Μεταπολίτευση - 50 χρόνια μετά.

Day 5,948, 08:08 • Published in Greece Greece • by Eleanor 82
Η Ηθοποιητική Συμπεριφορά των πολιτικών ανθρώπων.

Αυτά που ακολουθούν, είναι περίληψη και προσαρμογή για την e-Greece της εισήγησής μου με τον ανωτέρω τίτλο σε κλειστή σύνοδο και δείπνο πολιτειακών, πολιτικών και δημοσιογραφικών παραγόντων στο Συνέδριο της "Καθημερινής" για τα 50 χρόνια από την Μεταπολίτευση.

Όταν μιλούμε για "Μεταπολίτευση" στην Ελλάδα, πρέπει πριν από όλα να διαπιστώσουμε αν ο όρος είναι δόκιμος και αληθής.
Στη διάρκεια των 150+ ετών από την Επανάσταση του 1821 ως την πτώση της δικτατορίας το 1974, υπήρξαν περισσότερες από 130 Στάσεις, Κινήματα, Πραξικοπήματα, Επαναστάσεις και Εμφύλιοι Πόλεμοι. Στα 50 χρόνια από το 1974 ως σήμερα ο αριθμός τέτοιων φαινομένων είναι 0' και υπήρξαν μόνο τρία επικίνδυνα σημεία στα οποία θα μπορούσαν να έχουν προκληθεί.
Ως εκ τούτου το 1974 υπήρξε πραγματικά μια "Μεταπολίτευση" με την έννοια ότι άλλαξε η νοοτροπία τόσο του πολιτικού και στρατιωτικού προσωπικού όσο και του εγχώριου πληθυσμού.

Το αντικείμενο αυτής της εισήγησης αφορά την Ηθοποιητική Συμπεριφορά των ανθρώπων που διαχειρίζονται τα πολιτικά πράγματα της χώρας, σε αυτό το διάστημα.
Ας διαχωρίσουμε την έννοια "Ηθοποιός", από εκείνη του ηθοποιού.
Ο πρώτος ποιεί Ήθη' ήτοι παράγει τρόπους σκέψης και δημιουργεί αντανακλαστικά αντιδράσεων σε συγκεκριμένα ερεθίσματα στον συνολικό πληθυσμό. Ο δεύτερος αντιγράφει - υποκρίνεται - τρέχοντα ήθη και προκαλεί συγκινησιακά αντανακλαστικά στο κοινό που τον παρακολουθεί.

Οι πολιτικοί άνθρωποι στην Ελλάδα, από το 1974 έως σήμερα, είναι λοιπόν απολύτως υπεύθυνοι για τα Ήθη που διαμορφώθηκαν στον πληθυσμό της καθώς και για τους τρόπους σκέψης και αντίδρασης που αυτός ακολουθεί. Ως εκ τούτου είναι επίσης υπεύθυνοι για το τέρας που δημιούργησαν και το οποίο απείλησε να τους φάει όταν κινδύνευσε να πεινάσει.

Πολλοί σχολιαστές έχουν κατηγορήσει το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα και τον ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου, ως τους δημιουργούς και διαμορφωτές του κρατιστικού τρόπου σκέψης στον ελληνικό χώρο. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Προϋπήρξε η οικονομική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Υπήρχαν οπωσδήποτε διαφορετικές αφετηρίες. Η λεγόμενη "σοσιαλμανία" της διακυβέρνησής του, προέρχονταν περισσότερο τον δικό του αυταρχικό τρόπο σκέψης παρά κάποια ιδεολογική άποψη. Η κρατικοποίηση του Ομίλου της Εμπορικής Τράπεζας και η διαχείριση του προβλήματος της Ολυμπιακής Αεροπορίας απηχούσε την προσωπική του εχθρότητα προς τον Ανδρεάδη και τον Ωνάση και όχι κάποια αντίληψη κρατικού συγκεντρωτισμού. Το ίδιο ισχύει για την αντιμετώπιση της ΠΥΡΚΑΛ από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, η οποία οδήγησε στην καταστροφή της και την αρχή του τέλους για τον Όμιλο Μποδοσάκη. Επίσης για την απομόνωση της ΤΕΟΚΑΡ και μαζί της κάθε ελπίδας παραγωγής αυτοκινήτων στην Ελλάδα.

Αυτές οι δράσεις άνοιξαν τον δρόμο και νομιμοποίησαν στη συνέχεια την αποβιομηχάνιση στην Ελλάδα υπό την ιδεολογική πλέον δράση του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του.
Ανθρώπους που ενδιαφέρονταν περισσότερο για την υλοποίηση των ιδεοληπτικών θεωρειών του Samir Amin και του Paul Sweezy από την διαχείρηση των πραγματικών προβλημάτων της χώρας που τους είχε ανατεθεί να κυβερνήσουν.

Κατά την 20ετία - με ένα μικρό διάλλειμα - που κυβέρνησε συνεχόμενα το τελευταίο καλλιέργησε συστηματικά τα ήθη των Πελατών και των Απελεύθερων κατά το Ρωμαϊκό πρότυπο στον ελληνικό πληθυσμό. Έναν πληθυσμό ο οποίος ήταν ικανοποιημένος με την καθημερινή παροχή μιας sportula από τους πάτρωνες και μηνιαίων tesserae nummariae από την Πολιτεία. Τα Collegia, ήτοι ο θεσμοποιημένος συνδικαλισμός, έγιναν ο άτυπος δικτάτορας πίσω από τους επίσημους κρατικούς θεσμούς.
Την ισχύ τους την απέδειξαν και την επέδειξαν κατά την αδέξια προσπάθεια της ενδιάμεσης κυβέρνησης της Ν.Δ. να αποκρατικοποιήσει τις Συγκοινωνίες. Μιας κυβέρνησης τόσο αφελούς, ώστε να τοποθετήσει ως Τσάρο της Οικονομίας έναν άνθρωπο ο οποίος είχε κατορθώσει να ρίξει έξω την κραταιά οικογενειακή του επιχείρηση, την "ΑΛΛΑΤΙΝΗ" και να την εγκαταλείψει ώστε να ασχοληθεί με την πολιτική. Τέτοια ήθη καλλιεργούνταν στην Ελλάδα...

Το σύντομο επίσης διάλλειμα της τεχνοκρατικής κυβέρνησης Σημίτη, η οποία δεν παρέλειψε παρ' όλο τον χαρακτήρα της να μεγιστοποιήσει τα ήθη της αρπαχτής με την δημιουργία τεχνητού κλίματος ανόδου σε ένα μικρό, παθογόνο και ασταθές Χρηματιστήριο, ακολούθησε η απαθής και άτονη κυβέρνηση του νεότερου κυρίου Καραμανλή, υπό την υψηλή εποπτεία του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Π. Παυλόπουλου.
Μια κυβέρνηση η οποία αντέγραψε επακριβώς τα πρότυπα των προηγούμενων και απέφυγε επιμελώς οποιαδήποτε σύγκρουση. Ακόμη και όταν καιγόταν η Αθήνα, κατόπιν της απόφασής της όχι να μειώσει αλλά να παγώσει τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων, ακόμη και τότε παρακολουθούσε παθητικά το δράμα. Αυτά τα ήθη παρέδωσε.

Η συνέχεια είναι γνωστή.
Τα ήθη τα οποία καλλιέργησε η Κυβερνώσα Αριστερά είναι ενεργά και στην τρέχουσα φάση της πολιτικής ζωής. Απαξίωση και διασυρμός κάθε πολιτικού αντιπάλου και προσπάθεια εξόντωσής του με κάθε τρόπο.
Δεν θέλω να σταθώ περισσότερο σε αυτά, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν συμβολή στην αναπαραγωγή και επέκταση της τοξικότητας.

Εκείνο στο οποίο θέλω να αναφερθώ ως προς την τρέχουσα κατάσταση είναι ότι όσο απεχθάνομαι εκείνους που καταστρέφουν μνημεία του στρατηγού Robert Lee κατηγορώντας τον ως υπερασπιστή της δουλοκτησίας, εξ ίσου απεχθάνομαι να καίνε τα "Leaves of Grass" του Walt Whitman κατηγορώντας τον ως αριστερό ομοφυλόφιλο.
Και οι δύο πλευρές καταστρέφουν την Ιστορία ως έχει, επιχειρώντας να καταστήσουν την δική τους φαντασιακή εκδοχή υποχρεωτική πραγματικότητα.
Αντίστοιχα στην Ελλάδα, τόσο εκείνοι που επικαλούνται το Σύνταγμα προκειμένου να αποστερήσουν ανθρώπους από Δικαιώματα τα οποία εγγυάται η θεμελειώδης αρχή του, όσο και εκείνοι που το επικαλούνται προκειμένου να εξυπηρετήσουν μια μικροπολιτική απέναντι στον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος καλλιεργώντας έτσι και την μικροπρεπή Ηθική, είναι εξ ίσου κατακριταίοι.

Είναι κατά κάποιον τρόπο καλό το ότι φαίνεται ο πολιτικά ενεργός πληθυσμός της χώρας να έχει εμβολιαστεί απέναντι στα Ήθη με τα οποία τον μολύνουν τα Κόμματα, διακινδυνεύοντας την μεταστροφή του στην περισσότερο άρρωστη πολιτική κατεύθυνση' εκείνη του Κρατιστικού Αυταρχισμού, της απόρριψης της Ατομικής Υπευθυνότητας και της επιβολής του αυθαίρετου Κοινωνιστικού Ελέγχου, έτσι όπως εκφράζονται από τον διεθνή Τραμπισμό.

Κυρίες και κύριοι, τόσο στην προηγούμενη εργασία μου ως διδάσκουσα, όσο και στην παρούσα ως διοικούσα και ελέγχουσα κάποιων ευαίσθητων τομέων της Δημόσιας Διαχείρησης εκεί που βρίσκομαι, δεν όφειλα ούτε οφείλω να γίνομαι ευχάριστη με τον λόγο μου.
Εκείνο που μου ζητείται, εκείνο που οφείλω, εκείνο για το οποίο πληρώνομαι αν θέλετε να το δείτε από αυτή την οπτική γωνία, είναι το να είμαι αποτελεσματική.
Ελπίζω και εύχομαι το ίδιο για όλες και όλους εσάς' για το καλό του τόπου και του πληθυσμού που υποθέτω ότι αμοιβαία αγαπούμε.
Καλή μας όρεξη!





😛