ΤΑ ΧΙΛΙΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ?

Day 1,407, 12:17 • Published in Greece Greece • by taxoparei

Σήμερα, day 1407 συμπληρώνω 1000 μέρες σε αυτό το παιχνίδι. Όταν έκανα το πρώτο log in δεν είμασταν πολλοί, το πρώτο shout μου στην τουρκοκρατούμενη τότε e-Greece ήταν "Κανένας Έλληνας ρεεεεεεε" αλλά έμεινε αναπάντητο.
Μετά απο λίγο καιρό βρεθήκαμε κάποια παιδιά, όχι πανω απο 10, και αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Δημιουργήθηκε ένα τσατ στο xat κάναμε και ένα forum όπου σχεδιάζαμε την απελευθέρωση και οι μέρες κυλούσαν. Αρκετό καιρό μετά και αφού προστέθηκαν και άλλοι στην ΠΑΡΕΑ μας, πήραμε πίσω την πρώτη μας περιοχή, την Θράκη. Γεννήθηκαν ελπίδες και προσδοκίες κάναμε όμως υπομονή και δυναμώναμε, μεγαλώναμε, μαθαίναμε το παιχνίδι για να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί. Κάπου εκεί ήρθε και η υπουργοποίηση, Εξωτερικών, ξενύχτια στα chat για να μπορέσουμε να συζητήσουμε με την Αμερική που ήταν υπερδύναμη, ώρες ατελείωτες την ημέρα για να ψήσουμε την Ρουμάνικη, τότε, Αυτοκρατορία. Έπρεπε να βρεθούν σύμμαχοι, να πειστούν για την ανάγκη να μας βοηθήσουν, να στείλουν ψηφοφόρους για το Anti-PTO (άλλες εποχές, δεν υπήρχε cs, έρχοταν στο t-5 και ψήφιζε μια καραβιά απο ξένους και έτσι απλά έχανες την χώρα), να υπογράψουν MPP μαζί μας. Τότε βλέπετε είμασταν αδύνατοι, κανείς δεν μας είχε στην λίστα με τις χώρες που θα ήθελε να υπογράψει MPP. Αποστολές με δικά μας έξοδα στο εξωτερικό σε μάχες των ενδυνάμει συμμάχων μας για να δείξουμε οτι είμαστε εκεί και κάνουμε οτι μπορούμε.
Όλα αυτά γιατί περνούσαμε καλά στο παιχνίδι, όλα αυτά γιατί σκεφτόμασταν ρομαντικά, όλα αυτά γιατί για κάποιον παράξενο λόγο πιστεύαμε οτι το οφείλαμε στην e-Greece.
Τι χαζή σκέψη, πως μπορείς να οφείλεις κάτι σε μια ηλεκτρονική χώρα; Πως μπορείς να αισθάνεσαι υποχρέωση σε ένα μάτσο pixel;
Είναι παράλογο αλλά μαζί και λογικό για εμάς τους Έλληνες αυτό το δέσιμο που νοιώθουμε με την πατρίδα μας, αυτό που μας πορώνει και μας κάνει να πεισμώνουμε και να προσπαθούμε να την κάνουμε μεγάλη και τρανή ακόμα και σε ένα παιχνίδι no matter what.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι να τα καταφέρουμε, μετά το χάος, οι τσακωμοί, ο ατομισμός, οι ακατανίκητη ανάγκη να δεις την κατσίκα του γείτονα να ψωφάει. Μας κυριεύουν, μας αποπροσανατολίζουν και μας καθηλώνουν. Τα ζούμε στην Ελλάδα τα ζούμε και στην e-Greece.
Θυμάμε οτι στις πρώτες απόπειρες για baby boom ποντάραμε στην ατμόσφαιρα της e-Greece, "έλα να δεις πως θα ήταν η Ελλάδα αν οι πολιτικοί δεν ήταν διευθαρμένοι, αν οι βουλευτές δίναν στο κράτος τα λεφτά που πέρναν" και άλλα τέτοια. Προτείναμε και προσφέραμε κάτι διαφορετικό απο την καθημερινή ρουτίνα του έλληνα, τώρα το μόνο που μπορούμε να προτείνουμε είναι το "ελάτε να πατήσουμε τους σκοπιανούς".
Καθημερινά διαβάζω όσα περισσότερα άρθρα μπορώ και σκέφτομε πως αν έμπαινα σήμερα στο παιχνίδι θα ήταν και η τελευταία φορά που θα το έκανα. Δεν υπάρχει κάτι να σε κρατήσει αν δεν έχεις κάποιον γνωστό. Εφημερίδες μόνο με κληρώσεις για το MM, άρθρα που εκτοξέυουν κατηγορίες δεξιά και αριστερά και ελάχιστα άρθρα ουσίας που πρέπει να ψάξεις πολύ για να τα βρεις.
Το παιχνίδι έχει αλλάξει πολύ από τότε που μπήκα, η e-Greece έχει επίσης αλλάξει πολύ. Κάθε φορά που το συνειδητοποιώ μπαίνω σε σκέψεις, γιατί συνεχίζω να παίζω;
Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύμε όλο και περισσότερο να βρω πειστική απάντηση, παλιά έλεγα για να ελευθερωθούμε, μετά γιατί είναι ένα διαφορετικό online παιχνίδι, στην v2 έλεγα για την κοινότητα, τωρα όμως....δεν ξέρω ελπίζω όμως να βρω κάτι σύντομα.

Αυτά από έναν e-μαθουσάλα γεροξεκούτη

Το παρόν άρθρο δεν διεκδικεί ούτε τα subs, ούτε τα votes σας, απλά ήθελα να το γράψω.