Join the new world

Το βασίλειο της Αργιθέας και η ιστορία του

προς τιμήν Argithea : http://www.erepublik.com/gr/citizen/profile/4920450



Η ευρύτερη περιοχή κατοικήθηκε ήδη από τα προϊστορικά χρόνια. Αυτό απέδειξαν οι πρόσφατες ανασκαφές της αρχαιολογικής υπηρεσίας, επ’ ευκαιρία κατασκευής έργων. Οι ανασκαφές αυτές έχουν δώσει θαυμάσια ευρήματα της εποχής του χαλκού που εκτίθενται στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρδίτσας
Δυστυχώς μέχρι σήμερα, παρότι υπάρχουν γνωστοί και εντοπισμένοι αρχαιολογικοί χώροι, δεν έχει γίνει οργανωμένη ανασκαφή, με συνέπεια ο τόπος να στερείται της ταύτισης της ιστορίας του αφενός και αφετέρου οι επιδρομές των κάθε λογής αρχαιοκάπηλων να του στερεί σημαντικά ευρήματα και ταυτοποίηση της ιστορίας του.

Αθαμάνες: Στην ευρύτερη περιοχή θα κατοικήσουν οι Αθαμάνες. Ο μύθος λέει ότι ο γενάρχης των Αθαμάνων, Αθάμας ο βασιλιάς του Ορχομενού (γυιός του Αίολου και της Εναρέτης), αφού ήρθε σε γάμο με την Νεφέλη, απέκτησε δύο παιδιά, τον Φροίξο και την Έλλη. Αργότερα όμως ο Αθάμας για τα όμορφα μάτια της κόρης του Κάδμου βασιλιά της Θήβας,Ινώ, εγκατέλειψε την Νεφέλη και παντρεύτηκε την Ινώ. Η Ινώ, θέλοντας να εξοντώσει τα τέκνα του Αθάμα, έπεισε τις γυναίκες της Θήβας, να ψήσουν το σπόρο του σταριού πριν τον δώσουν για φύτεμα στους άντρες τους, με συνέπεια η έλλειψη σοδειάς να φέρει το βασίλειο του Αθάμα σε λιμό. Ο χρησμός του μαντείου των Δελφών που ζήτησε ο Αθάμας έλεγε ότι έπρεπε να θυσιάσει τον πρωτότοκο γυιό του Φροίξο. Και ενώ ετοιμάστηκε το θυσιαστήριο η μητέρα Νεφέλη έστειλε το χρυσόμαλλο φτερωτό κριάρι και άρπαξε το Φροίξο από το βωμό, την Έλλη από το παλάτι και τους οδήγησε στη μακρινή Κολχίδα. Ύστερα ο Αθάμας θα σκοτώσει το μεγαλύτερο γυιό του από την Ινώ σε κυνήγι και η Ινώ θα πέσει με τον μικρότερο γυιό τους στον Κορινθιακό, για να γίνει η θαλάσσια θεότητα Λευκοθέα. Ο Αθάμας εγκαταλείπει το βασίλειο και αρχικά κτίζει το Ακραίφνιο, κοντά στην Κωπαϊδα, όπου ξανακάνει οικογένεια, για να φύγει κι από εκεί καταλήγοντας στην αρχαία πόλη Άλο της Μαγνησίας, χωρίς να βρεί κι εκεί γαλήνη. Ο χρησμός του Μαντείου έλεγε πλέον ότι « να κατοικήσει εκεί που θα τον φιλοξενήσουν τα’ άγρια θηρία του δάσους». Έτσι φτάνοντας στην περιοχή της σημερινής Αργιθέας συνάντησε αγέλη λύκων να κατασπαράζει κοπάδι προβάτων . οι λύκοι τράπηκαν σε φυγή κι έτσι ο Αθάμας και η συνοδεία του χόρτασαν από τα υπολείμματα των λύκων και κατοίκησαν την περιοχή.
Οι ιστορικοί τώρα δέχονται οτι οι Αθαμάνες κατοίκησαν την περιοχή από το 1900 π.Χ. μέχρι το 168 π. Χ. που θα υποταχθούν στους Ρωμαίους Είχαν Ελληνική συνείδηση. Γνωστές πόλεις ήσαν οι Ηράκλεια, Τριφυλλία, Θεοδωρία, Αθήναιο και Αργιθέα. Μεταξύ των βασιλέων αναφέρονται , ο Θεόδωρος, ο Αργίθεος, Θεόδωρος Β΄, Σέλιππος και ο Αμύνανδρος.

Οι Ρωμαίοι θα νικήσουν το 168 π.Χ. τα Μακεδονικά στρατεύματα στην Πύδνα και θα υποτάξουν τις γειτονικές περιοχές της Ηπείρου και Αθαμανίας, παίρνοντας 153.000 αιχμαλώτους στη Ρώμη. Η επάνοδος ορισμένων απ’ αυτούς το 151π.Χ. θα φέρουν στην περιοχή τοπωνύμια με καταλήξεις σε –ανα, όπως και καθαρά λατινικές λέξεις ( Πάδη, Νούλες, Λούκα, Σπυρέλο …). Η κυριαρχία των Ρωμαίων θα διαρκέσει από το 168 πΧ, μέχρι τον 7ο μ.Χ. αιώνα.
Η περιοχή θα διατηρήσει κάποιο είδος αυτονομίας απέναντι στο Βυζαντινό Κράτος και οι σχέσεις θα διαταραχθούν την περίοδο της εικονομαχίας, οπότε και πιθανολογείται ότι η ευρύτερη περιοχή απέκτησε το προσωνύμιο Άγραφα, όταν ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ (Κοπρώνυμος) διέταξε να διαγραφούν από τα έγγραφα της Αυτοκρατορίας, όταν οι κάτοικοι σκότωσαν τους απεσταλμένους για την τήρηση της εντολής εξαφάνισης των εικόνων.


Οι Τούρκοι εμφανίζονται στην περιοχή το 1413 και διαχωρίζουν την περιοχή σε δύο Βιλαέτια, αυτό του Φαναρίου και των Αγράφων. Στ’ Άγραφα έχουμε τα δώδεκα πρωτάτα. Το 1525 ύστερα από αντίσταση και ανυπακοή των κατοίκων οι Τούρκοι θ’ αναγκαστούν να παραχωρήσουν αυτονομία στην περιοχή με την ονομαζόμενη συνθήκη του Ταμασίου. Έτσι τα Χωριά των Αγράφων επαναποκτούν (αφού κάτι παρόμοιο είχαν και έναντι των Βυζαντινών) και έναντι των Τούρκων αυτονομία, υπό την έννοια ότι δεν θα κατοικούν ούτε θα εισέρχονται ένοπλοι Τούρκοι στην περιοχή, οι κάτοικοι θα πληρώνουν υποτυπώδεις φόρους, τους οποίους μάλιστα θα αποστέλλουν οι ίδιοι στην Πύλη. Η περίοδος της Τουρκοκρατίας και ιδιαίτερα μετά τον 16ο αιώνα συμπίπτει με την ακμή της περιοχής, αφού η αυτονομία και τα προνόμια έναντι των Τούρκων θα φέρουν κατοίκους στην περιοχή, άνθηση του πρωτογενούς τομέα με την παραγωγή γαλακτοκομικών προϊόντων, προϊόντων μαλλιού (κάπες,φλοκάτες κλπ), μεταξιού κ.α προϊόντων, που το εμπόριό τους γίνεται στα πέρατα της Αυτοκρατορίας (Κωνσταντινούπολη, παραδουνάβιες Χώρες). Τα «αλείμματα» (μέλι, βούτυρο, γαλακτοκομικά) αποτελούσαν περιζήτητα εμπορεύματα και έφερναν πλούτο στους παραγωγούς και εμπόρους. Τα ποτάμια γέμισαν εργαστήρια νημάτων και τα άφθονα νερά έδιναν κίνηση σε οργανωμένα εργαστήρια μαλλιού και μεταξιού.
Ο πλούτος που εισέρευσε στην περιοχή μετατράπηκε σε λαμπρά κτίσματα κατοικίες, μοναστήρια, εκκλησίες με παράλληλη ακμή της Βυζαντινής εικονογραφίας και ναοδομίας. Ντόπιοι αγιογράφοι δημιουργούν εργαστήρια και η φήμη τους φτάνει ως τη Ρωσία. Θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για «Αγραφιώτικη σχολή» αγιογραφίας στο μεταίχμιο της «Κρητικής». Παράλληλα Σχολές γραμμάτων και τεχνών ιδρύονται και ακμάζουν παντού. Το «Ελληνομουσείο Αγράφων» αποτελεί ανώτατη σχολή Ελληνικών και εκκλησιαστικών γραμμάτων.

Το αρματολίκι των Αγράφων αποτελεί τη διοικητική συνοχή των κατοίκων με τις επιμέρους Κοινότητες να συνεισφέρουν στις δημογεροντίες και στην επιτόπια επίλυση του συνόλου των διοικητικών και θρησκευτικών θεμάτων των κατοίκων της περιοχής. Πολλά μοναστήρια εξασφαλίζουν μέσω Πατριαρχικών συγγιλίων την περαιτέρω αυτονομία τους και δεν είναι λίγες οι φορές που παρεμβαίνει ο τοπικός Επίσκοπος και ο Πατριάρχης για την επίλυση θρησκευτικών και οικογενειακών θεμάτων των κατοίκων.
Ο Αληπασάς των Ιωαννίνων είναι εκείνος που επιχειρεί να ελέγξει κάπως την περιοχή τα προεπαναστατικά χρόνια, αλλά ο Κατσαντώνης και άλλοι καπετάνιοι κι ανυπότακτοι του χαλούν διαρκώς τα σχέδια.
Ο Καραϊσκάκης, γέννημα και θρέμμα της περιοχής, θα γίνει ο αρματολάρχης των Αγράφων, προτού η αγαστή συνεργασία του Μαυροκορδάτου και των Τούρκων τον εκδιώξουν στις 26 Ιουλίου 1823, με τις ορδές του Σκόνδρα να καταδιώκουν τους κατοίκους και τον ίδιο.
Την περιοχή των Αγράφων διαμέλισαν οι «προστάτιδες» και παρέδωσαν στους Τούρκους το βόρειο κομμάτι, (σημερινή Αργιθέα και λίμνη Πλαστήρα) το 1832, οπότε και παρέμεινε σ’ αυτούς μέχρι το 1881. Δυό γνωστές εξεγέρσεις των κατοίκων και η δημιουργία επαναστατικής κυβέρνησης, με έδρα το μοναστήρι της Σπηλιάς, το 1867, ήταν αυτές που προετοίμασαν την απελευθέρωση.