Η Σκέψη, η Ύπαρξη και το Χάος...

Day 4,010, 16:30 • Published in Greece Greece • by Eleanor 82




Σήμερα - έκπληξη, έκπληξη - δεν θα σας απασχολήσω με πολιτικά!
(Αν και με μένα ποτέ δεν μπορείτε να έχετε σιγουριά για τίποτα)...
Θέλω να σας παρουσιάσω ένα κείμενο - διαμαντάκι, από έναν πολύ σοφό άνθρωπο ο οποίος με χιούμορ και ευφράδεια μας διδάσκει κάποια πράγματα που ίσως δεν θέλουμε να τα ακούσουμε αλλά καλό θα μας κάνει να τα έχουμε υπ' όψη μας.
Πολύ περισσότερο αφού είμαστε άνθρωποι που μέσα στο Erepublik δημιουργούμε τις δικές μας πραγματικότητες και μέσα στην eGreece ζούμε μια δικής μας κατασκευής ύπαρξη.
Χωρίς περισσότερη φλυαρία, δίνω τον λόγο στον Γιώργο Μπαλάνο:

Υπήρχε - ναι υπήρχε - κάποτε ένας φιλόσοφος που τον έλεγαν Ντεκάρτ ή Καρτέσιο, ο οποίος είπε:
Cogito ergo sum.
Και πίστεψε ο δυστυχής ότι έλυσε το πρόβλημα!
Μετά πέθανε. Ο Ντεκάρτ, γιατί το πρόβλημα εξακολουθεί να ζει.
Όχι, το πρόβλημα δεν είναι που θα βρούμε κάποιον που να ξέρει λατινικά για να μας μεταφράσει τι είπε ο Ντεκάρτ. Αυτό λύνεται εύκολα. Ανοίγουμε ένα λεξικό και ανακαλύπτουμε ότι τα λόγια του μεταφράζονται κάπως έτσι:
Σκέφτομαι άρα υπάρχω.
Λαμπρά. Αλλά για να αποδείξω ότι "σκέφτομαι" πρέπει να έχω ήδη αποδείξει ότι "υπάρχω", και το όλο ζήτημα είναι ταυτόσημο με το άλλο περιβόητο φιλοσοφικό πρόβλημα: η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα; Τελικά το μόνο σίγουρο που αποδεικνύει το Cogito ergo sum. είναι κάποιες γνώσεις λατινικών από την πλευρά του Ντεκάρτ.
Εξάλλου, αν πάρουμε σαν μέτρο της πραγματικότητας την ρήση του Ντεκάρτ, τότε πάρα πολύ ελάχιστοι άνθρωποι πρέπει να υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο. Γιατί;
Σκεφτείτε το!
Σκεφτείτε το!
Σκεφτείτε το - για το δικό σας το καλό - γιατί μπορεί τελικά ο Ντεκάρτ να έχει δίκιο. Μη σας πάρω στον λαιμό μου.
...
Αν και όπως ανέφερα και πιο πάνω η σκέψη δεν είναι και τόσο σίγουρη εγγύηση της ύπαρξης, είναι καλύτερα να σκέφτεστε χωρίς να υπάρχετε παρά να υπάρχετε δίχως να σκέφτεστε.
Όμως, κάποιος Μπέρκλυ ήταν φιλόσοφος, και νομίζω ότι είχε θίξει μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα όψη του όλου προβλήματος της ύπαρξης:
Υπάρχει πραγματικότητα δίχως κάποια συνείδηση που να την αντιλαμβάνεται; είχε αναρωτηθεί.
Αν η πραγματικότητα εξαρτάται από την συνείδηση, μήπως η πραγματικότητα είναι απλώς δημιούργημα της συνείδησης; Μήπως δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο, αλλά αλλάζει όταν αλλάζει και η συνείδηση που την αντιλαμβάνεται; Αλλά γιατί να περιοριστούμε στον παλιό, φίλτατο επίσκοπο Μπέρκλυ; Μήπως δεν έχουμε την πολύ σύγχρονη επιστήμη της Χαολογίας;
Ήδη από το 1931, με το μεταθεώρημα του Γκαίντελ, είχε αμφισβητηθεί το απόλυτο των μαθηματικών αξιών. Χάος υπάρχει στη διαδικασία της φύσης, υποστηρίζει και ο Δρ Κέννεθ Ουίλσον που κέρδισε το Νόμπελ Φυσικής του 1960. Και σήμερα, ο Δρ Μίτσελ Φάιγκενμπάουμ αποδυκνείει ότι όχι μόνο η προέκταση και των πιο απλών μαθηματικών εξισώσεων καταλήγει στο χάος αλλά και η όποια τάξη πιστεύουμε ότι υπάρχει στο σύμπαν είναι προέκταση του δικού μας μυαλού και όχι κάτι αυθύπαρκτο.
Κοντολογίς, δεν υπάρχει καν πραγματικότητα, μια και η ένοια της μη σταθερής, της μεταβαλλόμενης πραγματικότητας είναι τελικά αυτοαναιρούμενη. Τότε, τι υπάρχει;
Μα σκέτες λέξεις, που κι αυτές χάνονται όταν δεν υπάρχει και κάποιος να τις σκεφτεί.
Και τι μας μένει;
Το χάος!
Το χάος είναι η εύπλαστη, η άμορφη, η πέρα από τις λέξεις ουσία-που-δεν-είναι-ουσία του σύμπαντος. Από εκεί το μυαλό μας αντλεί υλικό και πλάθει πραγματικότητες. Το χάος είναι σαν ζυμάρι. Η επίσημη πραγματικότητα δεν είναι παρά αυτό το ζυμάρι ψημένο και σταθεροποιημένο σ' ένα καρβέλι ψωμί.
Αλλά όταν φάμε και χωνέψουμε το ψωμί μπορούμε να πλάσουμε ένα άλλο, με άλλο σχήμα. Δεν έχουμε παρά να πλάσουμε μια νέα πραγματικότητα από το χάος.
Το χάος, ο τάφος κάθε ουτοπίας, γιατί η κάθε ουτοπία είναι στατική και η κάθε στατικότητα είναι δυστοπία.
Το απίθανο, το εκπληκτικό, το σαγηνευτικό, το ελεύθερο, το δημιουργικό χάος. Το χάος, όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν και τα πάντα συμβαίνουν. Το χάος απ' όπου ξεπήδησαν οι θεοί, και στο οποίο θα ξαναγυρίσουν για να ξαναγεννηθούν. Γιατί το χάος είναι σαν την πηγή της αιώνιας νιότης, όπου καθετί διαλύεται όταν γεράσει για να ξαναγεννηθεί νέο σ' έναν καινούργιο κόσμο.
Το χάος είναι το λίκνο του Φοίνικα.
Και ο κάθε καινούργιος κόσμος είναι οπωσδήποτε καλύτερος από τον παλιό;
Όχι βέβαια. τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Αλλά αυτό κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρον το πράγμα.
Γιώργος Μπαλάνος

Σκεφτείτε συμπατριώτες της eGreece και συμπολίτες του Erepublik, ώστε - ίσως - να υπάρχετε...
Και - λέμε τώρα - να υπάρχουμε και σε κάτι άλλο από τα τα Μπουχουδάκια και τα στολίδια του profile μας.
😛