Join the new world

Χιόνισε και εκείνη τη χρονιά. Το κρύο, βαρύ, τρυπούσε τη σάρκα του αδιάφορα μέχρι να μελανιάσει, να μουδιάσει και να μην αισθάνεται πια το σκληρό πεζοδρόμιο που αποκαλούσε καιρό τώρα κρεβάτι. Το μακρύ υφασμάτινο παλτό, κάποτε σκούρο πράσινο, είχε λιώσει από τη χρήση και του ήταν αδύνατο να τον προστατεύσει. Κάποτε ήταν περήφανος για αυτή του την αγορά. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια, μια ολόκληρη ζωή χωρίς τη χαρά να γεμίζει την καρδιά του. Τότε ήταν αξιοπρεπές μέλος της κοινωνίας, όχι βρωμιάρης και κουρελής όπως τόσες φορές άκουσε να τον φωνάζουν.


Είχε καταφέρει μετά κόπων και θυσιών να δημιουργήσει μία ισχυρή και ακμάζουσα εταιρία. Είχε μεγάλο σπίτι, φυσικά και είχε εξοχικό σε νησί. Δύο πανάκριβα αυτοκίνητα, το ένα κάμπριο, συνδρομή σε tennis clubs και όλα τα καλούδια που ένας άνθρωπος χρειάζεται για να είναι ‘’ευτυχισμένος’’. Μία κενή ζωή χωρίς νόημα αλλά με πολλά χρήματα. Πρόσφερε στην οικογένειά του τα πάντα. Η Σύζυγος του ποτέ δεν ζήλεψε κάτι αφού ότι ζήταγε της το παρείχε στο πολλαπλάσιο χωρίς ερωτήσεις. Όταν έχασε τη περιουσία του τον χώρισε όμως και τώρα είναι παντρεμένη με κάποιον άλλο πλούσιο επιχειρηματία. Είχε και δύο άξιους γιους, μεγαλωμένους από ικανότατες παραμάνες στο σπίτι, εσώκλειστοι σε ιδιωτικά σχολεία αργότερα και τελικά σπουδαγμένους στο εξωτερικό, σε Αγγλία και Γαλλία. Όποτε αναφερόταν σε αυτούς και σε όσα τους πρόσφερε, φούσκωνε από περηφάνια. Έχουν κάνει και αυτοί τώρα πια, ευτυχισμένες οικογένειες και μεγάλες περιουσίες κάπου στο εξωτερικό και θεωρούν παράλογο να στηρίξουν το πατέρα τους στη δύσκολη στιγμή. Μα δεν τους πέρασαν καμία αρχή η ακριβοπληρωμένες παραμάνες τους? Φίλους να δεις πόσους είχε. Το ακριβό έξυπνο κινητό του ήταν γεμάτο με επαφές σημαντικών προσώπων, πολιτικών, μεγαλοδικηγόρων και άλλων και με όλους αυτούς είχε καλές σχέσεις. Φυσικά ήταν και φιλάνθρωπος. Πήγαινε σε όλες τις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και πάντα κατέθετε γενναιόδωρες προσφορές. Το έκανε βέβαια για να μεγεθύνει το κοινωνικό του status αλλά και οι υπόλοιποι μήπως δεν έκαναν το ίδιο? Δεν έχει σημασία πια. Τώρα είναι φτωχός, άστεγος και κουρελής.


Τώρα είχε χαρτόκουτα για στρώμα, η θέα του ήταν τα graffiti της απέναντι οικοδομής και η μόνη του συντροφιά ήταν ένας καφετής αδέσποτος σκύλος με λιγδιασμένο τρίχωμα. Όταν ήταν ευτυχισμένος πιθανός να τον κλώτσαγε αν τον πλησίαζε αλλά τώρα ήταν ο φίλος του. Είχε παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια την αδιαφορία του κόσμου για τον συνάνθρωπό του. Σπάνια του δίνανε κάτι σε αυτές τις ατελείωτες ώρες που ζητιάνευε δεξιά και αριστερά. Τις περισσότερες φορές αποστρέφανε οι άνθρωποι το βλέμμα τους αλλά κάποιες φορές τον έφτυναν, τον έβριζαν ή τον χτυπούσαν για του δείξουν μάλλον πως τον είδαν. Αυτός δεν είχε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο, δεν βρέθηκε ποτέ δίπλα σε ζητιάνους. Τις λίγες δεκάρες που κατάφερνε να μαζέψει τις φύλαγε με προσοχή στο εσωτερικό του παντελονιού του για να μην του το κλέψουν οι υπόλοιποι άστεγοι ή οι τοξικομανείς την ώρα που κοιμόταν. Όταν μάζευε αρκετά θα αγόραζε κουβέρτα για αυτόν και για τον μοναδικό του φίλο. Ο χειμώνας φέτος είναι βαρύς, ίσως φέρει και χιόνι.


Ο χρόνος ήταν έτοιμος να αλλάξει. Θα έφευγε ο παλιός, ο άσχημος και αδίστακτος και θα έδινε τη σειρά του στο νέο, σίγουρα ασχημότερο και πιο αδίστακτο. Ήδη έδειχνε τις προθέσεις του με το κρύο και τον δυνατό άνεμο που δεν άφηνε κάτι όρθιο στο διάβα του. Στη κεντρική πλατεία είχαν ολοκληρώσει τις ετοιμασίες υποδοχής με τα λαμπιόνια, το μεγάλο δέντρο, τη παραδοσιακή πλέον πλατφόρμα με κάποιο μουσικό σχήμα και σίγουρα τα βεγγαλικά. Ήδη ήταν πνιγμένη από κόσμο έτοιμο να γιορτάσει. Τα σπίτια και αυτά φωταγωγημένα και οι μυρωδιές από τα γιορτινά τραπέζια διάχυτες στην ατμόσφαιρα και παντού τραγούδια και χαρά. Πως είναι δυνατών να μην νοιάζονται? Πως μπορούν να παραδίδονται στη χαρά και να επιδίδονται σε γιορτές την ώρα που τόσες χιλιάδες άστεγοι είναι στο δρόμο? Και αυτός έτσι έπραττε όταν ήταν ‘’ευτυχισμένος’’ αλλά αυτός δεν γνώριζε. Δεν ήθελε να γνωρίζει. Αν άνοιγε τα μάτια του σε αυτή τη δυστυχία θα έπαβε η δική του ‘’ευτυχία’’. Μπορεί να ισχύει το ίδιο για όλους τους άλλους?


Έφτασαν μεσάνυχτα. Δεν μπορούσε να σου διαφύγει με τίποτα ο ερχομός του νέου έτους. Χαλασμός κυρίου έγινε από τις ζητωκραυγές και τα πυροτεχνήματα.


Χιονίζει. Η θερμοκρασία πέφτει κι άλλο παγώνοντας το αίμα του άστεγου βρώμικου ζητιάνου. ‘’Επιτέλους θα έχουμε λευκό χειμώνα’’ ακούστηκε από ένα νεαρό ζευγάρι που πέρναγε δίπλα του. Πόσες χρονιές δεν ευχήθηκε να χιονίσει όταν ήταν ‘’ευτυχισμένος’’?


‘’Δεν ήξερα, θεέ μου’’ οι τελευταίες σκέψεις του.
‘’Δεν ήθελες να ξέρεις’’
‘’Δεν ήθελες’’ ...