Join the new world

Καθόταν κριμένος στην πυκνή βλάστηση. Αθόρυβος όπως πάντα, θα έπαιρνες όρκο ότι δεν αναπνέει. Όλη του η ενέργεια όλο του το είναι σε πλήρη καταστολή, τρανό παράδειγμα της θέλησης να γίνει ένα με το περιβάλλον του, της θέλησης να γίνει αόρατος.
Το σώμα σε λήθαργο οι αισθήσεις στο φουλ. Γατίσια μάτια σάρωναν κάθε κίνηση, αυτιά και όσφρηση που δεν άφηναν τίποτα να περάσει ούτε η παραμικρή μυρωδιά ούτε ο παραμικρός θόρυβος.
Και τότε φάνηκε το θύμα, περπατούσε χοροπηδώντας, ανέμελο και ανυποψίαστο για το τι θα επακολουθήσει. Γλείφοντας με λαιμαργία το τεράστιο γλειφιτζούρι του.
Αρκεί να ερχόταν πιο κοντά.... λίγο πιο κοντά.
Επιτέλους ώρα για δράση. Τα πόδια του τινάχτηκαν σαν ελατήρια εκτοξεύοντας τον μπροστά σαν σφαίρα. Ένα χτύπημα αρκούσε για να βρεθεί το θύμα πεσμένο. Ενώ με το βάρος του το κρατούσε κάτω ανήμπορο και ανυπεράσπιστο. Πήρε το γλειφιτζούρι και το έβαλε στο στόμα του. Απολαμβάνοντας πιο πολύ το κλάμα του πιτσιρικά παρά την ζάχαρη κάθισε εκεί για λίγα δευτερόλεπτα. Τότε ακούστηκε η φωνή.
Πρόεδρε... πρόεδρε τι κάνεις εδώ έχουμε εκλογές αύριο πρέπει να ετοιμαστούμε. Το πιτσιρίκι γιατί κλαίει;
Ξέρω εγώ κάνας φοροφυγάς θα είναι.