Από Μαθητή Γ' Λυκείου

Day 3,089, 13:38 • Published in Greece Greece • by Marakipro

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Ο μαθητής Α.Β. λιποθύμησε από το άγχος χθες
Η μαθήτρια Α.Β. που μένει δίπλα ξέσπασε σε λυγμούς γιατί δεν μπορούσε να αποστηθίσει όλη την ύλη της.
Ο μαθητής Α.Β. αυτοκτόνησε λίγο πριν από τις εξετάσεις του.
Η μαθήτρια Α.Β. πήρε 4 στα Μαθηματικά, γιατί υποχρεώθηκε να απαντήσει προφορικά λόγω της δυσλεξίας της.
Ο μαθητής Α.Β. έκανε εμετό μετά από έξι καφέδες το ίδιο βράδυ.
Η μαθήτρια Α.Β. απέκτησε οξεία σκολίωση μετά από πανελλήνιες.
Οι μαθητές έχασαν το χαμόγελό τους. Τα πρόσωπά τους κρύβονται πίσω από τα βαριά βιβλία τους, και τα χείλη τους ταξιδεύουν μονόχνοτα πάνω από μια κούπα καφέ.
Μπράβο ηλίθιοι. Μπράβο! Θαυμάζω το σύστημα σας!
Πόσα παιδιά πρέπει ακόμη να χάσουν το χαμόγελο από τα χείλη τους για να πειστείτε ότι δεν μπορούμε άλλο; Πόσοι ακόμη έφηβοι πρέπει να καταρρεύσουν από την εξάντληση στις 2 το βράδυ επειδή η άσκηση 3γ στην άλγεβρα δεν λύνεται ή τα ανώμαλα στα αρχαία δεν απομνημονεύονται; Πόσοι ακόμη μαθητές θα πρέπει να ουρλιάξουν και να χτυπήσουν τις γροθιές τους στο θρανίο τους κλαίγοντας γιατί δεν μπορούν να διαβάσουν για ένα ακόμη βράδυ;
Εσύ, ναι εσύ που το διαβάζεις αυτό τώρα, δεν θα έπρεπε να διαβάζεις;
Κι εγώ το ίδιο. Θα έπρεπε να μάθω να γράφω έκθεση. Θα έπρεπε να μάθω να γράφω έκθεση σαν φερέφωνο. Σαν τον τύπο ανθρώπου που θέλει η κοινωνία.
Αν όμως όχι, αν είσαι ένας από αυτούς τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για το μέλλον μου, που θα βάλουν τα θέματα στις δικές μου πανελλήνιες, συνέχισε να διαβάζεις.
Οι νεώτεροι υποστηρίξτε με, ξέρετε για τι θα μιλήσω παρακάτω…
Στο δημοτικό έπαιρνα Α’’ στην έκθεση λόγω της φαντασίας μου. Τον βαθμό μου στόλιζαν αυτοκολλητάκια με δελφίνια και κουκουβάγιες και όταν γύρισα σπίτι για να τον δείξω στη μητέρα μου εκείνη ξετρελένονταν από τη χαρά της.
Πάτησα το πόδι μου στο γυμνάσιο και ξαφνικά η έκθεσή μου αξίζει 14.
Γιατί κύριε εκπαιδευτικέ; - ρωτάω ανυποψίαστος και τσεκάρω την κόλλα μου μια τελευταία φορά. -Χρησιμοποίησα σωστή δομή, δεν έκανα ορθογραφικά, και έγραψα μέσα στο όριο λέξεων. Γιατί δεν αξίζω ένα 18;
Η απάντηση δεν ήρθε ποτέ, τα ερωτήματα ήταν ρητορικά. Βλέποντας όμως τους κολλητούς μου να γράφουν πανελλήνιες ο ένας μετά τον άλλο και να εξαφανίζονται, οι τίτλοι του έργου έλαμψαν μπροστά στα μάτια μου και θέλησα να κλάψω. Πραγματικά το ήθελα πολύ.
Τα μαθήματα, τα θεωρητικά μαθήματα σταμάτησαν να εκφράζουν την αγάπη του ατόμου για την ποίηση, την λατρεία του κάθε ατόμου για την έκφραση του δικού του “είμαι”. Τα παιδιά έμαθαν να γράφουν αυτά που οι καθηγητές θέλουν να ακούσουν. Οι διαφορετικές απόψεις μηδενίζονται, και τα παιδιά που τολμάνε να σηκώσουν δειλά το χέρι τους για να εκφράσουν το δικό τους κοσμοείδωλο παραγκονιάζονται, και η ταμπέλα του κακού μαθητή κρεμιέται από το λαιμό τους για να τους πνίξει.
Τα παιδιά της γενιάς μας έμαθαν να κλείνουν τα μάτια τους, έμαθαν να μην μιλάνε, να μην αντιδρούν. Για αυτό όταν θα μπει ο επόμενος καθηγητής και τους ζητήσει να φτιάξουν κάτι χρησιμοποιώντας την φαντασία τους, εκείνοι τον κοιτάνε με αδειανά γυάλινα μάτια. Ήμαστε η γενιά που μας άρπαξαν την φαντασία μέσα από τα χέρια, ήμαστε η γενιά που από την δευτέρα δημοτικού κάνει φροντιστήρια, ήμαστε η γενιά που εκείνο το βράδυ ξέσπασε στα χέρια ενός καλού φίλου γιατί ο καθηγητής μας πέταξε έξω από το μάθημα καθώς δεν συμφωνήσαμε στον ορισμό της τέλειας πολιτείας.
‘Ήμαστε νέοι όμως, ήμαστε ελεύθεροι. Κάθε στιγμή που μπορούμε, ξεφεύγουμε, ονειρευόμαστε, φανταζόμαστε τον εαυτό μας μακριά από αυτό το μέρος. Τότε όμως ο καθηγητής θα μας προσγειώσει στην πραγματικότητα ανοίγοντας το βιβλίο της Ιστορίας κατεύθυνσης και θα μας ζητήσει να αναλύσουμε την πηγή που μας δόθηκε.
Τα παιδιά έχουν τα μυαλά τους αλλού!- θα γκρινιάξει το βράδυ σπίτι του στη γυναίκα του. -δεν προσέχουν, προτιμούν να κοιτάξουν έξω από το παράθυρο και να σκεφτούν τα δικά τους!
Μην ανησυχείτε κύριε εκπαιδευτικέ, το τέλος δεν έρχεται όταν πέφτουν οι τίτλοι
-Μαθητής Γ’ Λυκείου