου σημείου . Για παράδειγμα , πρόσβαση στην Μοσούλη ήθελαν και οι Αγγλοι και οι Γάλλοι ( εξ ου και η μάχη στην Καλλίπολη από κοινού ) όμως τελικώς οι Αγγλοι την κατέλαβαν . Σε μια παρτίδα σκάκι ( αν είσαι σκακιστής ) ξέρεις πως μπορείς να ξεκινήσεις με σικελική και να καταλήξεις σε γκαμπί .
Σε μια τέτοια χρονοβόρα αλλά επικερδή για αιώνες "παρτίδα" υπάρχουν πιόνια . Δεν είναι μεμονωμένα , είναι ομάδες ανθρώπων κατάλληλα γαλουχημένα για κάθε ενδεχόμενο . Αν πχ αποτύγχανε ο Μαυροκορδάτος κάποιος άλλος - πιόνι της ιδίας μεριάς θα αναλάμβανε . και ενδιαφέρονταν και γνώριζαν και διανοούνταν το σχέδιο που εμείς τώρα κάνουμε προοικονομία , όμως το ατομικό τους συμφέρον υπερνίκησε όλα τα άλλα . Σε περιπτώσεις που γινόταν το αντίθετο είχαμε οριστική λήξη της σύμβασής εργασίας ( βλέπε Καποδίστριας)
Ισως η λέξη σχέδιο να μην είναι αρκετή ή σωστή όμως σίγουρα υπάρχει και υπάρχει και σε βάθος χρόνου. Οταν κάποιος ελεύθερα σχεδιάζει την πορεία της οικονομίας για 50 χρόνια ( όπως γίνεται σήμερα ) πόσα χρόνια μπροστά σχεδιάζει για θέματα που δεν πρέπει-θέλει να ξέρει το ευρύ κοινό;
Με τη 'γλώσσα' δεν εννοώ το αν είναι στα Γαλλικά, στα Αγγλικά ή ό,τι άλλο (που κι αυτό παίζει ρόλο, αλλά όχι τόσο μεγάλο). Εννοώ όλο το σημειολογικό σύστημα που κωδικοποιεί προθέσεις. Η διατήρηση ενός απλού μηνύματος σε μεγάλο μήκος χρόνου αναλλοίωτο ήδη προβληματίζει τους ειδικούς για τον απλό λόγο πως οι γλώσσες/σημειολογικά συστήματα είναι πρωτεϊκά και δεν μπορεί να προβλεφθεί τι θα σημαίνει το ίδιο σημείο για τους μελλοντικούς χρήστες του συστήματος. Το κλασσικό παράδειγμα γι' αυτή την πραγματικότητα είναι η πρόθεσή μας να σημειώσουμε χώρους απόθεσης πυρηνικών αποβλήτων ώστε οι άνθρωποι στο μέλλον να γνωρίζουν και να μην τους προσεγγίζουν για όλο το διάστημα που απαιτείται ώστε αυτά να πάψουν να είναι επικινδύνως ραδιενεργά. Βέβαια αυτό το πρόβλημα εντείνεται όσο μεγαλύτερη είναι η διάρκεια στην οποία θέλουμε να διασώσουμε το μήνυμα.
Προφανώς από 'σικελική' μπορεί να γυρίσει σε 'γκαμπί' (δεν ξέρω αν όντως ισχύει στο σκάκι με το 'προφανώς' επιβεβαιώνω μόνο την αναλογία). Όμως, και πρωτότυπες στρατηγικές θα υπάρξουν (ποιος έπαιξε την πρώτη 'σικελική'😉 και πρωτότυπες μεταβάσεις (ποιος έπαιξε το πρώτο 'γκαμπί' ενώ έδειχνε πως θα παίξει 'σικελική'😉 και ολόκληρα πρωτότυπα παιχνίδια (ποιος έπαιξε πρώτος σκάκι😉 τους κανόνες των οποίων δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν οι παίκτες εκ των προτέρων.
Πως ένας (υπερ)μακροχρόνιος σχεδιασμός μπορεί να προβλέψει όλες αυτές τις παραμέτρους και για το εκάστοτε Πλάνο Α, αλλά και για πολλαπλά παράπλευρα σχέδια που ενεργοποιούνται σε 'έκτακτες' περιπτώσεις με τέτοια ακρίβεια που να δημιουργεί ιστορικές 'αναγκαιότητες' μου φαίνεται εντελώς απίθανο. Σχέδια επί σχεδίων ναι. Αλλά κάθε φορά το σχέδιο είναι νεαρό. Δεν είναι προαιώνιο. Αν υπάρχει κάτι προαιώνιο είναι η ίδια η πράξη του να σχεδιάζεις για το μέλλον. 😉
είναι σαφές πως δεν είσαι σκακιστής διαφορετικά θα είχες άλλη αντιμετώπιση επί του θέματος . Οσο αφορά την γλώσσα διαφωνώ , είναι σαν να μου λες πως δεν γνωρίζουμε το σχέδιο του Θεμιστοκλή έστω κι αν δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ακριβώς μερικές λέξεις . Και μιλάμε για 2500 χρόνια πριν όχι για 100. Τα απομνημονεύματα των αγωνιστών δεν τα διαβάζουμε;και είναι πάνω από 100 χρόνια . Ποτέ μα ποτέ η επικοινωνία δεν αποτέλεσε και δεν θα αποτελέσει το παραμικρό εμπόδιο για την μακρόχρονη ανάπτυξη ενός σχεδίου . Είναι σαν να λες πως ένας γεννημένος του 1968 δεν θα μπορεί να καταλάβει κομμάτι της Ελληνικής σε 50 χρόνια από σήμερα !!! οπότε ούτε καν το δέχομαι ως λογική εξήγηση
επειδή αναφέρεις ραδιενεργά απόβλητα , δε , να σου αναφέρω ότι γι αυτό εφευρέθηκε παγκόσμια γλώσσα γι αυτό. Το σήμα της ραδιενέργειας . ΟΛΟΙ το αναγνωρίζουν και θα το αναγνωρίζουν για χιλιάδες χρόνια , όχι για 100
ναι , ένας υπερμακροχρόνιος σχεδιασμός μπορεί να προβλέψει σχεδόν τα πάντα και τρόπους για να αντιμετωπίσεις το απρόβλεπτο . και όλοι οι τρόποι , παλαιοι, νέοι , όλοι, οδηγούν στον τελικό προαιώνιο στόχο .
Αν και μιλάμε για 100 χρόνια μόλις ... φαντάσου πως ο πελοποννησιακός πόλεμος διήρκεσε 30 χρόνια
Αν οι σκακιστές σκέφτονταν σαν εσένα δεν θα είχε ανακαλυφθεί το σκάκι
Για τη γλώσσα συγκεκριμένα θα επιμείνω. Και όχι το σήμα της ραδιενέργειας δεν είναι αρκετό για να σημειώνει τον κίνδυνο για τα χρόνια που απαιτούνται για να πάψουν να είναι ραδιενεργά τα απόβλητα. Γιατί τα σήματα είναι 'συμβατικά' και οι συμβάσεις αλλάζουν με το χρόνο (βλ. σημασιολογική 'παρέκκλιση' (semantic drift). Η γλώσσα ήταν και θα είναι πάντα λόγος για να μην εφαρμοστεί ένα σχέδιο όπως επινοήθηκε. Ό,τι διαβάζεις τώρα το διαβάζεις με ρετροσπεκτίβα (βλ. το άρθρο μου Ιστορία: Μαύροι Κύκνοι).
Το σκάκι είναι μια (πρακτικά) καλή 'μεταφορά' ή ένα (πρακτικά) καλό 'μοντέλο' για τη στρατηγική σκέψη, εγκλωβίζει όμως σε συνεπαγωγές (entailments) που δεν ισχύουν απαραίτητα στο απείρως μεγαλύτερο πιθανοτικό χώρο που είναι το πεδίο εφαρμογής αυτού που μπορούμε να ονομάσουμε 'κοινωνική μηχανική' (social engineering). Δεν περιέχει, ας πούμε, μετα-παίγνια (για να δανειστώ έναν όρο από τη Θεωρία Παιγνίων). Ο αξιωματικός πάντα θα κινείται διαγώνια. Εκεί έξω ένας αξιωματικός μπορεί ν' αποφασίσει να κινηθεί σε γάμα χωρίς καμία απολύτως προειδοποίηση και χωρίς κανένας να μπορεί να τον εμποδίσει να το κάνει. 😉
εξακολουθεις να μην κατανοείς το σκεπτικό γιατί το μυαλό σου ειναι κλειδωμένο ανάμεσα σε ορολογίες και όρους οι οποίες ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΑΛΛΆΖΟΥΝ ( κατά τα δικά σου γραφόμενα ) με την πάροδο του χρόνου . Ετσι, από τότε που κάποιος ανακάλυψε την έννοια "ιστορική σημασιολογία" θα έρθει η ώρα που θα καταλάβει κάποιος κάτι άλλο
το ίδιο , βέβαια , σύμφωνα με τα δικά σου γραφόμενα, ισχύει για όλες τις επιστήμες και όλες τις σταθερές ακόμα και τις μαθηματικές
Αν και οφείλουμε να αμφιβάλουμε για κάθε αυθεντία , κάθε κανόνα και κάθε σταθερά , σημασιολογικά γράφεις πως όλες αυτές θα αλλάξουν απλά και μόνο επειδή πριν 2000 χρόνια η λέξη λχ αμάξι σήμαινε κάρο με άλογα και τώρα σημαίνει αυτοκίνητο .
Κατ' αρχήν δεν υπάρχει τόσο μεγάλο σημασιολογικό κενό πλέον ανάμεσα στις γενιές . Διότι η πληροφορία μεταδίδεται άμεσα και με πολλούς τρόπους; οπότε και κάτι να αλλάξει σε 1000 χρόνια έννοια ( εμείς σημειώνω συζητάμε για 100 )
κατά δεύτερον αν εγώ έχω ένα σχέδιο που θέλω να ακολουθήσουν τα δισέγγονα μου πιστεύεις πως δεν θα το κατανοήσουν ;;; θεωρώ πως γνωρίζεις στο έπακρο την ζωή του προπάππου σου , άσε δε του παππού σου
όπως το σκάκι είναι ένας μικρός στίβος σχεδίου έτσι και όλες οι σκέψεις γενιούνται σε μικρογραφίες και εφαρμόζονται στην ζωή . Ετσι απλά . Μπορώ να σου απαριθμήσω χιλιάδες παραδείγματα .
εαν αποφασίσει ο φου (αξιωματικός ) να κινηθεί αλλιώς δεν θα καταφέρει να μείνει στην σκακιέρα πάνω από 10 δευτερόλεπτα . Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω . θα γίνει θυσια , κοινώς γκαμπι
Αρχίζεις να με παρακολουθείς. Όντως το ίδιο ισχύει για όλες τις σταθερές ακόμα και τις μαθηματικές. Πρόσεξε τα σημεία μας για τις σταθερές, όχι σώνει και ντε τις σταθερές τις ίδιες (που κι αυτές μπορεί να έχουν κάποια δυναμική διάσταση που αγνοούμε, προσθέτοντας ακόμη ένα επίπεδο πολυπλοκότητας). 😉 Τα 100 χρόνια μπορεί πάρα πολλά να μην είναι, αλλά δεν είναι και λίγα για να έχεις αποτελέσματα τέτοιου είδους. Ο φου υπάρχει περίπτωση να μην μείνει στην σκακιέρα, αλλά ποσώς τον νοιάζει γιατί η ζωή μια σκακιέρα δεν είναι μόνο, είναι πάρα πολλά παιχνίδια μαζί (+ένα παιχνίδι για το ποιο παιχνίδι θα [λέμε ότι] παίζουμε). Όποιος παίζει μόνο σκάκι, αργά ή γρήγορα θα δει πως οι παρτίδες του δε βγάζουν νόημα ή πως για καιρό δεν ακολουθούσε τις βέλτιστες στρατηγικές γιατί δεν εξερευνούσε το πιθανοτικό χώρο στο έπακρο.
ουδείς δεν μπορεί να εξερευνήσει τον κόσμο των πιθανοτήτων στο έπακρο , ούτε καν υπολογιστής επειδή όμως οι περισσότερες επιστήμες βασίζονται στην στατιστική , ο κτίζων σχέδιο την χρησιμοποιεί κατά κόρο μαζί με τις σταθερές όπου αν χ=ψ τότε 1,2,3 ,4,5,6 άπειρο . από τις τιμές το 1 εμφανίζεται 80% το 2 18 το 3 1,8 το 4 0,18 και πάει λέγοντας ρισκάροντας στο 1 και 2 κι αφήνοντας το απειρελάχιστο ποσοστό που αντιστοιχεί στον φου να κινηθεί ως βασίλισσα με άμεση λύση τον τερματισμό του
εξακολουθείς όμως να μην σκέφτεσαι εκτός ορίων , άνοιξε τους ορίζοντές σου
τα 100 χρόνια είναι πολύ λίγα , ίσα που είναι 3 γενιές ανθρώπων οι οποίοι ενδέχεται να ζουν κι όλοι
Δεν νομίζω πως έχω κλειστούς ορίζοντες, τουναντίον. Να δεχθώ πως ο κόσμος είναι 'κουρδιστό' και και τίποτα δε χαλάει το 'κούρδισμα' (όπου 'κούρδισμα' ανθρώπινο σχέδιο και όχι κάτι μεταφυσικό) απλά δεν κολλάει με τον τρόπο που σκέφτομαι. Σωστά, δεν μπορείς να εξαντλήσεις τον πιθανοτικό χώρο. Αλλά ο νόμος των μεγάλων αριθμών απλά περιορίζει το ρίσκο, δεν το εκμηδενίζει. Άσε που δεν έχουν όλες οι κατανομές νόμους δύναμης (power laws). Πάντα θα υπάρχουν πιθανότητες έχοντας ποντάρει στο συχνό 1 (και έχοντας αντισταθμίσει [hedge] κιόλας) να μη βγει. Τότε, απλά ξανασχεδιάζεις. Δεν πετάς το αρχικό πλάνο απ' το παράθυρο, αλλά το αναπροσαρμόζεις. Και σε κάποια φάση θα έχεις ανασχεδιάσει τόσο που δε θα μπορείς να λες πια πως τρέχεις το αρχικό σχέδιο.
Τον αιώνα τον ξεσηκώσαμε από αυτή σου τη φράση: "Η μάχη της Καλλίπολης και ο Α παγκόμιος εμφάνισε ενός αιώνος σχεδιάγραμμα χάρτη" που τη διαβάζω πως λέει πως 100 χρόνια πριν τη μάχη της Καλλίπολης και τον Α' Παγκόσμιο σχεδιάστηκε ένας χάρτης [=το σχέδιο] ο οποίος (υποτίθεται πως) έγινε πραγματικότητα έπειτα. Ξέρεις πόσοι χάρτες κυκλοφορούν (ή υπάρχουν και δεν κυκλοφορούν) που σχεδιάστηκαν αλλά δεν πραγματώθηκαν; Μήπως είναι απλά μια περίπτωση προκατάληψης επιβίωσης (survivorship bias);
" Δεν πετάς το αρχικό πλάνο απ' το παράθυρο, αλλά το αναπροσαρμόζεις. Και σε κάποια φάση θα έχεις ανασχεδιάσει τόσο που δε θα μπορείς να λες πια πως τρέχεις το αρχικό σχέδιο."
με μια σου και μόνο φράση με επιβεβαιώνεις και αναιρείς όλα όσα γράφεις σε πολλές απαντήσεις τώρα. Εαν ο σκοπός μου είναι να φτάσω στην Ν. Υόρκη , είτε πάω από δύση , είτε από ανατολή, εάν επιτύχω τον στόχο μου δεν θα έχω φτάσει;Απλά θα μου πάρει ίσως περισσότερο χρόνο .
Το αρχικό σχέδιο είναι απλά το αρχικό σχέδιο . Το αρχικό σχέδιο πχ περιελάμβανε νίκη στην μάχη της Καλλίπολης Παρόλα αυτά οι δυνάμεις που θέλαν φτάσανε στην Μοσούλη; ναι , με ποιον τρόπο; με την χρησιμοποίηση του πιονιού ( Ελλάς) .
Είναι τόσο απλά τα πράγματα που αδυνατώ να πιστέψω πως δεν τα κατανοείς θεωρώ πως διαφωνείς απλά για να το κάνεις
Μα το θέμα το δικό μου είναι αν το περιβόητο 'σχέδιο' είναι ασταμάτητο πάντα και συνέχεια. Για να χρειαστεί να ανασχεδιάσεις πάει να πει το 'σχέδιο' κάπου βρήκε κι άλλαξες ρότα (έστω και για λίγο). Ν. Υόρκη θα πας, αν επιμείνεις, δε θα φτάσεις τη μέρα που (αρχικά) σχεδίαζες όμως. Και μπορεί αυτό που ήθελες να βρεις εκεί να μην είναι στην πόλη όταν τελικά θα φτάσεις. Μπορεί εσύ επειδή είσαι καλός στο πλάνο να το πάρεις χαμπάρι και να μην πας καν Ν. Υόρκη εν τέλει. Και να που κάτι 'έξω' από το σχέδιο άλλαξε το σχέδιο και το ημερολόγιο θα γράφει άλλα.
Όπως βλέπεις δεν διαφωνώ επί της (πιθανότητας) υπάρξεως του σχεδίου, διαφωνώ επί του 'αναπόδραστου' του σχεδίου. Κι όλα όσα είπα είχαν να κάνουν με τις πολυπλοκότητες (semantic drift μέσα στο ίδιο το σχέδιο) και τις περιπλοκές (αντισχεδιασμοί άλλων) που εξασφαλίζουν τη δυνατότητα να ανατραπούν σχέδια, ακόμη και τέτοιας τάξης, ίσως κι από σχεδιασμούς πολύ μικρότερης έντασης.
Κι εδώ είναι και το δικό μου call-to-action αν θες: εσύ (κι ο κάθε εσύ) που χαμπαριάζεις πως σχέδιο υπάρχει και είναι και δουλεμένο πολύ καλά, δε θα έπρεπε να α) συ-σχεδιάζεις, αν το σχέδιο πιστεύεις σε ωφελεί, β) άντι-σχεδιάζεις, αν το σχέδιο πιστεύεις δε σε ωφελεί; Ο μόνος τρόπος το σχέδιο να φτάσει να φαντάζει 'αναπόδραστο' είναι να δεχθούν πως δεν έχει νόημα να σχεδιάσουν διαφορετικά αυτοί που μπορούν να σχεδιάζουν.
Αν θες να πας Ν. Υόρκη θα πας έστω και μέσω Σελήνης , έστω και σε 500 χρόνια . Ασε που τα σχέδια δεν βρίσκουν πουθενά , απλά περνάνε "πανω" από το εμπόδιο ( Καποδίστριας, Κένεντη, Ούλοφ Πάλμε κλπ κλπ κλπ ) . και αυτό είναι η αιώνια λύση στο "αναπόδραστο" του σχεδίου . Υπάρχουν κι άλλες λύσεις βέβαια ( χρηματισμός πχ ) που είναι πιο ανώδυνος και δίνει Ωθηση στο σχέδιο
Γιατί τέτοιο μπάχαλο ακόμη και τότε; Τόσο αφ'υψηλού την βλέπανε οι ξένοι τραπεζίτες που δεν δίνανε σε κανέναν;
Ψ&Σ
Αχ αυτές οι ''προστάτιδες''...Τι θα κάναμε χωρίς αυτές;;;
Στην κατάσταση που ήμασταν (και είμαστε) όχι πολλά
Πάλι καλά που είναι φιλέλληνες οι δυτικοί και μας σώζουν...
«Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης»
Ιωάννης Καποδίστριας δια χειρός Τερτσέτη
Μην μου τα χαλάς τώρα στο τέλος θα μου πεις πως δεν έχει καμία σχέση ο ελληνικός πολιτισμός με την δύση