We will answer all things faithfully - The Merchant of Venice, Act V, scene i

Day 1,663, 13:44 • Published in Netherlands Netherlands • by Viglius


(English below)

Toen ik vandaag mijn PC opstartte, had ik niet verwacht te zien te krijgen wat ik zag: een opgeblazen debat over een non-issue. Normaal gesproken zou ik gewoon gereageerd hebben in de comments onder een artikel, maar dit is moeilijk, zo niet onmogelijk gemaakt door het onlangs door Konrad Neumann gepubliceerde artikel. Naast de interessante meningen van Neumann, trekt het artikel namelijk publiekelijk zowel mijn integriteit als mijn motieven in twijfel, zonder basis en zonder consultatie methet leidend voorwerp, dat wil zeggen, mijzelf.

Ik voel me daarom gedwongen nog een artikel te schrijven, om de opzettelijke insinuaties uit het Neumann-artikel te weerspreken. Maar voor ik dat doe, wil ik één ding graag heel duidelijk stellen: als mijn eerste artikel beoordeelt was op wat er letterlijk in staat, was dit allemaal onnodig geweest.

Om te beginnen: de titel van Neumann's stuk. Bestuurlijke ongehoorzaamheid. Deze uitdrukking ben ik nooit eerder tegengekomen. Burgerlijke ongehoorzaamheid ken ik, maar wat is bestuurlijke ongehoorzaamheid? Gelukkig begint Neumann zijn artikel met een soort van samenvatting. Bestuurlijke ongehoorzaamheid is blijkbaar wat ik tentoon heb gespreid, en dit is dan alleen toegestaan als je:

- Dit niet beledigend of agressief doet.
- Dit is gebaseerd op de uitgangspunten en belangen van je achterban.
- De onrechtvaardigheid rechtstreeks aan de kaak stelt.
- Alle gangbare manieren om dit onrecht binnen de betreffende instantie aan de kaak te stellen uitgeput zijn.

Nu zou ik door kunnen gaan door met argumenten tegen dit alles te komen, maar de meeste zijn al genoemd in de reacties onder Neumann’s artikel. Deze ga ik niet herhalen, vooral omdat ik geen reden tot argumenteren zie. Neumann heeft een mening, en dat is precies wat zijn artikel laat zien, en niets meer. En zoals jullie allemaal weten, hou ik van mensen die een eigen mening hebben.

Wat ik wel nadrukkelijk verwerp in dit artikel, is de manier waarop de mening van één persoon wordt gebracht als feit en universele waarheid ineen. Wat ik wel verafschuw, is de manier waarop Neumann zijn eigen mening niet alleen gebruikt om zijn eigen visie voor het voetlicht te brengen, maar ook om mijn artikel volledig uit context te halen. Zelfs daar had ik nog prima mee kunnen leven, als hij professioneel genoeg was geweest om zijn mening te vormen na hoor en wederhoor toegepast te hebben. Dit heeft hij duidelijk niet gedaan, resulterend in dit debat over niets.

Er zijn meer dingen waar ik niet vrolijk van wordt, zoals de veroordelende, zelf bevooroordeelde toon van het geheel, maar dat is een kwestie van smaak en dus niet betwistbaar. Dat laat mij ook de ruimte om uit te leggen waarom ik gehandeld heb zoals ik heb gedaan.

Toen Garmr mij vroeg om, als hij de verkiezingen zou winnen, adviseur van de regering wilde worden, heb ik ja gezegd. Ik voelde me vereerd, en zag totaal geen reden om er iet mee in te stemmen. Nog geen twee dagen geleden echter werd het kabinet gepresenteerd, en zag ik een probleem. Dit kabinet bestaat voornamelijk uit burgers met buitenlandse in-game nationaliteiten, iets waartegen ik me vol overtuiging heb verzet in het recente verleden. Ik werd daardoor met een moeilijke kwestie opgescheept: hoe zou ik naar eer en geweten een regering kunnen adviseren die is gestoeld op een principe wat ik niet onderschrijf? Ik heb toen besloten dat ik dat niet kan. Niet alleen omdat het voor mij onmogelijk zou zijn, maar ook omdat het de regering voor paal zou zetten. Dat is de reden waarom ik heb besloten terug te treden, en dat is ook exact de tekst van zowel mijn e-mail aan de president als van mijn eerdere artikel.

Maar waarom heb ik dit dan openbaar gemaakt? Om eerlijk te zijn: juist om een situatie als deze te voorkomen. Ik wilde de regering niet beschadigen met geruchten – zonder uitleg – over mijn vertrek die de ronde zouden kunnen gaan doen. Ik wilde er voor zorgen dat meteen duidelijk zou zijn dat mijn handelen niet stoelt op een gebrek aan vertrouwen , maar op mijn eigen principes. Dit was een persoonlijk keuze, geen politieke, en zeker niet bedoeld om even makkelijk te scoren. Mensen die dit denken, kennen mij slecht. Het zij zo.

Kortom, ik denk wel dat er mensen zijn die hun excuses zouden kunnen aanbieden, maar ik reken mijzelf niet tot deze groep. Voor de toekomst heb ik de hoop dat auteurs van blijkbaar gevoelig liggende artikelen als deze, hun bronnen nagaan voordat zij oordelen of de motieven van de betrokken personen proberen te doorgronden. Of ligt de lat dan te hoog?


Congreslid voor DemNL



When I checked in on my PC today, I did not expect to see what I did see: a full-blown discussion on something basically unimportant. Normally, I would just have commented on the reactions in the comments below, but that has been made impossible, or at the very least, difficult, because of this article published by Konrad Neumann. Besides the interesting opinions Neumann has, it publically questions both my integrity and my motives, without any base and without asking the direct object, that is, me.

I therefore feel forced to write another article, to repudiate the intentional wrong assumptions made in the Neumann article. But before I do so, let’s be perfectly clear on one thing: had my first article been taken on face value, all this would have been unnecessary.

To begin with: the title of this piece. Administrative disobedience. I have never seen this expression before. Civil disobedience is something I know, but what is administrative disobedience? Luckily, Neumann begins with a definition. Administrative disobedience is what I demonstrated, apparently, and this would only be allowed if you:

- Act non-violently (as in non-insulting or combative).
- Act based on the ideals and interests of the constituency you serve.
- Direct your challenge against the injustice.
- Have exhausted all normal means to protest this injustice within institution you are working in.

I might continue this article by coming with arguments against this, but most have already been noted in the comments underneath the Neumann article. I will not restate those, mainly because I see nothing to argue about. Neumann has an opinion, and that’s what his article is, and nothing more. And as you all know, I like people to have an opinion of their own.

What I do vehemently reject in this article, is the way in which the opinion of one person is brought as both fact and universal truth. What I do loath is the way in which Neumann uses his own opinion to not only make his own view come across, but to put my whole article out of context. And even that would have been all right with me, if he had been professional enough to form his own opinion after having heard both sides. He did not, obviously, resulting in a huge debate about nothing.

There are other things in it I do not like, like the judgmental, partisan tone of it, but that’s matter of taste and thus non-arguable. That leaves me some room to explain why I did do things like I did.

When I was asked by Garmr to become an advisor to his government if he were to win the elections, I said yes. I felt honoured by it, and I saw no reason whatsoever to say no. Only two days ago, when the cabinet was presented, I saw a problem. This cabinet is filled with people with in-game foreign citizenship, something I have argued against extensively in the recent past. I then faced a very difficult problem: how could I faithfully advise a government founded on a principle I reject? I decided I could not. Not only because it would be impossible for me, but because it would look ridiculous for the government. That is why I decided to step down, and that is exactly the text of my e-mail to the President and in my previous article.

But why did I publish it, then? To tell you the truth: to forestall the fuss we have found ourselves in right now. I did not want to damage the government in any way by having rumours about my sudden departure – without any explanation – skulking through our community. I wanted to make sure that it was known that it is not a trust issue, but a matter of personal principle. This was a personal decision, not a political one, and certainly not something to score points with. People who think I would do that, do not know me very well. So be it.

In short, I think there might be some people who ought to apologize, but I do not count myself among them. For the future, I hope writers of articles with an apparently sensitive subject like this one, check their sources before they judge or try to analyze the motives of the persons involved. Or is this to ambitious a goal?


Member of Congress for DemNL