ANAZITONTAS TO APEIROELAXISTO DIASTIMA allo ena aristoutgima by Nik7deputa

Day 1,866, 05:55 • Published in Greece Greece • by Nik7deputa

Καλησπέρα σε όλη την e-greece,

Διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες μέρες την αρθρογραφία, κατάλαβα πώς τελικά οι πιο πολλοί γουστάρουν άρθρα φιλολογικής σκοπιάς με δόσεις ευαισθησίας και εσωτερικής αναζήτησης (τι είπα ο π@$#της). Κάτι σαν το έντεχνο ένα πράγμα. Ετσι και εγώ, θα προσπαθήσω να γράψω ένα άρθρο με ακαταλαβίστικες έννοιες και προτάσεις, ελπίζοντας σε πολλά votes και subs ακολουθώντας την τάση που υπάρχει.

Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στις ευαίσθητες ψυχές της χώρας που έχουν την κουλτούρα και την άποψη μιας ευαίσθητης οσμής συγγραφικού περιεχομένου πάνω στην καρδιά του νου.
Η ώρα είναι 01.20 το πρωί. Κάθομαι στο μπαλκόνι και μετράω τις νιφάδες που αργοπέφτουν πάνω στόν καταπρασινόμαυρο σκύλο μου ράτσας λυκοσκυλέ, απορώντας έως πότε θα ασπρίσει αυτή η ζωική ράτσα του βασιλείου. Από κάτω τα ανήσυχα πνεύματα της νιότης καβαλώντας μια μηχανή honda 50cc θυμίζουν ημέρες ανάστασης και πάσχα έχοντας κάνει λαμπάδα την αγριεμένη μηχανή τους. Αμέσως ο σκοτεινός μου νούς αναπολεί τις ευωδίες του κοκορετσίου και του άτυχου αρνοερίφιου που στριφογυρίζει πάνω στην σκονισμένη από χρυσάνθεμο σούβλα.

Στρίβω ένα ξεχασμένο τσιγάρο χωρίς τζιβάνα, πάνω στην βουερή πόλη και καπνίζοντας δέν βλέπω την τύφλα μου. Μια τύφλα που όμοια της σε αυτή την κοσμογυρισμένη γή ουδέν έχει αναζητήσει ο υπέρτατος χλοερός εχθρός της ελεύθερης χρήσεως ουσιών. Αμέσως αναζητώ στα σκοτεινά μονοπάτια της οικίας μου ένα βλέμμα. Χαμένο από την ιστορική πανδαισία του ορίζοντα βλέπω την θεική ομορφιά της γυναίκας μου να μου επιδυκνείει τα βρωμερά από άποψης οσμής παπούτσια μου να στέκονται ανορθόξα στον σαλονικιό χώρο.

Αμέσως δάκρυα ντροπής ξεχειλίζουν από την μήτρα του ομφάλιου ματιού και απογοήτευσης για το συνεχές γίγνεσθαι. Η ώρα κατέφθασε αργοπορημένη. Το καράβι φεύγει και δέν ξέρω αν θα την ξαναδώ. Η θεά Αφροδίτη με ένα κοινοφελές χτύπημα στην πλάτη μου ζητάει αποδείξεις. Μα τι φορολογικό έσοδο να σου παραδώσω μές στις νιφάδες του χιονιού που γίνονται κρύσταλλα; Αναρωτιέμαι..
Η αναζήτηση της θεικής παρουσίας μέσα στην οικία των προγόνων μου δεν με αφήνουν ασυγκίνητο. Αμέσως η κατσαρόλα του χτές, στέκεται άπλυτη στον μαρμάρινο νεροχύτη σαν τους αναρχικούς ιδεολογικούς προβοκάτορες στα στέκια του σήμερα. Το δέντρο με κοιτάει με αγωνία.
Θα μπεί στην πυρά της πρίζας για να προσφέρει θαλπωρή στα σκουριασμένα τζάμια του καναπέ. Οι μνήμες του αύριο με συγκλονίζουν.

Μπαίνω στον διαδικτυακό άστοχο τόπο και κατακλείζομαι από αναμάρτητες βιντεοεικόνες διάσημων πορνοκάναλων. Η ώρα δέν έχει έρθει ακόμα. Θα έρθει μου ψιθυρίζει ο αγέρας στο πονεμένο μου αυτί. Σύντομα. Αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω πίσω. Οχι τώρα.

Ο λυκοσκυλέ σκύλος μου θάφτηκε στο χιόνι της ερήμου και μέ ένα φτυάρι ψάχνω την αιτία.
Η αιτία που έφερε τα πράγματα ώς εδώ. Η ψυχολογική αγωνία για τον καφέ μου μου θυμίζει τις παιδικές ενοχές από την εποχή της αθωότητας. Ναι. Τα κατάφερα.
H μία ώρα αποχής από τις αμαρτίες του αλκοόλ και όχι μόνο έφτασε στο τέλος του. Πιάνω τα σύνεργα και βυθίζομαι ξανά στις πτυχές τις ακολασίας που δεν έχει αύριο. Η εμμονή μου στον χώρο αυτό είναι ανεξήγητος. Δεν θα κάνω πίσω στις απειλές τής σοβιετικής αρχής. Οχι τώρα.
Αυτός είναι ο σκοπός τους και δεν θα τους τον εκπληρώσω. Αμέσως με κατακλύζει αίσθημα ντροπής για την ψυχική χαρά που δέν ανταπέδωσα στο αθώο μου βλέμμα.

…...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..........


Παρακαλώ την άποψη σας για το συγγραφικό μου έργο.