Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός.
Chocoholic Girl
Tο ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.
Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:
Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,
ρίξε μια γλυκιά πενιά,
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.
(Τσέτσης)
Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι’ αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.
Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά:
Ίσως αύριο χτυπήσει πικραμένα
του θανάτου η καμπάνα και για μένα.
(Τσιτσάνης)
*****
Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου,
όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου.
(Βαμβακάρης)
Το ζεϊμπέκικο δεν σε κάνει μάγκα*· πρέπει να είσαι για να το χορέψεις. Οι τσιχλίμαγκες με το τζελ που πατάνε ομαδικά σταφύλια στην πίστα εκφράζουν ακριβώς το χάος που διευθετεί η εσωτερική αυστηρότητα και το μέτρο του ζεϊμπέκικου.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται σε οικογενειακές εξόδους ή γιορτές στο σπίτι· απάδει προς το πνεύμα. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κουτσούβελα που κυκλοφορούν τριγύρω παντελώς αναίσθητα.
Είναι χορός μοναχικός. Όταν το μνήμα χάσκει στα πόδια σου, ο τόπος δεν σηκώνει άλλον. Είναι προσβολή να ενοχλήσει μια ξένη κι απρόσκλητη παρουσία. Γι’ αυτό κάποιοι ανίδεοι αριστεροί διανοούμενοι ερμήνευσαν την επιβεβλημένη ερημία του χορού με τα δικά τους φοβικά σύνδρομα· αποκάλεσαν το ζεϊμπέκικο «εξουσιαστικό χορό», που περιέχει, δήθεν, μια «αόρατη απειλή». Είδαν, φαίνεται, κάποιον σκυλόμαγκα να χορεύει και τρόμαξαν. Όμως, και έναν κυριούλη αν ενοχλήσεις στο βαλσάκι του, κι αυτός θα αντιδράσει.
Το ζεϊμπέκικο δεν είναι γυναικείος χορός. Απαγορεύεται αυστηρώς σε γυναίκα να εκδηλώσει καημούς ενώπιον τρίτων· είναι προσβολή γι’ αυτόν που τη συνοδεύει. Αν δεν είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο της, αυτό τον μειώνει ως άντρα και δεν μπορεί να το δεχτεί. Και στο μάτι δεν κολλάει.
Μια γυναίκα δεν είναι μάγκας· είναι θηλυκό ή τίποτα. Κι ένας άντρας, πρώτα αρσενικό και μετά όλα τ’ άλλα. Αυτό είναι το αρχέτυπο. Κι αν το εποικοδόμημα γέρνει καμιά φορά χαρωπά, η βάση μένει ακλόνητη.
Εξαιρούνται οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας που μπορεί να έχουν προσωπικά βάσανα: χηρεία ή πένθος για παιδιά. (Κι όμως είδα σπουδαίο ζεϊμπέκικο από δύο γυναίκες· τη Λιλή Ζωγράφου, που αυτοσχεδίαζε έχοντας αγκαλιάσει τον εαυτό της από τους ώμους με τα χέρια χιαστί σαν αρχαία τραγωδός· και μια νεαρή πουτάνα σε ένα καταγώγιο των Τρικάλων, πιο αυτεξούσια απ’ όλους τους αρσενικούς εκεί μέσα.)
Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας- Μάνος Λοϊζος
Η μεγάλη ταραχή είναι οι χωρικοί. Σε πλατείες χωριών, με την ευκαιρία του τοπικού πανηγυριού ή άλλης γιορτής, κάτι καραμπουζουκλήδες ετεροδημότες χορεύουνε ζεϊμπέκικο στο χώμα· προφανώς για να δείξουνε στους συγχωριανούς τους πόσο μάγκες γίνανε στην πόλη.
Οι άνθρωποι της υπαίθρου δεν έχουν μπει στο νόημα κι ούτε μπορούν να εννοήσουν. Τα δικά τους ζόρια είναι κυκλικά· έρχονται, περνάνε και ξαναέρχονται σαν τις εποχές του χρόνου. Δεν είναι όλη η ζωή ρημάδι. Γι’ αυτό χορεύουν εξώστρεφα, κάνουν φούρλες, σηκώνουν το γόνατο ή όλο το πόδι, κοιτάνε τους γύρω αν τους προσέχουν, χαμογελάνε χορεύοντας. Μιλάνε με τον Θεό των βροχών και του ήλιου, όχι τον σκοτεινό Θεό του χαμόσπιτου και των καταγωγίων.
Δεν γίνεται καν λόγος για το τσίρκο που χορεύει επιδεικτικά, σηκώνει τραπέζια με τα δόντια και ισορροπεί ποτήρια στο κεφάλι του. Ή τη φρικώδη καρικατούρα ζεϊμπέκικου που παρουσιάζουν οι χορευτές στις παλιές ελληνικές ταινίες και προσφάτως στα τηλεοπτικά σόου.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια.
Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν’ ανοίξει η γη να μπει». Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει. Πότε μ’ ανοιχτά τα μπράτσα μεταρσιώνεται σε αϊτό που επιπίπτει κατά παντός υπεύθυνου για τα πάθη του και πότε σκύβει τσακισμένος σε ικεσία προς τη μοίρα και το θείο.
Τα παλαμάκια που χτυπάνε οι φίλοι ή οι γκόμενες καλύτερα να λείπουν. Ο πόνος του άλλου δεν αποθεώνεται. Το πιο σωστό είναι να περιμένουν τον χορευτή να τελειώσει και να τον κεράσουν. Να πιούνε στην υγειά του· δηλαδή να του γιάνει ο καημός που τον έκανε να χορέψει.
Ειπώθηκε πως το ζεϊμπέκικο σβήνει. Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922 έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο· δεν έχει θέση σε μια νέα κοινωνία με άλλα αιτήματα και άλλες προτεραιότητες.
Μπορεί και να γίνει έτσι. Αν χαθούν η αδικία, ο έρωτας και ο πόνος· αν βρεθεί ένας άλλος τρόπος που οι άντρες θα μπορούν να εκφράζουν τα αισθήματά τους με τόση ομορφιά και ευγένεια, μπορεί να χαθεί και το ζεϊμπέκικο.
Όμως βλέπεις μερικές φορές κάτι παλικάρια να γεμίζουν την πίστα με ήθος και λεβεντιά που σε κάνουν να ελπίζεις όχι απλώς για τον συγκεκριμένο χορό, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο.
* Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα».
Υ.Γ. Η ζωή θέλει τρέλα και χαβαλέ!!!
Ευχαριστώ.
Comments
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ!!!!
μάγκες δεν υπάρχουν πια
τους πάτησε το μετρό 😛
https://www.youtube.com/watch?v=tseV0fanLgo
πρωτα πρεπει να εισαι ανδρας, και μετα το μαγκας, ειναι εαν αυτο που εκφραζει κανει τους αλους να τον σεβονται ποσο μαλον η γυναικα που εχει μαζι του.Τωρα για τον χορο ας απολαυσουμε το https://youtu.be/_uxvPPgE0DI
http://tinyurl.com/zkkzquh
Nough said.
V
Οι άνδρες μάτια μου κλαίνε χορεύοντας βαρύ ζεϊμπέκικο
Σάββατο, Ιουνίου 27, 2015
Το κλάμα μου είναι η έσχατη λύση. Ξεπλένει την πληγή με αλάτι και νερό.
Κοίτα να δεις κορίτσι μου, είμαι ντόμπρος, σοβαρός και σταθερός. Χαρακτήρας αλύγιστος. Οι δικές μου κουβέντες έχουν μορφή συμβολαίου, ότι πω θα είναι η υπογραφή μου.
Δεν παίρνω και δε δίνω αναβολές. Είμαι υπόλογος των πράξεων μου και δεν κρύβομαι πίσω απ’ το δείκτη του χεριού μου.
Ανταπεξέρχομαι σε δύσκολες καταστάσεις γιατί σφυρηλατήθηκα με ατσάλι και θειάφι, έτσι με έμαθαν να μη δείχνω την ευαίσθητη πλευρά μου. Αυτά είναι για σένα που μεγάλωσες μέσα σε μύρα και χρυσάφι.
Δεν είμαι ψεύτικη καρικατούρα, δεν ξέρω πως το έχεις στο μυαλό σου και δε με αφορά. Λίγη σημασία δίνω στις κακόβουλες κριτικές.
Βαριά ποτά, βαριά τσιγάρα, αγάπη στην ταχύτητα, ταγμένος στη φιλία και μεγάλη αδυναμία στο ωραίο φύλο.
Μη μπερδεύεσαι μωρό μου. Σε κοιτάζουν πολλοί μα το δικό μου βλέμμα σε διαπέρασε και κόλλησε τη ψυχή σου στον τοίχο. Αυτή είναι η διαφορά του άντρα με το «Α» κεφαλαίο.
Έτσι λοιπόν όταν σε κάποιο στενό σοκάκι του Βερολίνου, χωρίς να με κοιτάς, είπες διστακτικά «Λυπάμαι δε σου αξίζω» το μόνο που μπόρεσα να κάνω, ήταν να σφίξω τα δόντια και να σου ευχηθώ «Να προσέχεις».
Πόσα σε θέλω, σε χρειάζομαι, αναπάντητα γιατί και άντε γαμήσου, κρύφτηκαν πίσω από ένα «να προσέχεις» ούτε που φαντάζεσαι.
Στις αλάνες κάτω απ’ τον Παρθενώνα που μεγάλωσα, μια φράση της μάνας μου έχω να θυμάμαι πάντα. «Οι άντρες δεν κλαίνε.».
Έτσι πορεύομαι λοιπόν.
Το κλάμα μου είναι η έσχατη λύση. Όχι για να δηλώσει πείσμα. Δεν αποσκοπεί κάπου, αλλά ξεπλένει την πληγή με αλάτι και νερό. Ο οδυρμός δεν ταιριάζει στη ράτσα μας.
Είναι το ζεϊμπέκικο που χόρεψα για να ξεδώσω. Xωρίς χειροκρότημα και θεατές.
Μη με κατηγορείς λοιπόν. Δεν είμαι αναίσθητος ούτε ψυχικά λειψός, απλά τα τελευταία μου κέρματα στην τσέπη θα τα ακουμπήσω εκεί που πρέπει.
Δεν έχει να κάνει με τα σχόλια των τρίτων και τις απόψεις του καθένα. Είναι που γνωρίζω την αξία τους και δεν τα σκορπώ στους πέντε ανέμους με την πρώτη ευκαιρία.
Μα στη δική σου θέα γυναίκα, αφήνομαι. Αλλά δε θα στο δείξω.
Δε θα ‘θελες και εσύ να με δεις να υποκύπτω. Έχεις ανάγκη τη σιγουριά, την πυγμή, τη σταθερότητα και την ασφάλεια που βρίσκεις σε ‘μένα.
Δεν μπορείς να φανταστείς ότι με λυπάσαι. Γι’αυτο από σένα θα κρυφτώ.
Είτε είμαι ο πατέρας σου, ο αδελφός σου ή ο αγαπημένος σου.
Γράφει ο Γιάννης Καλαμπούκας.
Πηγή: anapnoes.gr
Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr
Πολύ καλό!!!
Χαίρομαι που μια γυναίκα συμφωνεί με αυτή την άποψη. Σπανίζει στις μέρες μας. Γενικότερα.
😁) Να είσαι καλά 😁)
v
το αρθρο να δημοσιευθει παντου στην ελλαδα,μπας και σταματησουμε να βλεπουμε αηδιες και ξερασματα απο τους(τις)απανταχου χορευταραδες.....
v
Μάγκας ειναι αυτος που γράφει τις πηγές του
"Το ζεϊμπέκικο - ενας χορός που χάνεται......."
Του Διονύση Χαριτόπουλου εφημερίδα "Τα Νέα" - 14/9/2002
Αλλαχου ακμπαρ
v
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο άρθρο, που το απόλαυσα.
Τιμή μου 🙂
vtd
Pane oi sokolates , pane ta glyka , pane ta romantika , kai pane kai oi fotografies ( kamia den vlepo ) !!
To rixame sta varia kai sta oxina ! 😛
Voted esto kai ean allaxe to menu !!!
Δεν αλλάζω καλέ το menu 😁)
ν...
μπραβο σου...να μαθαινουν οι νεοι και να θυμουνται οι παλιοι...ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΘΡΑ...ο πολιτισμος,η κουλτουρα,οι ηθικες αξιες..αυτα χρειαζεται να βγαινουν στην επιφανεια ωστε μην χαθουμε στην παγκοσμοιοποιηση που μας επιβαλλουν...ΕΥΓΕ κοριτσι μου,να σε χαιρονται που σε εχουν και αισθανομαι πολυ τυχερος που σε εχω συναντησει εστω κι ετσι...μακαρι να υπαρχουν κι αλλοι νεοι και να δημοσιοποιουν τετοια αρθρα.Σ΄ευχαριστω.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια,και εγώ χαίρομαι που βγήκε χρήσιμο άρθρο 😁)))
Και χαίρομαι που συναντώ αξιόλογους ανθρώπους!!
Ψου!
Εγώ είμαι του βαλς και του ταγκό, του συρτού και του χασάπικου.
Το ζεϊμπέκικο μπορώ μόνο να το απολαμβάνω, βλέποντας εκείνους τους άντρες που αληθινά το ζουν.
Μου πολύ άρεσε το άρθρο σου.
😃
βοτεδ!
ετσι ειναι γιατι ετσι ειναι..!