De profundis - Εκ βαθέων

Day 2,774, 04:03 • Published in Greece Greece • by Almador

Τα σέβη μου στην κοινότητα.

Αποφάσισα σήμερα να μην γράψω κάτι σχετικό με την e-Greece, αλλά να αναφερθώ σε ένα προσωπικό μου βίωμα, εξ αφορμής των τελευταίων γεγονότων στην πολύπαθη Rl-Greece. Κάθε φορά που οξύνονται τα πολιτικά πάθη μέχρι φανατισμού, όταν άναρθρες κραυγές και αλαλαγμοί κυριαρχούν σε οποιοδήποτε σημείο συνάθροισης, η σκέψη μου αυτομάτως οδηγείται στο φίλο μου τον Βαγγέλη.

Συμμαθητής από το σχολείο, πάντα καλόκαρδος και χαμογελαστός, κέρδιζε τους πάντες γύρω του με την ευγένεια και το λεπτό του χιούμορ. Καθώς κυλούσε το ρυάκι του χρόνου, άλλοτε χανόμασταν και άλλοτε ξανασμίγαμε, πάντοτε παρατηρώντας προσεκτικά τις αλλαγές στο παρουσιαστικό μας: Εγώ έχανα μαλλιά κι εκείνος κέρδιζε κιλά! Εντούτοις εξακολουθούσα να απολαμβάνω τις χαλαρές μας χαβαλεδιάρικες συζητήσεις, ως όαση μέσα στο πήξιμο της πανεπιστημιακής σοβαροφάνειας και φαμφαρολογίας. Ο Βαγγέλης κατόπιν γνώρισε μια επίσης πρόσχαρη κοπέλα, με την οποία επισημοποίησαν τη σχέση τους και ξεκίνησαν να ζούν μια ήσυχη αλλά ευτυχισμένη ζωή. Είχαν το σπιτάκι τους, τις δουλίτσες τους, τους φίλους και τους συγγενείς τους να τους αγαπούν. Όλα καλά, μέχρι που μας βρήκε το ΔΝΤ στο Καστελόριζο…

Μέσα σε ένα χρόνο, όπως συνέβη στους περισσοτέρους, επιδεινώθηκε τραγικά η οικονομική τους κατάσταση και άλλαξε άρδην η καθημερινότητά. Συνάμα ήρθε η κακή ψυχολογική κατάσταση και η γκρίνια μέσα στο ζευγάρι. Πρωτίστως η αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του Βαγγέλη ήταν κάτι παραπάνω από εμφατική. Σταμάτησε να χαμογελάει και να είναι αισιόδοξος, ενώ οι συζητήσεις μας έγιναν αμιγώς πολιτικές και οικονομικές. Στην πορεία, την θέση της πολιτικής ανάλυσης πήραν οι γενικεύσεις και οι αφορισμοί και κατόπιν συνήθισα κάθε μας συνάντηση καταλήγει σε ένα υβριστικό κρεσέντο εναντίον του διαβολικού mix, νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, βιομηχάνων, μασόνων, εβραίων, κομμουνιστών, χουντικών, δοσίλογων, προδοτών, μεταναστών, αποκοιμισμένων νεοελλήνων και gay παρουσιαστών της τηλεόρασης. Τρικυμία εν κρανίω θα πεί κανείς, όμως ήταν κάτι πιο σοβαρό: Ο φιλαράκος μου είχε μάθει πια να ζεί μέσα σε γενικευμένο και απροσδιόριστο μίσος…



Κάθε τόσο τον προέτρεπα να σταματήσει να βασανίζει το μυαλό του με όλα αυτά- φθείροντας το είναι του, να σταματήσει να παρακολουθεί σαν εξαρτημένος τα δελτία ειδήσεων και γιατί όχι να τα μαζέψουν και να ‘ρθουν στο νησί. Συστηματικά απόφευγε να απαντήσει, ώσπου μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο…

Εκδοχή Α’

Ήταν ο Σπύρος, κοινός μας φίλος από το σχολείο. Κατάλαβα αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… Ο Βαγγέλης αφού επέστρεψε από κάποια ολιγομελή συγκέντρωση, αμίλητος έπεσε για ύπνο. Ξύπνησε νωρίς τα χαράματα, συγκέντρωσε στο μπαλκόνι κάποια από τ’ αγαπημένα του βιβλία κι αφού τους έβαλε φωτιά βούτηξε στο κενό. Δεν άφησε σημείωμα.

Εκδοχή Β’

Ήταν ο Βαγγέλης, ο οποίος περιχαρής μου ανακοίνωσε την απόφασή τους να δοκιμάσουν να ζήσουν στο νησί. Σήμερα περιγράφει εκείνη την περίοδο στην Αθήνα σαν την πιο σκοτεινή της ζωής του, ξεσπώντας σε τρανταχτά γέλια όταν του υπενθυμίζω τα απίθανα λεγόμενά του.

Αφήνω σε καθέναν από εσάς να επιλέξει όποια εκδοχή επιθυμεί-έτσι κι αλλιώς αποτελούν τις δύο εκδοχές του ίδιου διδάγματος.

Το μίσος βλάπτει πρωτίστως αυτόν που μισεί..