Join the new world

Περνώντας χρόνο στο ίντερνετ σου δίνεται η δυνατότητα να γνωρίσεις και να θαυμάσεις άτομα τα οποία έζησαν κάποια χρόνια πριν από σένα.Έτσι και εγώ παρά το νεαρό της ηλικίας μου έχω την δυνατότητα να θαυμάσω άτομα που δυστυχώς πλέον έχουν χάσει τη ζωή τους.Ένας από αυτούς είναι και ο παρακάτω οδηγός Formula 1.Μεταξύ εμένα και αυτού υπάρχει ένα χάσμα 50 χρόνων όμως πλέον μπορώ να τον θαυμάσω ελεύθερα κάτι που κάποια χρόνια πριν θα ήταν απλά αδύνατο.Μην θέλοντας να μακρηγορώ(ακολουθεί και σεντόνι) σας παρουσιάζω ένα αφιέρωμα(που διάβασα σε κάποιο άλλο site) για έναν σπουδαίο οδηγό 45 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Κυρίες και κύριοι,ο Jimmy Clark!

Υπάρχουν κάποιοι οδηγοί που αφήνουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στους αγώνες όχι μόνο με το απαράμιλλο οδηγικό τους ταλέντο, αλλά και με τον χαρακτήρα τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Jim Clark, ένα ευγενικό χωριατόπαιδο από τη Σκωτία, του οποίου η παρουσία στη Formula 1 της δεκαετίας του ’60 ήταν τόσο έντονη που ακόμα και σήμερα είναι αντικείμενο συζητήσεων για το αν ο δύο φορές Παγκόσμιος Πρωταθλητής (1963, 1965) ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών.

Το σίγουρο είναι ότι ήταν σχεδόν ανίκητος πίσω από το τιμόνι, αλλά και ένας ντροπαλός άνθρωπος με μεγάλη ποιότητα έξω από τις πίστες, κάτι που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό τόσο σε οδηγούς και μηχανικούς όσο και στον κόσμο. Ένας μεγάλος πρωταθλητής που τα λάθη του ήταν τόσο σπάνια ώστε ο τραγικός θάνατός του στο Hockenheim το 1968 του εξασφάλισε μία θέση στο πάνθεον των μύθων.



Τα πρώτα χρόνια

Ο James Clark Jr γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1936 στο Kilmany της Σκωτίας και μεγάλωσε σε αγροτική οικογένεια, που είχε μια φάρμα κοντά στα σύνορα με την Αγγλία. Στα παιδικά του χρόνια δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τα αυτοκίνητα και το μηχανοκίνητο αθλητισμό και έμαθε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στα 13 χρόνια του, όταν στο ιδιωτικό σχολείο που πήγαινε στο Εδιμβούργο διάβασε κάτι σχετικό σε ένα περιοδικό. Στο σχολείο ασχολήθηκε με το κρίκετ και το χόκεϊ.

Η οικογένεια του Clark δεν ήθελε ούτε να συζητήσει για αγώνες και ο ίδιος ο νεαρός Jim δεν πολυενδιαφερόταν. Στα 17 του πήρε το δίπλωμα οδήγησης και αγόρασε το πρώτο του αυτοκίνητο, το οποίο χρησιμοποιούσε για τις προσωπικές του μετακινήσεις. Ήταν ένα Sunbeam-Talbot και με αυτό το 1956 άρχισε δειλά-δειλά να παίρνει μέρος σε τοπικά ράλι και αναβάσεις.



Παρότι ο ίδιος δεν το θεωρούσε κάτι σημαντικό, άρχισε να κερδίζει αγώνες λόγω του τεράστιου έμφυτου ταλέντου του. Το ταλέντο αυτό αναγνώρισαν οι φίλοι του, οι πλουσιότεροι από τους οποίους του έδιναν τα αυτοκίνητά τους για να τρέξει και φυσικά να κερδίσει. Εκείνα τα χρόνια φάνηκε και αναπτύχθηκε το κυριότερο χαρακτηριστικό της ικανότητας του Clark. Ήταν απίστευτα γρήγορος ό,τι και να οδηγούσε, σε οποιαδήποτε διαδρομή. Τον απασχολούσε όμως πολύ ότι έτρεχε παρά τη θέληση της οικογένειάς του, που χωρίς τη θερμότατη συμπαράσταση και υποστήριξη από τους φίλους του δεν θα συνέχιζε την αγωνιστική του καριέρα.

Η γνωριμία με τον Chapman

Η οριστική στροφή στη ζωή και στην καριέρα του Jim Clark ήρθε το 1958, όταν γνώρισε τον Colin Chapman. Η συνάντηση έγινε στο Brands Hatch, όπου ο Clark έτρεξε με μια Lotus Elite και εντυπωσίασε τον Chapman, που κέρδισε εκείνον τον αγώνα. Αμέσως ο Chapman τον προσκάλεσε να τρέξει στη Formula Junior με τη Lotus. Εκεί ο Clark ξεχώρισε με τις επιδόσεις του και στο 2ο μέρος της σεζόν του 1960 πήρε προαγωγή και άρχισε να τρέχει με τη μεγάλη ομάδα της Lotus στη Formula 1.



Δυστυχώς, μόλις στο 2ο αγώνα του, στο Spa, έγινε μάρτυρας ενός από τα χειρότερα Σαββατοκύριακα στην ιστορία της F1. Στην αρχή του αγώνα ο Clark μόλις κατάφερε να αποφύγει το διαμελισμένο πτώμα του Chris Bristow, ύστερα από το ατύχημα που είχε ο τελευταίος. Αργότερα, είδε τον ομόσταβλό του στη Lotus και φίλο του Alan Stacey να χάνει τη ζωή του όταν τον χτύπησε στο πρόσωπο ένα διερχόμενο πουλί. Τα τραγικά αυτά γεγονότα έκαναν τον Clark σχεδόν να εγκαταλείψει τους αγώνες. Δεν το έκανε τελικά, αλλά από εκείνη την ημέρα και ύστερα μίσησε την πίστα του Spa, παρότι τα επόμενα χρόνια πήρε σε αυτήν 4 συνεχείς νίκες.

Πάντα στο μονοθέσιο της Lotus, το 1961 ήταν η πρώτη χρονιά πλήρους εμπλοκής του Clark στη Formula 1. Ωστόσο, και αυτή σημαδεύτηκε από ένα ιδιαίτερα τραγικό συμβάν. Στον αγώνα της Monza η Ferrari του Wolfgang von Trips συγκρούστηκε με τη Lotus του Clark. Ο Γερμανός «απογειώθηκε» και έπεσε στις κερκίδες, χάνοντας τη ζωή του μαζί με 14 από τους θεατές. Για άλλη μία φορά ο Clark ήθελε να τα παρατήσει, παρότι η σύγκρουση μάλλον δεν ήταν δικό του λάθος, αλλά ο Chapman, με τον οποίο είχε αναπτύξει πια μια σχεδόν αδελφική σχέση, τον έπεισε να παραμείνει.

Τα πρωταθλήματα

Ο συνδυασμός του Jim Clark με το μονοθέσιο της Lotus αποδείχτηκε σχεδόν ανίκητος την επόμενη 4ετία. Ο Clark δεν είχε ιδέα από μηχανολογία αλλά μπορούσε να οδηγήσει οτιδήποτε πιο γρήγορα από τον καθένα. Εκεί που οι άλλοι οδηγοί πάσχιζαν να βρουν το κατάλληλο στήσιμο για τα δικά τους μονοθέσια, ο Clark κέρδισε με ό,τι του έδιναν, χωρίς να χρειάζεται να κάνει αλλαγές - και όπου χρειάζονταν είχε τον Chapman να «μεταφράζει» στους μηχανικούς τα σχόλιά του.



Τα ιδιαίτερα εξελιγμένα μονοθέσια που έφτιαχνε ο Chapman, όπως η πρωτοποριακή Lotus 25 του 1962 με το μονοκόκ σασί, όμως, είχαν ένα μοναδικό αλλά σοβαρό μειονέκτημα: την αξιοπιστία. Εκείνη την περίοδο ουσιαστικά μόνο οι βλάβες μπορούσαν να κερδίσουν τον Clark. Το 1962 έτρεξε σε 9 αγώνες, στους οποίους είχε τρεις νίκες, μία 4η θέση και πέντε εγκαταλείψεις. Όταν όμως διορθώθηκε αυτό το 1963 ήρθε φυσιολογικά ο πρώτος τίτλος. Με 7 νίκες και άλλα δύο βάθρα σε 10 αγώνες ο Clark εξασφάλισε το πρώτο από τα δύο πρωταθλήματά του.

Το σκηνικό του 1962 επαναλήφθηκε το 1964 και οι μηχανικές βλάβες του στέρησαν άλλο ένα πρωτάθλημα. Ύστερα από 4 εγκαταλείψεις, στον τελευταίο αγώνα στο Μεξικό χρειαζόταν νίκη για να πάρει τον τίτλο. Μέχρι λίγο πριν από το τέλος προηγούταν και όλα έδειχναν ότι θα κέρδιζε, αλλά μια διαρροή λαδιού στον V8 κινητήρα της Climax τον έριξε στην 5η θέση, κάτι που έδωσε το πρωτάθλημα στον John Surtees.

Για άλλη μία φορά η βελτιωμένη αξιοπιστία έφερε στον ανώτερο συνδυασμό τον τίτλο. Το 1965 η κυριαρχία του Jim Clark ήταν επιβλητική και με 6 νίκες σε 10 αγώνες στέφθηκε για 2η φορά πρωταθλητής. Είναι χαρακτηριστικό της υπεροχής του το ότι δεν συμμετείχε στον αγώνα του Μονακό εκείνης της χρονιάς επειδή έτρεχε στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης και το ότι εξασφάλισε τον τίτλο, παρότι δεν κατάφερε να τερματίσει καν στους δύο τελευταίους αγώνες της σεζόν.



Οι αλλαγές που επιβλήθηκαν το 1966, με την επιβολή των 3λιτρων κινητήρων, έφεραν τη Lotus σε μη ανταγωνιστική θέση και ο Clark δεν κατάφερε να πάρει ούτε ένα βαθμό στους τρεις πρώτους αγώνες της χρονιάς. Στη συνέχεια η κατάσταση βελτιώθηκε και μάλιστα πήρε μία νίκη μέσα στο GP των ΗΠΑ. Το 1967 η Lotus χρησιμοποίησε στο πρωτάθλημα 3 εντελώς διαφορετικά μονοθέσια. Οι επιτυχίες όμως ήλθαν μόνο με τη Lotus 49, που είχε τον κινητήρα της Ford. Με αυτό το μονοθέσιο ο Clark κέρδισε 4 αγώνες, για να πάρει την 3η θέση στο πρωτάθλημα.

Τα highlight και ο τραγικός χαμός

Το Ιταλικό Grand Prix του 1967 θα μείνει στην ιστορία ως ο καλύτερος αγώνας του Clark και ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα οδήγησης όλων των εποχών. Ο Clark ξεκίνησε από την pole position και οδηγούσε με άνεση τον αγώνα, όπως ήξερε πολύ καλά να κάνει σε όλη του την καριέρα. Όταν όμως λόγω ενός κλαταρισμένου ελαστικού έμεινε ένα γύρο πίσω στη 16η θέση, βγήκε στην πίστα αποφασισμένος. Οδηγώντας στο όριο και πολλές φορές πάνω από αυτό, κατάφερε σταδιακά να περάσει όλους τους αντιπάλους του και να ξαναβρεθεί στην κορυφή. Μπήκε στον τελευταίο γύρο μπροστά από τους Brabham και Surtees αλλά το μονοθέσιό του έμεινε από βενζίνη και τερμάτισε «τσουλώντας» στην 3η θέση.



Ένας τέτοιος οδηγός φαινόταν ανίκητος από το θάνατο αλλά η τραγική μοίρα τον χτύπησε στο Hockenheim στις 7 Απριλίου 1968. Οδηγώντας μία Lotus για το πρωτάθλημα Formula 2 στη γερμανική πίστα, έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και χτύπησε στα δέντρα. Η σφοδρότατη σύγκρουση είχε αποτέλεσμα να σπάσει τον αυχένα του και το κρανίο του και να χάσει τη μάχη με τη ζωή πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο. Η αιτία της εξόδου του ήταν ένα κλαταρισμένο πίσω ελαστικό, όπως έγινε γνωστό αργότερα Έτσι, έσβησε πρόωρα, στα 32 του χρόνια, ένα από τα λαμπρότερα αστέρια που έλαμψαν ποτέ στον ουρανό της Formula 1.

Αγώνες εκτός F1

Γράφαμε και πιο πάνω ότι ο Jim Clark μπορούσε να οδηγήσει ταχύτατα οποιοδήποτε αυτοκίνητο και το απέδειξε αυτό στην πράξη, παίρνοντας μέρος και κερδίζοντας σε διάφορες μορφές αγώνων. Από το 1963 μέχρι το 1967 ταξίδευε κάθε χρόνο στις ΗΠΑ για να τρέξει στα 500 μίλια της Ινδιανάπολης. Η παρουσία του στο διάσημο αυτόν αγώνα ήταν παραπάνω από ικανοποιητική, καθώς όταν δεν είχε μηχανικά προβλήματα διεκδικούσε με αξιώσεις τη νίκη. Το 1965 μάλιστα έγινε ο μοναδικός που έχει καταφέρει την ίδια χρονιά να κερδίσει τον τίτλο στη Formula 1 και το φημισμένο αγώνα της Ινδιανάπολης. Το 1963 και το 1966 πήρε τη 2η θέση. Όλες του οι συμμετοχές στην Ινδιανάπολη ήταν, φυσικά, με μονοθέσιο της Lotus και κινητήρα της Ford.



Δεν ήταν όμως μόνο η Αμερική το μέρος που διέπρεψε ο Clark. Ο Σκοτσέζος έπαιρνε μέρος σε ένα Αυστραλιασιατικό Πρωτάθλημα, το οποίο γινόταν με παλιότερα μονοθέσια της Formula 1. Και εκεί η επιτυχία του ήταν πολύ μεγάλη, καθώς κατάφερε να πάρει τον τίτλο τρεις φορές, το 1965, 1967 και 1968.

Έτρεξε σχεδόν σε όλες τις μορφές αγώνων εκείνης της εποχής. Στο BTCC, στο NASCAR, στις 24 Ώρες του Le Mans, ακόμα και στα ράλι, όπου το 1966 παραλίγο να κερδίσει το RAC. Η ικανότητά του αυτή ήταν μοναδική: μπορούσε να οδηγήσει τα πάντα ταχύτερα από τους πάντες, και ούτε καν ο ίδιος ήξερε από πού πήγαζε αυτή η ικανότητα. Για αυτόν ήταν κάτι τόσο φυσικό που πάντα απορούσε πώς είναι δυνατό οι υπόλοιποι να μην μπορούν να πάνε πιο γρήγορα από αυτόν.

Στην πρόωρα τερματισμένη καριέρα του στη Formula 1 ο Jim Clark πήρε μέρος σε 72 αγώνες, κερδίζοντας τους 25 και κατακτώντας 33 pole position. Αλλά θα μείνει αξέχαστος για τη φυσική ταχύτητά του, που αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί φαινόμενο. Το πόσο αναπάντεχο ήταν το ατύχημα που του στέρησε τη ζωή αντικατοπτρίζεται με τον καλύτερο τρόπο σε αυτά που είπε ο Chris Amon: «Αν συνέβη κάτι τέτοιο στον Jim, εμείς οι υπόλοιποι τι τύχη να έχουμε;»…



Πηγή: MSFREE