Join the new world

Şinasi kendi kendine sayıklayan genci belli bir süre izledi. Sonra "Allah Allah? Ne garip, oyunun fazlası da zararlı oluyor demek ki. Baksana adamın rüyaları kabusa dönmüş. 'Çekilin' ...miş? Kime çekilin diyor acaba?" diye mırıldandı.

"Kim bilebilir ki?" diyerek cevap verdi bu mırıldanmaya Aydın. Şinasi hemen ona gülümseyerek baktı. Tabureyi hemen onun bilgisayarının yanına çekti.

"Eee Aydın Efendi sen anlat bakalım?"

Aydın Türk dili ve edebiyatı son sınıf öğrencisiydi. Grubun içinde en sessiz olanlarındandı. Onun bu sessizliği Şinasi'nin de epeydir dikkatini çekmişti.

"Yazıyorum abi. Erepublikte yazıyorum."
"Ne yazıyorsun?" dedi ekranı şöyle bir kolaçan ederek.
"Hikaye mikaye işte."
"Neden?"
"Ya zevkli oluyor. Millet beğeniyor, okuyor. Hem de insanlar için faydalı oluyor..."

Şinasi hafif sesle sırıttı.

"Hadi canım. Yani diyorsun ki insanlar için yazıyorum. Tek amacım bu?"
"Evet... abi yani" dedi biraz mahcup bir şekilde.
"Aferim lan..." dedi ve güldü Şinasi. Yanındaki uyuyan ve yer yer sayıklayan diğer elemana doğru hafiften dönerek Aydın için; "Bu adamı sevdim ha. Gerçekten sevdim" dedi yine gülerek. Eleman ise hala uyuyordu.
"Niye abi niye böyle konuşuyosun?" Aydın tedirgin olmaya başlamıştı.
"Kendi kendini kandırabiliyo musun bari? Yoksa milleti kandırmak kadar kolay olmuyo mu o?" Şinasi'nin yüzü sorduğu soru bitmeden normale döndü.

Aydın ise ellerini bacaklarının arasında biraz sıkıp esner gibi yaptı. Hafiften geriye yaslandı. Ancak sadece sırtının aşağı kısmını yasladı sandalyeye. Yüzü ileriye bakacak şekilde kafasını öne doğru çıkardı. Dudaklarını büzüştürdü ve aynı anda yanaklarını hafiften şişirdi. Yanakları birazcık kızarmış olabiliri ancak loş karanlıkta farkedilmiyordu. Yüzünde masum bir gülümseme vardı.

"Yani Aydın senin için üzülüyorum, gerçekten."
"Neden abi?"