Untitled thoughts

Day 1,630, 08:58 • Published in Greece Greece • by LadyArgana
[GR] English (sort of, did my best) translation at the end

Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημιούργημα της φαντασίας μου (ή… ίσως και όχι)


Γεια σου
Επέτρεψε μου να σου συστηθώ. Με λένε Username και είμαι μητέρα ενός μικρού παιδιού.
Πέρασε ενάμισης χρόνος απ την πρώτη φορά που μπήκα εδώ και πάτησα το κουμπάκι work/train
Έκανα γνωστούς, έκανα φίλους, έκανα εχθρούς
Δε θα σου κρύψω την αλήθεια μου
Κάποιες φορές θύμωσα πολύ, κάποιες φορές γέλασα πολύ, κάποιες φορές συγχώρα με, μα έκλαψα πολύ, κάποιες φορές αγάπησα πολύ και κάποιες φορές αδιαφόρησα και προσπέρασα …
Λυπάμαι για τις φορές που προσπέρασα και δεν ήμουν εκεί με όλο μου το είναι
Γιατί ξέρεις… ότι κάνεις στη ζωή σου πρέπει να το κάνεις με πάθος.

Αυτή ίσως είναι η τελευταία φορά που θα με διαβάσεις γιατί τα πράγματα αλλάζουν γύρω μας κι έτσι ίσως κι εγώ.
Σκέφτομαι ότι ίσως ήρθε η ώρα να σωπάσω
Όμως πριν το κάνω ήθελα να σου πω δυο πράγματα που σκέφτομαι εδώ και καιρό.

Ξέρεις, οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από ένα όνομα είναι αληθινοί και έχουν διάφορες ηλικίες και διάφορα προβλήματα. Τις προάλλες για παράδειγμα σε ένα συμπαίκτη σου, κόπηκε το ρεύμα του γιατί δεν είχε να πληρώσει το χαράτσι.
Μια άλλη σου συμπαίκτρια έχει καρκίνο στο στήθος. Ένας φίλος σου που κινείται ανάμεσα μας, ψάχνει δωρητή καρδιάς για το παιδί του. Ένας κοινός γνωστός μας ψάχνει για μόσχευμα στο συκώτι. Μια φίλη μας έχασε τη δουλειά της κι έχει δύο παιδιά και είναι χωρίς σύζυγο. Ένας άλλος φίλος χώρισε πρόσφατα και πραγματικά υποφέρει πολύ γιατί η καρδιά του ράγισε. Ξέρω και κάποιον άλλον που δεν έχει πληρωθεί 6 μήνες τώρα παρόλο που δουλεύει κάθε μέρα ανελλιπώς και είναι συνεπής στη δουλειά του. Ξέρω και κάποιον άλλον που του έκλεψαν το ποδήλατο… μη γελάς για αυτόν είναι σοβαρό, είναι μόλις 12. Ξέρω κάποια που μπαίνει εδώ για να ξεχάσει ότι έχασε τους γονείς της σε τροχαίο πρόσφατα. Και ξέρω και κάποιον ακόμα που προσπαθεί να μη σκέφτεται τίποτα απ τη μίζερη ζωή του και όλες τις αναποδιές που απλόχερα του χάρισε η φύση. Ξέρω και κάποιον που δεν έρχεται ποτέ σε συναντήσεις γιατί είναι παραπληγικός. Ξέρω … ότι αυτοί που εσύ πολεμάς είναι άνθρωποι κι ας μην έχουν την ζωή που αυτοί θα επέλεγαν να έχουν, κι ας είναι για σένα αυτοί οι οποίοι δεν έχουν ζωή.

Ξέρεις, βρισκόμαστε σε ένα χώρο που είναι παιχνίδι. Βρισκόμαστε σε μια πραγματικότητα που μόνοι μας πλάσαμε όπως είναι. Ναι είναι ένα πολεμικό παιχνίδι αλλά αυτό που πολεμάς είναι τα πίξελ, όχι οι άνθρωποι οι πραγματικοί.
Έχεις δει πραγματικό πόλεμο; Έχεις δει πως είναι τα ακρωτηριασμένα νεκρά παιδικά κορμιά σκόρπια στους δρόμους; Εδώ παίζουμε ένα παιχνίδι, μην το ξεχνάς.
Μην ξεχνάς ότι δεν έχεις μόνο εσύ προβλήματα. Όλοι έχουν. Όλοι.

Ξέρεις, ο πόλεμος σε αυτό το παιχνίδι δεν εστιάζεται στον συμπαίκτη σου. Εστιάζεται σε κάτι που λέγεται food fight
Ξέρεις, οι άνθρωποι που βρίσκονται εδώ είναι απ όλες τις ηλικίες. Από παιδιά έως και μεγάλους. Κι έχουν όλοι προβλήματα. Όλοι.

Εγώ μπορεί να μη ζήσω ως αύριο. Εσύ όμως αν ζεις, θα τολμήσεις να κάνεις τη διαφορά που ζητάς;
Ξέρεις, το “ζω” απ το “υπάρχω” διαφέρει.



Υ.Γ. Προχτές, πήρα ένα μοναδικά υπέροχο πμ που έλεγε “Μακάρι να μπορούσα να πάρω όλες τις στεναχώριες σου πάνω μου ώστε εσύ να μπορέσεις πάλι να ανασάνεις”
Ήταν από τη φίλη μου με τον καρκίνο στο στήθος

______________

[EN]
The following is an imaginary fiction (or maybe not ...)


Hi
Let me introduce myself. My name is Username and I am a mother of a toddler.
Its been a year and a half since the first time I got online and clicked the buttons work / train
I made acquaintances, I made friends, I made enemies
I will not hide you what I call “my truth”
In this time, sometimes I got very angry, sometimes I laughed a lot, sometimes forgive me but I cried a lot, sometimes I loved and sometimes I didn’t care and moved on ...
I regret the times I didn’t care and moved on and wasn’t there with all my existence
You know ... what ever you do in your life you have to do with passion.

This is perhaps the last time you'll read something from me because things are changing around us, and maybe so do I.
I am thinking that maybe it's time to shut up.
But before I do this I want to tell you a couple of things that I wanted long time now.

You know the people behind the name are true and have different ages and different problems. The other day for example one of your teammates, had his electricity power cut because he didn’t had to pay the fee.
Another teammate of ours has breast cancer. A friend, who is among us, is looking after donor heart for his child. Another one searches for liver transplant. A friend we have, just lost her job and she has two children and no husband. Another friend recently broke up and really suffers a lot because his heart broke. I know someone else that is not paid for 6 months now while working every day without interruption and he is consistent in his work. I know someone else whose bike was stolen ... don’t laugh about it; for him is serious, he is only 12yo. I know someone who login to forget that she lost her parents in a car accident recently. And yet I know someone who tries not to think anything of his miserable life and all the mishaps that nature so generously gave him. I know someone who never comes to meetings because he is paraplegic. I know ... that those who you fight with are humans and they don’t have the life they would choose to have, even though, these are the persons you consider them as no lifers.

You know, we are in a game. We are in a reality that we created ourselves. Yes it is a war game but what you fight are the pixels, not real people.
Have you seen a real war? Have you seen how mutilated dead children's bodies are scattered in the streets? Here we play a game, do not forget that.
Do not forget that not only you have problems. We all have. All of us.

You know, the war in this game is not focused on your teammates. It focuses on something called “food fights”
You know, people that are here are from all ages. From children to adults. And we all have problems. All of us.

I maybe not live by tomorrow. But if you live, would you dare to make the difference you ask?
You know, “I live” is different from “I exist”.


PS The day before yesterday, I got a uniquely wonderful pm saying "I wish I could get all your worries on me so that you will be able to breathe again"
It was from my friend with breast cancer