Another Brick In The Wall

Day 2,082, 13:26 Published in Greece Spain by raoulito
http://www.youtube.com/watch?v=Fi7LvyJA36w




Ήμουνα θυμάμαι 13 χρόνων όταν για πρώτη φορά άκουσα το Another Brick In The Wall,
ένα απογευματάκι καλοκαιρινό στον πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό που είχε ένας εξάδελφος μου.

Πραγματικά ακόμη και μετά απο τόσα χρόνια (είναι ήδη αρκετά ομολογώ) θυμάμαι ακριβώς το πόσο μαγεμένος ένιωσα και μάλιστα δεν σάλεψα καθόλου μέχρι και την τελευταία του νότα.
Είχα την δυνατότητα να αντιληφθώ και να κατανοήσω τους στίχους οπότε καταλαβαίνετε πως δεν άργησε το τραγούδι αυτό να γίνει και για μένα η απαρχή της εισόδου μου στον μαγικό κόσμο των Pink Floyd.
Όταν δε, τελείωσε, το μόνο που κατάφερα να πω στον εξάδελφο μου ήταν
"Τάσο, θα με αφήσεις μετά να ακούσω και τον υπόλοιπο δίσκο";

Έτσι και έγινε. Όταν το "πρόγραμα" του εξαδέλφου μου ολοκληρώθηκε και ο πομπός με την λυχνία έσβησε, το πικ απ και ο χώρος ήταν πλέον prive.
Πήρα στα χέρια μου το διπλό lp με το λιτό αυτό εξώφυλο ενός άσπρου
τοίχου.
Έβγαλα το πρώτο μέρος σιγά σιγά απο τη ναϋλον θήκη του και πέρασα το βελούδινο πανάκι πάνω του ώστε να είναι πεντακάθαρο για την αναπαραγωγή.

Ο χαρακτηριστικός ήχος της βελόνας που ακουμπά το βινύλιο (και που πολλά παιδιά πλέον αγνοούν παντελώς) ακούστηκε, και το επιβλητικό και βάρβαρο
In The Flesh συντάραξε όλο μου το είναι.
So ya...Thought ya,
Might like to go to the show....

Νομίζω πως η επόμενη ανάσα μου ήταν όταν ξεκίνησε το κλάμα του μωρού που σε οδηγεί στο
The Thin Ice.
You slip out of your depth and out of your mind,
With your fear flowing out behind you,
As you claw the thin ice.

Ένα ακόμη ξέσπασμα με το σόλο του Gilmour να με αφήνει άναυδο και ίσως λίγο τρομοκρατημένο μέχρι που ακούγεται ο γνωστός σαγηνευτικός ήχος του Another Brick In The Wall part1...
Daddy's flown across the ocean,
Leaving just a memory....
είμαι και επίσημα πλέον μαγεμένος απο το τέμπο της κιθάρας,σταυρώνω τα πόδια μου και κάθομαι μπροστά απο τα ηχεία μη τυχόν και μου ξεφύγει κάτι απο όλη αυτή τη μαγεία.
Ο ήχος ενος ελικοπτέρου, που νομιζα πως θα έμπαινε κάποια στιγμή στο δωμάτιο απο το παράθυρο με πανικόβαλε.
When we grew up and went to school,
there were certain teachers who would,
Hurt the children any way they could...

Το πασίγνωστο δίστιχο,
We don't need no education,
We don't need no thought control
δεν άργησε να ακουστεί και η γλυκήτατη κιθάρα στο σόλο μου έβγαζε μια ηρεμία, μια πραότητα μια αγαλίαση.

Εκεί ήρθε το Mother να μου τονίσει πως αυτός ο δίσκος ΔΕΝ θα ήταν κάτι όπως όλοι οι άλλοι που είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Δεν θα είχε τραγουδάκια που ξεκινούσαν και τελείωναν μέσα σε 3 λεπτά.
Ήταν όλος ο δίσκος ΈΝΑ τραγούδι με ξεχωριστά μέρη.
Ήταν όλος ο δίσκος μια μυσταγωγία, μια τελετή, ένα ταξίδι.

Mother, do you think they'll try to break my balls?
Ooh ah,Mother, should I build the wall?...
Oooh babe, Oooh babe, Oooh babe,
You'll always be baby to me.

Το Good Bye Blue Sky ήταν η ευχαριστη παρένθεση στο επικό Empty Spaces. Κυριολεκτικά τα έχασα.
Δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο, δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ.
Δεν μπορούσα να κουνηθώ απο τη θέση μου ακόμη και όταν η θεία μου φώναξε να χαμηλώσω την ένταση η οποία χωρίς να το καταλάβω ήταν ήδη σε πολύ υψηλά επίπεδα.
-Ναι θεία το χαμηλώνω τώρα, είπα.

Έλα όμως που μόλις πήγα να αγγίξω τον ενισχυτή ακούγεται το
I am just a new boy,
Stranger in this town (Young Lust) και αντί να το χαμηλώσω θεώρησα πως μονόδρομος ήταν να ανεβάσω λίγο ακόμη την ένταση.

-Αν δεν το χαμηλώσεις θα κατεβάσω το γενικό, απείλησε η θεία μου και έτσι αποφάσισα να χαμηλώσω λίγο τα ντεσιμπέλ, φοβούμενος μη τυχόν και η θειά μου κάνει καμια παλαβομάρα.
Άλλωστε το είχε κάνει ήδη 2 φορές στον ξάδερφο οπότε δεν ήθελα να το ρισκάρω.

Ήδη αντιλαμβάνομαι πως, ότι έχω ακούσει μέχρι στιγμής απο άλλες μπάντες, είναι μια παρανυχίδα του συγκεκριμένου group.

Run to the bedroom,
In the suitcase on the left,
You'll find my favorite axe
Το One Of my Turns δείχνει τα δόντια του και εμένα δεν με χωράει ο τόπος.
Απο τη μία θέλω να βγω τρέχοντας να πω στους κολητούς μου για το "νέο" δίσκο που ανακάλυψα απο την άλλη όμως έχω ακόμη να ακούσω το δευτερο μέρος και το Don't Leave me Now είναι αποχαυνωτικό.

Μια κραυγή ακούγεται και γυαλιά σπάνε, μέσα στο τραγούδι, τα χάνω,
I don't need no arms around me,
I don't need no drugs to calm me...
Κοιτάω το οπισθόφυλλο και διαβάζω Another Brick In the Wall part3.




Το πρώτο μέρος ολοκληρώνεται με το Good Bye Cruel World και ενώ η ώρα είναι ήδη 10 το βράδυ, και θα έπρεπε να δώσω κάποια σημεία ζωής στο σπίτι μου, εμένα το μόνο που με νοιάζει είναι να αλλάξω γρήγορα τους δίσκους και να βάλω να παίξει ο δεύτερος.

Η μεγαλύτερη πανωλεθρία που έπαθε ποτέ ο ψυχικός μου κόσμος ήταν το Hey You.
Επιβλητικό, ανελέητο και αδυσώπητο,
The wall was too high,
As you can see.
No matter how he tried,
He could not break free....
Together We Stand, Devided We Fall.

Είχα ήδη πιστέψει πως δεν είχα ακούσει τίποτα πιο όμορφο, τίποτα πιο ουσιαστικό, τίποτα πιο απόλυτο απο αυτό που άκουγα εκείνη τη στιγμή.
Έτσι μπήκε με τις πρώτες νότες το Is There Anybody Out There και για μια στιγμή ένιωσα τέτοια γαλήνη που νόμιζα πως αν το ήθελα θα μπορούσα απλά να αιωρηθώ και γιατί όχι και να πετάξω.
Έκλεισα τα μάτια καθώς τελείωνε το τραγούδι και τα ξανα άνοιξα με τον Roger να τραγουδά I've got a little black book with my poems in...
Θεέ μου μονολόγησα, δεν υπάρχουν λόγια.
Πως να περιγράψω τα συναισθήματα μου στους φίλους μου;
Πως θα τους περιγράψω τι άκουσα;Τι ένοιωσα...

Δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, θα τους βάλω να το ακούσουν.Ίσως και αυτοί νοιώσουν τα ίδια.

Does anybody here remember Vera Lynn?
Ποια ήταν αυτή; Τι να εννοεί;Πάψε βλάκα είπα στον εαυτό μου και άκου, δεν τελείωσε.

Bring The Boys Back Home και μετά κάποιος χτυπά επίμονα μια πόρτα φωνάζοντας Time to Go και σε εκείνο το σημείο είναι η πρώτη στιγμή που αντιλαμβάνομαι πως αυτό το ταξίδι θα μείνει για πάντα ανεξίτηλο στη ζωή μου.
Εκείνες οι στιγμές θα στιγματίσουν όλη μου την μετέπειτα πορεία, όλη μου τη ζωή γιατί απλά δεν θα γίνω ποτέ Comfortably Numb.

Πόσο εκπληκτικό ήταν το κάθε δευτερόλεπτο εκείνου του τραγουδιού.
O. K.Just a little pin prick.
There'll be no more AHHHHHHHHHHHHH!

Δεν θέλω να τελειώσει αυτό που ζω.
Δεν θέλω να χαθεί τίποτα απο όσα ένοιωσα,
The child is Grown,
The dream is Gone...
και μετά έρχεται πάλι το σόλο του Gilmour να επιβεβαιώσει πως, αυτός ο δίσκος "παίζει" με την ψυχή μου.
Και αυτή, μικρή όντας σε ηλικία και
άπειρη ακόμη απο ερεθίσματα, δεν ξέρει πως να αντιδράσει, πως να εξαργυρώσει όλη αυτή τη μουσική πανδαισία.

Το παιχνιδιάρικο The Show Must Go On έρχεται σαν καταπραϋντικό στην ψυχολογική αμηχανία μου αλλά για πολύ λίγο γιατί το In The Flesh έρχεται να μου τονίσει πως τίποτα δεν τελείωσε ακόμη.
I got me some bad news for you, Sunshine.
Pink isn't well, he stayed back at the hotel...
There's one smoking a joint, and another with spots!
If I had my way I'd have all of ya shot.

- Μιχάλη η μαμά σου είπε να πας στο σπίτι τώρα.
Η θεία μου έχει μπεί στο δωμάτιο και είναι απόλυτη.
- Θεία σε λίγο, λέω και προσπαθώ να τη διώξω, γιατί τα πρώτα reef απο το Run like Hell ακούγονται και δεν είμαι πρόθυμος να πάω πουθενα.



Cause if they catch you in the back seat
Trying to pick her locks,
They're gonna send you back to mother
In a cardboard box.
You better run.
Κόσμος τρέχει, ρόδες σπινάρουν στην άσφαλτο, πρωτόγνωρα εφέ και προσμείξεις σε τραγούδια και ξαφνικά το Waiting For The Worms μου δίνει ακόμη ένα τεράστιο χαστούκι.
Waiting to cut out the deadwood.
Waiting to clean up the city.
Waiting to follow the worms.

Κοιτάω το οπισθόφυλο. The trial.
Η δίκη; Σκεφτομαι, τι είναι πάλι αυτό;Ποιος δικάζεται;
Good morning, Worm your honor.
The crown will plainly show
The prisoner who now stands before you
Was caught red-handed showing feelings,
Showing feelings of an almost human nature.

Η βαρβαρότητα με την οποία ξεκινά να αγορεύει ο "πρόεδρος" και οι κραυγές Tear Down The Wall καθώς και ο εκωφαντικός ήχος ενός τοίχου που γίνετε συντρίμια σχεδόν με τρομοκρατούν μέχρι την είσοδο του Outside The Wall.
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.

Η πόρτα άνοιξε και πάλι μόνο που αυτή τη φορά ήταν η μάνα μου που με κοιτούσε απειλητικά φωνάζοντας,
-Τι έγινε Μιχάλη; Σπίτι δεν έχεις σήμερα; 11 η ώρα.

Γύρισα τη βελόνα στην αρχική της θέση.
Έβγαλα το δίσκο με θρησκευτική ευλάβεια και τον έβαλα στη ναϋλον σακουλίτσα και μετά στη θέση του.

Κοίταξα τη μητέρα μου στα μάτια και της είπα.
-Τώρα έρχομαι. Τελείωσε.

Τίποτα δεν τελείωσε εκείνη την ημέρα. Όλα τότε ξεκίνησαν...

Το πόσο επηρρέασαν τον ψυχισμό μου οι Floyd δεν περιγράφεται.
Το πόσες στιγμές στη ζωή μου είναι συνδεδεμένες με τα τραγούδια τους επίσης.
Το μόνο που είχε μείνει ήταν κάποια στιγμή να τους δώ απο κοντά.

25 χρόνια μετά στις 31 Ιουλίου του 2013 και όντας 38 πλέον ετών όλοι μπορείτε να καταλάβετε πως η συναυλία του Roger Waters δεν ήταν μια απλή υπόθεση.
Ήταν μια μυσταγωγία, μια τελετή, ένα ταξίδι.
Ένα ταξίδι που άντεξε 25 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Όταν το show τελείωσε, ένα νεαρό ζευγάρι που καθότανε μπροστά μου και είχαμε γνωριστεί κατα τη διάρκεια του διαλείματος, θέλησε να με αποχαιρετίσει.
Τότε ήταν που η κοπέλα γύρισε και μου είπε "Μπράβο πάντως, τα ξέρατε όλα τα τραγούδια και τα τραγουδήσατε ένα προς ένα. Θα πρέπει να έχετε μεγάλη αδυναμία στους Pink Floyd".

Τι να της πείς ....





Υ.Γ. Όση ώρα έγραφα όλο αυτό, εννοείτε πως άκουγα όλο το δίσκο 😉