Αγωγή του ηπολιτή.

Day 1,374, 04:35 • Published in Greece Greece • by Riggy

Εκλογές σήμερα, ευκαιρία να δούμε λίγο πως λειτουργεί το πολιτικό κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο συνεχώς απαξιώνεται, σε σημείο που οι περισσότεροι να αναρωτιούνται εάν υπάρχει λόγος να ασχοληθούν. Δεν θα παρουσιάσω κανένα εκτενή οδηγό, θα υπογραμμίσω μόνο τη βασική λογική, το νήμα που συνδέει τις τρεις εκλογικές διαδικασίες που γίνονται κάθε μήνα.


(ναι, δεν είναι τυχαίο που διάλεξα κλωστή θεατρικού παιχνιδιού)

Το πολίτευμα μας στο ήρεπ είναι, θεωρητικά, Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στο βαθμό που ο Πρόεδρος διατηρεί ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες : ορίζει κυβέρνηση, επιλέγει ΝΕ, κλείνει ειρήνη, ανοίγει μάχες κλπ.

Ο Πρόεδρος εκλέγεται κάθε 5 του μήνα.

Ο Πρόεδρος ωστόσο είναι κάθε άλλο παρά παντοδύναμος. Πέρα από το γεγονός ό,τι δεν αρκεί να αποφασίζεις εάν οι εντολές σου δεν ακολουθούνται, πέρα δλδ από το γεγονός ό,τι στο ήρεπ έχουμε ένα καθημερινό δημοψήφισμα υπέρ και κατά των επιλογών του Προέδρου μέσα από την μπάρα των μαχών και τα citizenship request, ο πρόεδρος ελέγχεται και περιορίζεται και από το κοινοβούλιο.



Το κοινοβούλιο, το οποίο εκλέγεται κάθε 25 του μήνα, καλή ώρα σήμερα, έχει και αυτό ουσιαστικές πολιτικές αρμοδιότητες. Πέρα από την απόδοση υπηκοοτήτων, που είναι μεγάλη ευθύνη, ο βουλευτής μπορεί :

α) Να προτείνει νόμους, μεταξύ των οποίων εκείνοι που αφορούν τη φορολογία την αποδέσμευση χρημάτων από τα κρατικά ταμεία, το τύπωμα χρήματος
β) Να στηρίξει ή να απορρίψει τους νόμους που καταθέτει προς ψήφιση ο Πρόεδρος.
γ) Να κατεβάσει πρόταση για καθαίρεση του Προέδρου.

Συνεπώς, κανείς Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά εάν δεν έχει πίσω του μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.




Όμως και ο βουλευτής έχει τις εξαρτήσεις του.

α) Μπορεί να βγει βουλευτής μόνο μέσα από ένα από τα 5 μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, γι' αυτό και όλες οι μετακινήσεις και οι συμμαχίες κομμάτων.
β) Η υποψηφιότητα του θα πρέπει να εγκριθεί από τον Πρόεδρο του κόμματος, ο οποίος εκλέγεται κάθε 15 του μήνα.



Υπάρχει λοιπόν ένα νήμα το οποίο συνδέει όλες τις εκλογικές διαδικασίες. Ο Πρόεδρος ελέγχει τις υποψηφιότητες των Βουλευτών από τις οποίες εξαρτάται η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ---> η κοινοβουλευτική πλειοψηφία είναι αναγκαία στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ---> άρα δεν μπορεί να προταθεί ισχυρός Πρόεδρος ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα στις βουλευτικές εκλογές ---> έχει αντιθέτως ανάγκη την στήριξη των βουλευτών και άρα των προέδρων από τα κόμματα των οποίων εκλέγονται.

Ποια θα ήταν λοιπόν μια ορθολογική πολιτική διαδικασία, πώς θα έπαιζε κάποιος αν ήθελε να πάρει στα σοβαρά το political module;


(αν το πάρεις στα σοβαρά και δεν είσαι σοβαρός, τότε ναι, είναι συνταγή για μαύρη κωμωδία)

α) Στις εσωκομματικές εκλογές οι Υποψήφιοι Πρόεδροι να λένε : "κατεβαίνω υποψήφιος για τη δημιουργία κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα στηρίξει τον τάδε ή τον δείνα υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με βάση το τάδε πολιτικό πρόγραμμα και τις τάδε κόκκινες γραμμές".

β) Οι υποψήφιοι βουλευτές να δηλώνουν : "κατεβαίνω υποψήφιος με το πολιτικό πρόγραμμα του κόμματός μου, θα στηρίξω όποιον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το εκφράσει, το κόμμα μου θα στηρίξει τον τάδε υποψήφιο".

γ) Οι υποψήφιοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας να παρουσιάζονται με σαφές πρόγραμμα που να εκφράζει την αναγκαία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Όλα αυτά απαιτούν πάρα πολύ χρόνο και τα περισσότερα δεν γίνονται ή γίνονται μισά ή γίνονται ανάποδα. Για παράδειγμα, συμβαίνει να κατεβαίνουν και να κερδίζουν τις εκλογές για Πρόεδρο της Δημοκρατίας άνθρωποι που δεν έχουν ούτε την ουσιαστική ούτε την κοινοβουλευτική στήριξη που χρειάζεται. Συμβαίνει να βγαίνουν βουλευτές άνθρωποι που νομίζουν ότι βουλευτής είναι "να δίνεις τα 5g στο κράτος" και συμβαίνει να βγαίνουν αρχηγοί κομμάτων άνθρωποι που δεν ελέγχουν καν τους υποψήφιους βουλευτές του κόμματός τους, παρεκτός και τους τραβήξει το αυτί το Υπ.Εσ.



Τα λέω τούτα διότι υπάρχει λόγος που διατηρείται το political module στο παιχνίδι. Όπως ακριβώς τα έθνη, έτσι και η πολιτική ξεσηκώνει τα πάθη.

Καλό θα ήταν λοιπόν, πριν βιαστούμε να απαξιώσουμε το πολιτικό κομμάτι του παιχνιδιού, να το πάρουμε εμείς οι ίδιοι λίγο πιο σοβαρά. Έχει τη λογική του, είναι ένας ολόκληρος κόσμος, είναι ένα παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι και έχει τη δύναμη να κρατήσει παίχτες που διαφορετικά δεν θα κάθονταν. Κάποιος κάθεται για να τανκάρει. Κάποιος κάθεται για να ηγείται στρατιωτικής μονάδας. Κάποιος κάθεται για να φτιάξει επιχειρήσεις. Κάποιος άλλος μπορεί να κάτσει για να βάλει λίγη σοβαρότητα στο πολιτικό κομμάτι. Στο παρελθόν μάλιστα αυτό συνέβαινε κατά κόρον. Απαξιώνοντας το πολιτικό κομμάτι, διώχνουμε κόσμο από το παιχνίδι και από την ηΕλλάδα. Όταν βάζεις να ψηφίσουν τα μουλτάκια σου, όταν μεθοδέυεις και παρακάμπτεις τις πολιτικές διαδικασίες, όταν αποφασίζεις τον επόμενο Πρόεδρο με τρόπο αδιαφανή, όταν ρίχνεις τόνους λάσπης γιατί δεν μπορείς να παράγεις πολιτικό λόγο, είναι σαν να τανκάρεις ανάποδα φίλε μου, βλάπτεις τη χώρα ανεπανόρθωτα.

Αφαιρούσα τις προάλλες τους ανενεργούς λογαριασμούς από τη λίστα των φίλων και ήταν όλο άνθρωποι που τους είχε τραβήξει το πολιτικό κομμάτι του παιχνιδιού. Καμιά 200αριά αφαίρεσα. Και αναρωτιέμαι πραγματικά, εάν είχαμε διατηρήσει το πολιτικό κομμάτι ενδιαφέρον, εάν είχαμε κρατήσει ένα επίπεδο και μία σοβαρότητα, μήπως τελικά θα είχαμε καταφέρει να τους κρατήσουμε;