Χαμογελάτε ρε!

Day 3,476, 22:30 Published in Greece Greece by 3xDimi

Το συγκεκριμένο άρθρο, δεν έχει καμία σχέση με το παιχνίδι. Αν θέλεις να διαβάσεις κάτι σχετικό με το erep, διάβασε κάποιο άλλο άρθρο.
Πριν περάσω στο θέμα, μια μικρή εισαγωγή για όσους συνεχίζουν να διαβάζουν αυτές τις λίγες σειρές.
Είμαι ένας άνθρωπος, ο οποίος περνάει πολλές, πραγματικά πολλές, ώρες καθημερινά μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, καθώς σε αυτόν εργάζομαι, διαβάζω, πολλές φορές διασκεδάζω, και συνήθως επικοινωνώ με φίλους και γνωστούς.
Στο θέμα λοιπόν.
Πριν από μερικές ημέρες, κι ενώ είχα κλείσει τις 10 ώρες, ίσως και περισσότερες, μπροστά σε μια οθόνη, χτύπησε το τηλεφωνό μου. Ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο είχα να μιλήσω πάνω από χρόνο κι ομολογώ ότι δεν περίμενα να επικοινωνήσει μαζί μου εκείνη τη στιγμή.
Μια πρώην, φίλη πλέον, η οποία ήθελε να ζητήσει τη βοήθεια μου, σε επαγγελματικό επίπεδο, πάνω σε ένα από τα γνωστικά μου αντικείμενα. Όσο άκουγα τι ακριβώς ήθελε, σκεφτόμουν ποια θα ήταν η καλύτερη δικαιολογία ώστε να αρνηθώ ευγενικά, καθώς δεν μου αρέσει να μπερδεύω φιλίες με δουλειά. Όταν τελείωσε αυτά που είχε να πει, θες επειδή μου φάνηκε εύκολο αυτό που ζητούσε, θες επειδή με έπιασε μια σπάνια κρίση καλοσύνης, θες επειδή μου φάνηκε παράλογο το ποσό που της ζητήσανε για τη συγκεκριμένη δουλειά, δέχτηκα να βοηθήσω.
Κανονίσαμε λοιπόν να περάσει χθες το απόγευμα από το σπίτι μου, ώστε να μου μεταφέρει το υλικό της ερευνάς της, και να μου εξηγήσει αναλυτικότερα με ποιόν τρόπο ήθελε να επεξεργαστώ τα δεδομένα, κι ομολογώ ότι τρόμαξα, γιατί θα πάρει περισσότερο χρόνο από ότι υπολόγιζα. Αντί για λίγες ημέρες, θα χρειαστούν βδομάδες, ίσως και μήνες. Και κάπου εκεί ξεκίνησα να σκέφτομαι τρόπους για να μην αναλάβω την συγκεκριμένη δουλειά.
Αργά το απόγευμα, αποφασίσαμε να παραγγείλουμε κάτι να φάμε, καθώς είχε περάσει η ώρα, και να συζητήσουμε και για μερικά πράγματα, άσχετα με τη δουλειά για την οποία ήδη είχαμε ξοδέψει τις προηγούμενες αρκετές ώρες.
Πάνω σε αυτή τη συζήτηση λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι ο καθένας μας μπορεί να κουβαλάει το σταυρό του, τα προβλήματά του. Άλλες φορές μεγαλύτερα, άλλες φορές μικρότερα. Για άλλους φαντάζουν σοβαρά, για άλλους φαντάζουν αστεία. Κι ο συγκεκριμένος άνθρωπος κουβαλούσε ένα σταυρό ο οποίος μου φάνηκε τεράστιος. Αν και δεν έχω υπάρξει γονιός, φαντάζομαι πως το να χάσεις το παιδί σου είναι ίσως ότι χειρότερο. Στη θέση της κατά πάσα πιθανότητα θα είχα τρελαθεί.
Πάνω σε αυτή τη συζήτηση, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα από τη δουλειά, από μια προαγωγή, από το ποσό που στο τέλος του μήνα θα δεις να μπαίνει στον τραπεζικό σου λογαριασμό.
Τίποτα δεν συγκρίνεται με το αίσθημα της ικανοποίησης που νιώθεις όταν καταφέρνεις να κάνεις έναν άνθρωπο για τον οποίο ενδιαφέρεσαι, ή ακόμα κι αγαπάς ως άνθρωπο, ως φίλο πλέον, να χαμογελάει. Και χθες, μέσα από αυτή τη συζήτηση που κράτησε άλλες τόσες ώρες, τα κατάφερα κι αισθάνθηκα υπέροχα.
Αυτό το χαμόγελο λοιπόν, που μέσα στη κρίση το βλέπεις πλέον τόσο σπάνια, δεν μπορεί να το αγοράσει κανένας. Κι ευτυχώς, για αυτούς τους λίγους ανθρώπους που δεν έχουν ξεχάσει πως είναι να χαμογελάς, δεν μπορεί να τους το πάρει και κανένας.
Όπως κανένας δεν μπορεί να κοστολογήσει ή να αγοράσει αυτό το αίσθημα της ικανοποίησης που ένιωσα εγώ.
Σήμερα λοιπόν, μπορεί να μην κατάφερα να κοιμηθώ, πήρα όμως δυο αποφάσεις.
Η λιγότερο σημαντική απόφαση; Θα αναλάβω τη δουλειά. Και θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα υπάρξουν βράδια που δεν θα κοιμηθώ, αλλά θα δουλεύω εκτός ωραρίου. Και σε περίπου 6 μήνες, που υπολογίζω να έχει ολοκληρωθεί, θα αρνηθώ την αμοιβή μου. Κι αν χαμογελάσει θα ξανα-αισθανθώ αυτό το αίσθημα της απόλυτης ικανοποίησης.
Και όλοι όσοι καταντήσαμε την σημερινή μας κοινωνία, έτσι όπως την καταντήσαμε, μια κοινωνία σκυθρωπών ανθρώπων, μπορούμε να πάμε στο διάολο!
Η σημαντικότερη απόφαση; Θα χαμογελάω. Δεν κοστίζει τίποτα, και ίσως κάνει κάποιον άλλον άνθρωπο χαρούμενο. Και θα προσπαθώ να κάνω κι άλλους ανθρώπους να χαμογελάνε.
🙂