Join the new world

Ένα παραμύθι για όλους


Δεν ήταν πάντα έτσι ο ουρανός, κάποτε, σε μια άλλη εποχή, ήταν ακόμα πιο όμορφος, ήταν μαγικός! Αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσαν τότε οι άνθρωποι που τον λάτρευαν. Η αλήθεια είναι ότι τον είχαν ανάγκη, πήγαζε η δύναμη τους από τον ουρανό- βλέπετε οι άνθρωποι πάντοτε είχαν ανάγκη να στηρίζονται σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς. Τέλος πάντων, θα σας έλεγα για το πώς ήταν ο ουρανός πριν από αμέτρητα χρόνια (σύμφωνα με αυτά που άκουσα φυσικά). Είμαι σίγουρος πως θα θέλατε να το μάθετε, εγώ το ήθελα πολύ και στάθηκα τυχερός θεωρώ.
Κάποτε τα αστέρια ήταν άπειρα και γέμιζαν τον ουρανό με τη λάμψη τους. Όλα τα αστέρια, ακόμα και τα μικρά τα νεογέννητα, είχαν όνομα. Άλλα ήταν γνωστά και άλλα όχι, αλλά δεν τα ένοιαζε η δόξα γιατί ήταν όλα φίλοι. Λοιπόν, τα αστέρια αγαπούσαν πολύ τους ανθρώπους και πίστευαν στις δυνατότητες τους γι' αυτό και συνεχώς είχαν την προσοχή τους σε αυτούς. Μοιράζανε τις νύχτες ώστε να εμφανίζονται σε μεγάλες ομάδες και να φωτίζουν πάντα τον ουρανό για τους ανθρώπους. Αυτές οι ουράνιες συντροφιές ονομάστηκαν αστερισμοί και έπαιρναν το όνομά τους ή από τα φωτεινά σχήματα που δημιουργούσαν ή από το πιο δημοφιλές άστρο της εκάστοτε συντροφιάς. Έτσι, λοιπόν, έπρατταν τα άστρα, αυτή ήταν η βασική τους ασχολία, αυτή και το να λάμπουν ευτυχισμένα στον ουρανό σαν παράδειγμα για τους κατοίκους της σφαίρας που ονομαζόταν γη και που ήταν μια από τις αρχαιότερες υπάρξεις στον κόσμο μαζί με τα δύο αδέρφια, τα πανάρχαια άστρα, τον ήλιο και τη σελήνη.
Ο ήλιος έζησε πολλά χρόνια σαν ένα απλό, μικρό και μοναχικό αστέρι μέχρι που γεννήθηκε η μικρή του αδερφή, η σελήνη. Η χαρά του όταν είδε τη σελήνη ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσε να την κρύψει, και ούτε ήθελε κιόλας να το κάνει. Άρχισε, λοιπόν, να λάμπει τρομερά και όσο μεγάλωνε η αδερφούλα του το φως του γινόταν όλο και πιο έντονο, όπως και η χαρά και η αγάπη του γι' αυτήν. Οι άνθρωποι, που εκείνη την εποχή είχαν γεννηθεί, τρόμαξαν γιατί είχαν κάνει τα πρώτα τους βήματα στο σκοτάδι και είχαν μάθει στα μικρά φώτα νεογέννητων άστρων, οπότε και τρέξανε να κρυφτούν σε διάφορες σπηλιές ή ό,τι άλλο καταφύγιο βρίσκανε στο διάβα τους. Ο φόβος τους ξεπεράστηκε σύντομα όταν είδαν ότι η γη με τη βοήθεια του φωτός που έστελνε ο ήλιος, άρχισε να γεννά τους καρπούς της άφθονους. Βγήκαν και τον θαύμασαν κ στη συνέχεια κατάλαβαν ότι ήταν φίλος τους. Τον λάτρεψαν, λοιπόν, τον ήλιο σαν πατέρα τους. Στην αρχή, η σελήνη έβγαινε μόνο παρέα με τον αδερφό της, ήταν μικρή ακόμα και η αγάπη τους ήταν αρκετή για να μη μπορεί να αποχωριστεί ο ένας τον άλλο. Από την άλλη στη γη, το βράδυ, έφταναν μόνο τα αδύναμα φώτα μερικών άστρων. Οι άνθρωποι πλέον έβγαιναν μόνο τη μέρα από τα καταφύγια τους και αυτό γιατί άρχισαν να αρέσκονται στο φως του ήλιου και να φοβούνται το σκοτάδι(δεν μπορούσαν να δουν και γι' αυτό η φαντασία τους τους έπαιζε άσχημα παιχνίδια). Τότε, λοιπόν, ήταν που τα δύο αδέρφια αποφάσισαν να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την αγάπη τους και να χωριστούν για χατίρι των μικρών πλασμάτων που τόσο θαύμαζαν.
Πρώτη ήταν η σελήνη που λυπήθηκε για τους ανθρώπους, ήταν πολύ πιο ευαίσθητη από τον ήλιο, και όταν είδε την ιστορία δύο νεαρών ανθρώπων να εκτυλίσσεται με τεράστια δυσκολία, αποφάσισε να μιλήσει στον αδερφό της για την απόφασή της. Ήταν δύο νεαροί άνθρωποι, ένας άνδρας και μία κοπέλα που θέλανε να κρύψουν τον έρωτα τους από τους υπόλοιπους συντρόφους τους και γι' αυτό προσπαθούσαν να συναντιούνται το βράδυ μακριά από το φως του ήλιου αλλά παρ' όλες τις συνεχόμενες προσπάθειες τους πάντα αποτυγχάνανε. Κάθε φορά που ο ήλιος και η σελήνη αποσυρόντουσαν για να ξεκουραστούν ο νεαρός και η κοπέλα βγαίνανε από τα καταλύματα τους και προσπαθούσανε να φτάσουν σε ένα μυστικό μέρος, μια σπηλιά δίπλα στους καταρράκτες, όπου μόνο τα λιγοστά άστρα θα μπορούσαν να τους δουν. Αλλά ενώ τη μέρα μπορούσανε να το βρουν αρκετά εύκολα, το βράδυ, ήταν αδύνατο με το λιγοστό φως, μέχρι που άρχισαν να απογοητεύονται. Το ζευγάρι, μη μπορώντας να δεχτεί την τύχη του, άρχισε να προσεύχεται στο αγαπημένο του αστέρι, τη σελήνη. Η σελήνη τους λυπήθηκε και τους συμπόνεσε και αποφάσισε τελικά να τους βοηθήσει, αυτούς και κάθε άλλο ζευγάρι που βρισκόταν ή θα βρισκόταν ποτέ στη θέση αυτή. Μίλησε, λοιπόν, στο μεγάλο της αδερφό ότι αυτή τη φορά, καθώς και κάθε άλλη, θα εμφανιζόταν στον ουρανό το βράδυ για να διώχνει τους φόβους των ανθρώπων που δημιουργούσε το σκοτάδι και να βοηθάει τους ερωτευμένους να ζουν τα συναισθήματα τους όπως αυτοί θέλουν. Αρνήθηκε, αρχικά, ο ήλιος αλλά επειδή είχε αδυναμία και στην αδερφή του αλλά και στα μικροσκοπικά πλάσματα αυτά, συμφώνησε με τη σελήνη με την προϋπόθεση ότι θα συναντιούνται καθώς θα αλλάζουν θέση στον ουρανό. Έτσι, όταν ο ήλιος ξεκινάει να πάρει τη θέση του στο στερέωμα και να σκορπίσει το φως του στην πλάση ή ,αντίθετα, όταν αποσύρεται από αυτό, συναντάει την αδερφή του. Εκείνα τα λίγα λεπτά είναι διαφορετικός από ότι είναι την υπόλοιπη μέρα. Τα ανάμεικτα συναισθήματα του, η χαρά του, δηλαδή, που τη βλέπει και η λύπη του που τη συναντά μόνο για αυτά τα λίγα λεπτά, προσφέρουν ένα εκθαμβωτικό θέαμα στους ανθρώπους ,που για να τιμήσουν την θυσία του προς όφελος τους, στέκονται για να τον θαυμάσουν, άλλες φορές με δάκρυα στα μάτια τους, άλλες φορές με χαμόγελα ζωγραφισμένα στα γαλήνια πρόσωπά τους αλλά τις περισσότερες φορές με ανοιχτό το στόμα από το θαυμασμό!!!