Join the new world

Dünyada bir iyiler vardır bir de kötüler...

Kötüler de bazen iyi olurlar, iyiler de bazen kötü olurlar. Ancak bu durum geçicidir. Hep kötü ya da iyi kalabilen insan olabilmek teknik anlamda çok zordur. Ama yok da değildir.

Kötü insanlar iyilik nedir bilmezler. Kötülük nedir onu da bilmezler. Bilirler de bilmezler. Genellikle kabul etmezler. Onlar iyilik ve kötülüğü görmek istemezler. İyilik ve kötülük renklerini göremeyen renk körleridir kötüler. Bir insan kötüyken, başka insanları ya da fiilleri "zayıf-güçlü" cetveline göre değerlendirir. Onun gözlerinde "iyi ve kötü" değil, "zayıf ve güçlü" tanımlıdır. Bir insan kötüyken, birisinin birisine karşılık beklemeden para verdiğini görse bundan bir "menfaat amacı" çıkarımında bulunur. Esaslı bir kötü aşkı aşağılar. Aşk ona göre zayıflıktır. Nefret ise güçlü olmanın işaretidir. Kötülük düşüncesinde ilerleyen bir insana göre; sessiz sedasız, kendi halinde gözüken insanların hepsi çıkarları öyle gerektirdiği için böyledirler. Sınıfta sesiz sedasız oturan arkadaşı ona göre bir "ezik" tir. Eziklik bir kötüye göre zayıflıktır. Bir kötü asla ezilmeyi kabul etmez. Bir gün yüz kilo kadar toprağın bedenini oturaklı bir şekilde ezeceğini bile bile kabul etmez.

Halbuki iyiler ezilmeyi önemsemez, razıdırlar acılara. Ancak acıların ve sıkıntıların insanları olgunlaştırabileceğini bilirler. Zevk ve haz peşinde koşmazlar. Hakikat peşindedirler. İyilere göre; dünya da aslında herkes doğarken iyidir. Onlar, kötülerin yaptığı gibi hakikatin en önemli kısmını inkar edip işlerine gelen gerçeklerin peşine düşenlerden değillerdir. Dünyadayken iş peşinde değildirler gerçek iyiler. Bir bütün olarak gerçeğin hepsine ermek isterler. O yüzden ermeyi başardıklarında da halktan bazıları onlara "ermiş" derler. Ama gerçek iyiler başarma amacını gütmezler. Kendi ruhlarının ve bedenlerinin yararını öncelikle gözeterek hareket etmezler. Onlar gerçekten de; iyidirler...