Join the new world

http://www.kypros.org/Occupied_Cyprus/cyprus1974/images/invasion/dead_turks_300_sm.jpg


Το Γενικό Επιτελείο ύστερα από εντολές των Αμερικάνων μας έστελνε απεγνωσμένα μηνύματα να γυρίσουμε πίσω. Όπως παρόλο που έπαιρνα τα μηνύματα δεν μπορούσαμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε, γιατί όπως αποδείκτικε στην επιστροφή μας είχαν δώσει σπαστήρια για άλλο κωδικό.Τελικά η στάση μας θα είχε προβληματίσει περισσότερο Αμερικάνους και Τούρκους που αναρωτιόταν αν το F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ έχει πλήρωμα τρελούς ή τέλος πάντων έχει φορτώσει πυρηνικά και δεν υπολογίζει κανέναν..."

Ιούλιος του 1974
Η χούντα έχει καταρρεύσει, ο Καραμανλής έχει μόλις ορκιστεί Πρωθυπουργός της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης συνασπισμού, ο Αττίλας 1 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ενώ ετοιμάζονταν ο Αττίλας 2. όλοι βρίσκονταν σε πλήρη σύγχυση με σπασμωδικές αντιδράσεις, που φανέρωναν εκείνες τις στιγμές την διάλυση του κρατικού μηχανισμού και το χαμηλό ηθικό του αγανακτισμένου λαού και των ένοπλων δυνάμεων.

Η περίοδο αυτή με βρήκε προϊστάμενο αξιωματικό ασύρματου, στο νεότευκτο τότε F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ. Ήταν ένα τελευταίο τύπου υπερσύγχρονο F/B 147 μέτρων, εξοπλισμένο με τους τελειότερους αυτοματισμούς της εποχής, που εφαρμόζονταν για πρώτη φορά σε ελληνικό πλοίο. Καπετάνιος ήταν ο Θανάσης Μπογάκος. Ύπαρχος ο Γιώργος Μαρκομιχάλης και ακόμα 155 αξιωματικούς και πλήρωμα. Το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας μας επιστράτευσε. Πήραμε εντολή να δέσουμε στην ακτή Ξαβερίου και να περιμένουμε μέχρι νεοτέρας.

Την ίδια μέρα άρχισαν να φορτώνουν το πλοίο με 60 περίπου ιδιωτικά φορτηγά (όχι στρατιωτικά), με κάθε είδους υγειονομικά υλικό. Πλήρεις μονάδες με ακτινολογικά μηχανήματα, κινητά χειρουργεία και οτιδήποτε ήταν αναγκαίο για μια τέτοια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Άλλα αυτοκίνητα με οπλισμό και πολλά αντιαρματικά μια χρήσεως, όλα Γαλλικής προέλευσης. Μέσα σε 2 μέρες το γκαράζ ήταν γεμάτο και πιστεύαμε ότι θα φεύγαμε για «κάτω». Οι μέρες περνούσαν και εμείς παραμέναμε δεμένοι στην ακτή Ξαβερίου, χωρίς να μας επιτρέπεται να βγούμε από το πλοίο, έστω και για ένα τηλέφωνο.

Την 5η μέρα, ένα σωρό στρατιωτικά λεωφορεία μας έφεραν 300 περίπου επιβάτες που όπως μάθαμε στη διάρκεια του ταξιδιού, ήταν στρατιωτικοί, γιατροί και νοσοκόμοι, καθώς και ορισμένοι άλλοι που δεν μάθαμε ποτέ τι ήταν. Όπως εντολή για απόπλου τίποτα.

Την επόμενη μέρα τα ξημερώματα ήρθε ένα κλιμάκιο του Υπουργείου Ναυτικών και ζήτησε τον πλοίαρχο και εμένα. Μας δασκάλεψαν για 2-3 ώρες και μας έδωσαν ένα φάκελο με την εντολή να τον ανοίξουμε όταν θα αποπλεύσουμε. Μετά από αυτό λύσαμε κάβους και σαλπάραμε με βάρκα την ελπίδα. Οι εντολές ήταν σαφέστατες. Πλήρη σιγή ασυρμάτου, εκτός για 30 δευτερόλεπτα ανά δίωρο με τον Ναύσταθμο, στους 6Mc/s σε CW. Εδώ τα πράγματα μπερδευτήκανε και μάλιστα πολύ. Η αιτία ήταν ότι οι χειριστές στον Ναύσταθμο ήταν έφεδροι χωρίς καμία εμπειρία σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις και δεν πήγαιναν καλά με το CW. Ευτυχώς οι αρμόδιοι το κατάλαβαν γρήγορα και η επικοινωνία γινότανε με το καταδρομικό ΕΛΛΗ που οι χειριστές ήταν καλοί. Σύμφωνα με τις οδηγίες πλεύσαμε για Κρήτη που την αφήσαμε αριστερά με πορεία για Αλεξάνδρεια. Την επόμενη μέρα άρχισαν οι εκπλήξεις.

Σε πρωινό ραντεβού πήρα το πρώτο κωδικοποιημένο μήνυμα. Το πήγα στον πλοίαρχο και το βάλαμε σε δυο «σπαστήρια» που μας είχαν δώσει. Όμως αποτέλεσμα μηδέν. Νόημα δεν έβγαινε. Ακολούθησαν επανειλημμένα μηνύματα που είχαν την ίδια τύχη.

Συνεχίσαμε την ίδια πορεία, ενώ άρχισαν οι πρώτες παρενοχλήσεις από Αμερικάνικα αεροπλάνα και στη συνέχεια με τουρκικά, που περνούσαν σύρριζα με τον ιστό του πλοίου.

Τα 2 ραντάρ του πλοίου είχανε βγει εκτός μάχης από τα ηλεκτρονικά αντίμετρα των «φίλων» Αμερικάνων και του 6ου στόλου που μας συνόδευε. Μας καλούσαν στη συχνότητα κλήσεως και ασφαλείας. Μας καλούσαν στην αντίστοιχη ραδιοτηλεφωνίας. Μας καλούσαν στο Κανάλι 16 στα VHF, αλλά εμείς τίποτα. Άλλωστε οι εντολές ήταν αυστηρές. Πλήρη σιγή ασυρμάτου, σε κάθε περίπτωση. Εστί όταν φτάσαμε 50 μίλια περίπου από την Αλεξάνδρεια, γυρίσαμε αριστερά με πορεία τη Λεμεσό. Τα κρυπτογραφημένα μηνύματα από το Υπουργείο έρχονταν βροχή. Όμως τι έλεγαν? Κανείς δεν ήξερε αφού επαναλαμβάνω ότι με σπαστήρια που μας είχα δώσει δεν έβγαινε νόημα.

Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας φάνηκαν οι ακτές της Κύπρου. Στις 8 το πρωί μπήκαμε στο λιμάνι της Λεμεσού. Είδαμε τον κόσμο που είχε μαζευτεί τις αποβάθρες του λιμανιού και τα χάσαμε. Μας αποθέωναν στην κυριολεξία αποκαλώντας μας ήρωες.

Και εμείς ψαχνόμασταν γιατί? Μόλις δέσαμε μάθαμε το γιατί. Με την συμπεριφορά μας είχε βουίξει ο κόσμος. Όλοι περίμεναν ότι θα μας βυθίσουν αν όχι οι Αμερικάνοι τουλάχιστον οι Τούρκοι.

Το Γενικό Επιτελείο ύστερα από εντολές των Αμερικάνων μας έστελνε απεγνωσμένα μηνύματα να γυρίσουμε πίσω. Όπως παρόλο που έπαιρνα τα μηνύματα δεν μπορούσαμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε, γιατί όπως αποδείκτικε στην επιστροφή μας είχαν δώσει σπαστήρια για άλλο κωδικό.

Τελικά η στάση μας θα είχε προβληματίσει περισσότερο Αμερικάνους και Τούρκους που αναρωτιόταν αν το F/B ΟΙΝΟΥΣΣΑΙ έχει πλήρωμα τρελούς ή τέλος πάντων έχει φορτώσει πυρηνικά και δεν υπολογίζει κανέναν..."