Join the new world

Πάμε, δεν πάμε... τελικά πάμε στη Eurovision. Τη Δευτέρα θα ακουστούν τα υποψήφια τραγούδια.



Είναι σαν αυτοάνοσο νόσημα. Δεν θεραπεύεται, αναστέλλεται! Η μανία με τη Eurovision μπορεί να μην έχει πλέον το "χρώμα του χρήματος" περασμένων συμμετοχών, όπως της Παπαρίζου, του Σάκη ή της Βίσση, αλλά άνοιξη χωρίς γιουροβιζιονολαγνεία είναι σαν άνοιξη χωρίς χελιδόνια ή χωρίς ανθισμένες κερασιές.

Οι κερασιές θ'ανθίσουν και φέτος, λοιπόν, "παρά τα χτυπήματα που δέχεται ο θεσμός", όπως αναφέρεται σε επίσημη ανακοίνωση. Πώς λέμε "τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, εκεί που πάει να σκύψει"; Α γεια σου! Μωρέ όποιον και να στείλουμε τελικά, ένα ρίγος θα το νιώσει η Ευρώπη, μία υπόκλιση θα μας την κάνει. Και η Νότια, που ούτως ή άλλως είμαστε μαζί "γουρούνια" (PIGS) στο σακί, αλλά και η Βόρεια, η ψηλομύτα. Θα δει ο Σουηδός (ο γείτονας του Δανού Τόμσεν) στο Μάλμε, όπου θα γίνει ο τελικός, τον Αγάθωνα, θα θυμηθεί τις χωριάτικες που έφαγε στην Ελλάδα υπό τον ήχο ρεμπέτικων, θα δει μετά και τους Κόζα Μόστρα (ελπίζω ότι τα σκωτσέζικα φουστάκια θα τα φορέσουν και στη Σουηδία αν προκριθούν), θα μπερδευτεί, μπορεί και να μας δώσει το douze points. Θα δει ο Άγγλος τον Άλεξ Λεόν θα νιώσει μια ταύτιση, θα αγνοήσει, το πιθανότερο, την Τζορτζίνα και με το ένα χέρι θα μας ψηφίσει ενώ με το άλλο θα κλείνει μέσω Ίντερνετ το πιο φτηνό ξενοδοχείο στο Φαληράκι της Ρόδου. Γιατί, ο Γερμανός τι θα κάνει όταν δει τους κοιλιακούς της Αγγελικής Ηλιάδη; Δεν θα ψηφίσει απλώς την εγγονή της Καίτης Γκρέυ, αλλά και υπέρ της επιστροφής του κατοχικού δανείου. Αφήστε τη Θωμαή Απέργη, τη μαργιόλα, μία Εύα Μέντες στο καλύτερο, μία Λατίνα από τη Νάξο. Αυτή ειδικά μοιάζει να είναι δάκτυλος Τσίπρα!

Π.Ρ.