Η Γοητεία του Ψεύδους...

Day 2,714, 06:18 • Published in Greece Greece • by Eleanor 82



Το Ψέμα είναι γλυκό' και αυτή είναι αυταπόδεικτη Αλήθεια για τους Ερεπουμπλικανούς, αφού παίζουμε σε ένα διαδικτυακό παιγνίδι κάνοντας τους βουλευτές ή τους πολεμιστές ή τους εμπόρους εικονικά.
Στη real είναι που δεν το έχουν καταλάβει ακόμα καλά και φανατίζονται σχετικά με όμορφα περιτυλιγμένα ψεύδη που επιμένουν να αυταπατώνται ότι είναι Αλήθειες.
Ενώ εδώ στο Erepublik φανατιζόμαστε σχετικά με ψευδείς καταστάσεις, ψευδείς πόρους, ψευδή βραβεία, ψευδείς πολιτικούς οργανισμούς, ψευδείς στρατιωτικές συγκρούσεις, και το ΞΕΡΟΥΜΕ πως είναι έτσι.

Δεν γνωρίζουν πολλές και πολλοί ότι ο George R.R. Martin πολύ πριν να γράψει την σειρά βιβλίων που οδήγησε στην παραγωγή του Game of Thrones ήταν ήδη ένας επιτυχημένος συγγραφέας στον χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας. Η θεματολογία του αφορούσε τον προβληματισμό γύρω από την ηθική, την θρησκεία και τον ορισμό του Ανθρώπου.
Το 1979 δημοσίευσε τη νουβέλα "The way of Cross and Dragon" που κέρδισε το βραβείο Hugo της χρονιάς. Εκεί αναπτύσσει κάποιες σκέψεις που μπορούν να μας είναι αρκετά χρήσιμες. Αλλά όπως είναι γνωστό πρέπει να είναι προσεκτικός ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, πριν να βγάλει συμπεράσματα διαβάζοντας έναν επαγγελματία Ψεύτη:

"...Οι αλήθειες, οι μεγάλες αλήθειες καθώς και οι περισσότερες από τις μικρότερες, είναι αβάσταχτες για τους περισσότερους ανθρώπους. Βρίσκουμε στην πίστη μας ασπίδα. Στη πίστη σου, στην πίστη μου, οποιαδήποτε πίστη. Δεν έχει σημασία, αρκεί να πιστεύουμε, να πιστεύουμε αληθινά και ειλικρινά, στο ψέμα που καταφεύγουμε.
...Οι ψυχές μας πάντα μας έλεγαν ότι οι ευτυχισμένοι είναι οι πιστοί. Μπορεί να πιστεύουν στον Χριστό ή τον Βούδα ή την Έρικα Στόρμτζόουνς, στη μετενσάρκωση ή την αθανασία ή την φύση, στη δύναμη της αγάπης ή στο πρόγραμμα μιας πολιτικής κλίκας, αλλά όλα καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Πιστεύουν. Είναι ευτυχισμένοι.
Αυτοί που απελπίζονται και σκοτώνονται είναι αυτοί που έχουν δει την αλήθεια. Οι αλήθειες είναι τόσο πελώριες και οι πίστεις τόσο μικρές, τόσο άτεχνα φτιαγμένες, τόσο σάπιες με λάθη και αντιφάσεις, που δεν μας ξεγελούν και τις καταλαβαίνουμε και μετά νοιώθουμε το βάρος του σκοταδιού πάνω μας και δεν μπορούμε να είμαστε άλλο πια ευτυχισμένοι.
...Επινοούμε πίστεις όλων των ειδών. Όχι μόνο θρησκευτικές. Ξέρουμε τι σκληρό εργαλείο είναι η Αλήθεια. Η ομορφιά, είναι άπειρα προτιμότερη από την αλήθεια. Επινοούμε την ομορφιά. Θρησκευτικές πίστεις, πολιτικά κινήματα, υψηλά ιδανικά, πίστη στην αγάπη και την συντροφικότητα. Όλα αυτά είναι ψέματα. Λέμε και αυτά τα ψέματα μεταξύ άλλων, ατέλειωτα ψέματα. Βελτιώνουμε την ιστορία και τη μυθολογία και τη θρησκεία, τις κάνουμε ομορφότερες, καλύτερες, ευκολότερες στο να γίνουν πιστευτές.
Τα ψέματά μας φυσικά, δεν είναι τέλεια. Οι αλήθειες είναι πολύ μεγάλες. Αλλά ίσως κάποια μέρα βρούμε ένα μεγάλο ψέμα που να μπορεί να το χρησιμοποιήσει όλη η ανθρωπότητα. Μέχρι τότε, χίλια μικρά ψέματα φτάνουν"...

Είναι λοιπόν κατά τη φιλοσοφία που περιγράφει ο Martin τόσο απλό το δίλημμα?
Πόνος ή Αυταπάτη?
Ή μήπως κάτι άλλο υπονοείται ανάμεσα στις λέξεις, πιο σκοτεινό και πιο μπλεγμένο?
Ξέρουμε ότι παίζουμε ένα παιγνίδι εδώ' αλλά δεν έχουμε δει να χρησιμοποιείται αυτό το παιγνίδι για να επηρεάσει καταστάσεις στη real ζωή? Και δεν χρησιμοποιούνται πόροι της real ζωής, από άλλους λιγότερο και από άλλους περισσότερο, για να το τροφοδοτούν και να το συντηρούν?
Και αντίστροφα: Δεν σας θυμίζουν ολοένα και περισσότερο τα δρώμενα εκεί έξω στη real ζωή, τις χειρότερες και πιο βλακώδεις πτυχές αυτού εδώ του παιγνιδιού?

Ψέμα είναι???
😃