Ένας χτύπος που δεν ακούγεται ποτέ...

Day 2,964, 11:02 • Published in Greece Greece • by SeReNIty AnGel

Καλησπέρα, Καλώς σας βρήκα..
Αποφάσισα να γράψω και εγώ το πρώτο μου άρθρο, έπειτα από ένθερμη παρότρυνση του (Pantotinos) κάλου μου φίλου Δημήτρη..(Ξέρεις εσύ...)

Ήταν Τετάρτη μεσημέρι όταν αποφάσισες να φύγεις... στα ξαφνικά..
Δεν μας είπες τίποτε, ούτε μας ρώτησες... έκλεισες απλά την 'πόρτα' πίσω σου και χάθηκες μέσα στην λάμψη του Ήλιου για πάντα...
Δεν ξέρω γιατί όμως κάθε βράδυ σηκωνόμουν και έτρεχα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μας χαμογελώντας, γιατί νόμιζα πως χτυπούσες...
Όμως δεν χτύπησες πότε.....

Μέρες σαν και αυτές , οικογενειακές γεμάτες αγάπη και χαρά ... η απουσία σου είναι πιο αισθητή...
Όλοι σε θυμούνται και μιλούν για εσένα...
Κάποιοι θυμούνται τα αστεία σας , άλλοι τα γλέντια μας, αλλά όλοι θυμούνται πόσο καλός άνθρωπος ήσουν...

Εγώ πάλι σε θυμάμαι με πολλούς τρόπους...
Την ήμερα στα δρομάκια της πόλης μας που κάναμε βόλτες..
Τη νύχτα όταν κάποιες φορές κοιτάζω τα αστέρια και χαμογελάω στην σκέψη σου να μου μαθαίνεις το Φεγγαράκι μου λαμπρό...
Τις σημαδιακές ημέρες γιορτών και γενεθλίων...
Όταν ακούω ράδιο και ξαφνικά παίζει ένα αγαπημένο σου κομμάτι και πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάω...
Όταν γυρνώντας σπίτι δεν έχω που να πω τα νέα μου....

Πλέον μεγάλωσα..αρκετά, ωρίμασα, βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια... σαν τα δικά σου.....
Θυμάσαι όταν ήμουν μικρή και εσύ με έπαιρνες στους ώμους και με έκανες να πετάω;;
Και μου έλεγες να μικρή μου δες πως είναι ο κόσμος από ψηλά... και εγώ ξεκαρδιζόμουν και σου φώναζα Μου αρέσει ...κι άλλο... γιατί νόμιζα πως όλα ήταν τέλεια;;

Τώρα που μεγάλωσα όμως δεν είναι τέλεια... καθόλου...

Οι Άνθρωποι πληγώνουν τους Ανθρώπους...
Τους αρέσει το χρήμα και το αίμα....
Χαίρονται με τον πόνο σου και λυπούνται με την χαρά σου...
Αποξενώνονται...
Παντού διχόνοια και αλληλοσπαραγμος...
Το Ψεμα έχει υπερισχύσει της Αλήθειας και το Μίσος έχει πάρει την θέση της Αγάπης...

Ξέρεις;;;

Κατά κάποιο τρόπο μέσα στη θλίψη μου χαίρομαι για σένα που έφυγες τόσο νωρίς όταν όλα ήταν πιο ανθρώπινα....
Γιατί δεν βλέπεις όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μας τρώνε ζωντανούς....
Θα πληγωνόσουν δεν θα το άντεχες το ξέρω....

Πως θα μπορούσες άλλωστε;;
Εσένα η καρδιά σου ήταν σαν μικρού παιδιού..
Θυμάμαι όταν μικρή έβγαινα να παίξω στον δρόμο που μου έλεγες μικρή μου πρόσεχε μην πατήσεις τα μυρμηγκάκια...
Η μην πετάς την μπάλα ψηλά και χτυπήσεις τα χελιδονάκια...
Θυμάμαι που έκανες ολόκληρη κηδεία και κάλεσες και τα υπόλοιπα παιδάκια στο κτήμα απέναντι για να θάψουμε το καναρινάκι μου , έτσι ώστε να μην κλαίω...
Αχ!! τι να πρωτοθυμηθώ;;;

Δεν θα πω ψέμματα....
Και τώρα που σου γράφω κλαίω...
Γιατί ήθελα καιρό να σου πω...πως ανακάλυψα ότι ο κόσμος από τους ώμους σου ψηλά δεν ήταν τέλειος ούτε και τότε....
Απλά τον έκανες Εσύ για έμενα τέλειο!!!

Ααααα ξέχασα να σου πω...
Σήμερα είναι πρωτοχρονιά ...2016.
Το τραπέζι θα στρωθεί γιορτινά όπως πάντα...οι φωνές και τα γέλια των παιδιών ακούγονται δυνατά...το φαγητό ήδη είναι στο φούρνο, και οι κατσαρόλες έχουν πάρει φωτιά...
Με ξέρεις τώρα κάνω τα ιδιαίτερα μου..
Θα φάμε όλοι μαζί στο σπίτι, οικογενειακά...
Όμως η θέση σου θα παραμείνει κενή....
Και κάνεις δεν θα χτυπήσει την πόρτα...

Να ξέρεις θα σε ΑΓΑΠΏ αιώνια γιατί είμαι κομμάτι σου...
Η Συνέχειά σου..



Το άρθρο αυτό το αφιερώνω σε όλους μας

Για όλους τους ανθρώπους μας που δεν είναι πια μαζί μας...
Ο χρόνος ίσως γιατρεύει τις πληγές ... δεν μπορεί όμως να σβήσει τις αναμνήσεις μας...

Κάποτε ο Θάνατος ρώτησε την Ζωή :
Γιατί εμένα με Μισούν όλοι, ενώ εσένα σε Αγαπούν;;;
Και η Ζωή του απάντησε :
Γιατί εγώ είμαι ένα Ωραίο Ψέμα ...
Ενώ εσύ είσαι η Πικρή Αλήθεια.....

Σας ευχαριστώ πολύ που διαβάσατε την πρώτη μου συγγραφική απόπειρα...
Δεν ξέρω αν υπάρξει άλλη εσείς θα το δείξετε αυτό...

Χρόνια πολλά σε όλους εύχομαι,
με Υγεία και Τύχη, όπως λέει πάντα ένας φίλος μου στις ευχές του...γιατί στον Τιτανικό όλοι από υγεία μια χαρά ήταν, τύχη τους έλλειπε 😃
(VASSPANA έγραψες πάλι...)

Κάντε όλοι Vote + comment please για την αποστολή!!