Η Τέχνη του Πολέμοu

Day 1,095, 18:40 • Published in Greece Greece • by Chaos0

Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η ιδιαίτερα φροντισμένη εργασία του Nikolaos Sklhros στο “STRATHGIKH KAI EGREECE”, με τίτλο: “PWS KERDIZETAI ENAS POLEMOS...........ANALYSH KAI ALLA POLLA”.
http://www.erepublik.com/en/article/pws-kerdizetai-enas-polemos-analysh-kai-alla-polla-1576687/1/20
Νομίζω ότι η επιμόρφωση πάνω στην θεωρία και την ιστορία της Πολεμικής Τέχνης, μπορεί να κάνει περισσότερο κατανοητή την εξέλιξη μιας μάχης ή ακόμη και μιας ολόκληρης εκστρατείας και έτσι και ο απλός μαχητής δύναται να καταστεί αποτελεσματικότερος' αλλά και η απόλαυση ενός εκάστου ως παίκτη να πολλαπλασιαστεί.
Πρόθεσή μου είναι να δημοσιεύω εδώ τακτικά, πέραν των κανονικών άρθρων που σχετίζονται με τη “ζωή” στο e-republic, ένα απόσπασμα από κάποιο κλασσικό έργο που αφορά το ανωτέρω θέμα με έναν μικρό σχολιασμό. Ελπίζω, ότι αυτή η σειρά θα συγκεντρώσει κάποιο ενδιαφέρον.
Σαν πρώτη παρουσίαση, επέλεξα ένα κεφάλαιο από την “Τέχνη του Πολέμου” του Σουν Τσου. Ένα κείμενο πάνω από 23 αιώνες παλιό, αλλά πάντοτε ορεκτικό, σαν φρεσκοψημένο ψωμί...

ΕΝΕΡΓΕΙΑ
Ο Σουν Τσου είπε:
1. Γενικά, η διοίκηση των πολλών δεν διαφέρει από τη διοίκηση των ολίγων. Είναι θέμα οργάνωσης.
2. Κι ο έλεγχος των πολλών δεν διαφέρει από τον έλεγχο των λίγων. Κι αυτό είναι θέμα σχηματισμών και σημάτων.
3. Το ότι ο στρατός θα αντέξει την επίθεση του εχθρού και δεν θα υποστεί ήττα, εξασφαλίζεται με την ενεργοποίηση «εμμέσων» και «αμέσων» δυνάμεων.
4. Στρατεύματα που ρίχνονται επάνω στον εχθρό, σαν μυλόπετρες επάνω σε αυγά, είναι ένα παράδειγμα στέρεης και συμπαγούς επίθεσης στο κενό.
5. Γενικά, στη μάχη χρησιμοποιείστε την «άμεση» δύναμη για να απασχολήσετε τον εχθρό και την «έμμεση» για να νικήσετε.
...
11. Στη μάχη υπάρχουν μόνο οι «άμεσες» και «έμμεσες» δυνάμεις, αλλά οι συνδυασμοί τους είναι αμέτρητοι. Κανείς δεν μπορεί να τους συλλάβει όλους.
12. Γιατί αυτές οι δυο δυνάμεις είναι αλλnλoτρoφoδoτoύμενες κι αξεχώριστες, σαν δυο εφαπτόμενες γραμμές. Ποιος μπορεί να πει πού τελειώνει η μια και πού αρχίζει η άλλη;
...
15. Έτσι, η επιταχυνόμενη κίνηση του άξιου πολεμιστή είναι σαρωτική και ο στόχος του υπολογισμένος με απόλυτη ακρίβεια.
...
17. Μες στον ορυμαγδό, η μάχη μοιάζει χαοτική, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αταξία. Τα στρατεύματα μοιάζουν να κινούνται κυκλικά, αλλά δεν μπορούν να ηττηθούν.
18. Η φαινομενική σύγχυση είναι προϊόν τάξης. Η φαινομενική δειλία, προϊόν θάρρους. Η φαινομενική αδυναμία, προϊόν δύναμης. Η τάξη ή η αταξία εξαρτώνται από την οργάνωση. Το θάρρος ή η δειλία, από τις περιστάσεις. Η δύναμη ή η αδυναμία, από τη διάταξη.
19. Έτσι, όσοι ξέρουν πώς να κάνουν τον εχθρό να κινηθεί, το επιτυγχάνουν, δημιουργώντας μια κατάσταση που θα τον αναγκάσει να αντιδράσει. Δελεάζοντάς τον με κάτι που είναι σίγουρο ότι θα θελήσει να πάρει, και με δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει, τον περιμένουν πανέτοιμοι.
...
22. Εκείνος που βασίζεται στην κατάσταση, χρησιμοποιεί στη μάχη τους άντρες σαν κορμούς δέντρων ή πέτρες. Το χαρακτηριστικό των κορμών και των λιθαριών είναι ότι μένουν ακίνητα, όταν το έδαφος είναι επίπεδο και κινούνται, όταν είναι επικλινές. Αν είναι τετραγωνισμένα, κάπου σταματούν. Αν είναι στρογγυλεμένα, συνεχίζουν να κατρακυλάνε.
23. Έτσι, η μαχητικότητα των στρατευμάτων, που διοικούνται από επιδέξιο χέρι, μπορεί να παρομοιαστεί μ' εκείνη των στρογγυλεμένων λιθαριών, που κατρακυλάνε από την κορυφή του βουνού.

Παρέλειψα κάποια σημεία που στην εποχή μας όπου η ακριβολογία είναι κάτι μόνιμα επιδιωκόμενο αλλά σπάνια επιτυγχανόμενο φαντάζουν περιττά, όπως οι παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να κάνει το κείμενό του κατανοητό. Νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για όποιον έχει την υπομονή και την διάθεση να εμβαθύνει σ' αυτά, να αναζητήσει το μικρό αυτό αριστούργημα.
Τα σημεία τα οποία θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά, αν και όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους είναι τα (5), (1😎 και (22).
Στο (5) έχουμε μια αποσταγμένη παρουσίαση της τακτικής την οποία χρησιμοποίησαν μεγάλοι στρατηγοί στην ιστορία, όπως ο Αλέξανδρος στη μάχη της Ισσού, ο Τεμουζίν κατά την εισβολή του στο Χαρέσμ και ο Μανστάϊν με τον ελιγμό του Σεντάν. Ήτοι την χρήση του όγκου των στρατευμάτων τους για την απασχόληση των υπέρτερων αριθμητικά κυρίων δυνάμεων του εχθρού και την χρήση εξειδικευμένων και ευέλικτων εφεδρειών για την επίθεση και την πρόκληση ρήγματος στο πλέον απροσδόκητο σημείο, την απολύτως κατάλληλη στιγμή.
Στο (17 – 1😎 παρουσιάζεται η εικόνα ενός καλοεκπαιδευμένου και πειθαρχημένου στρατεύματος, το οποίο μπορεί να προκαλεί μια κατάσταση που στα μάτια του αδαούς φαίνεται χαοτική και ακατάληπτη, αλλά στο σχέδιο ενός ικανού διοικητή είναι σκηνοθετημένη με την ακρίβεια του μπαλέτου. Βιρτουόζος αυτής της μορφής πολέμου υπήρξε ο Πάττον, τόσο κατά την εισβολή στην Σικελία, όσον και κατά εκείνη στην Νορμανδία. Η “πολιτική” αντιμετώπιση των πραγμάτων από τον Αϊζενχάουερ και η αντίστοιχη “λογιστική” από τον Μπράντλεϋ, προκάλεσε τελικά πολύ μεγαλύτερες απώλειες μέσω της επιμήκυνσης των εχθροπραξιών και της ανάλογης φθοράς, από την ορμητική, “χαοτική” τακτική του Πάτον.
Τέλος στο (22 - 23) παρουσιάζεται το “μάθημα” Γκουντέριαν. Εκείνο δηλαδή που γνώριζαν οι Επαμεινώνδας και Πελοπίδας στα Λεύκτρα, ο Βελισάριος κατά την δική του Σικελοϊταλική εκστρατεία, αλλά λησμόνησαν οι περισσότεροι στρατηγοί του Βυζαντίου. Ότι μία επιτυχημένη επίθεση που έχει καταλήξει σε άτακτη υποχώρηση του εχθρού, δεν σταματά επειδή εκπληρώθηκαν οι άμεσοι στόχοι της. Οπωσδήποτε απαιτείται σύνεση και συγκέντρωση πληροφοριών προκειμένου να αποφευχθεί κάποια παγίδα, αλλά όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα το στόμωμά της θα δώσει την ευκαιρία πολιτικής και στρατιωτικής ανασύνταξης στον αντίπαλο' και επομένως θα συνεπιφέρει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και απώλειες στο μέλλον...