Απολογία...

Day 2,792, 16:47 • Published in Greece Greece • by Eleanor 82

Να αντιγράψω κάτι που διακρίνω πως κάπως σχετίζεται με εμένα:
"Σε μερικές ψυχές υπάρχει
ένα είδος μοναξιάς ανέκφραστο.
Τόσο μεγάλη, που πρέπει
με κάποιον να την μοιραστείς,
όπως μοιράζονται
άλλα πλάσματα τη συντροφιά.
Τέτοια είναι η δική μου μοναξιά.
Γνώριζε λοιπόν:
Πως μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος,
κάποιος είναι πιο μόνος από σένα".
Theodore Sturgeon





Έτσι αισθανόμουν για όλη σχεδόν τη ζωή μου, αν και δεν μου έλειπαν ούτε οι εύκολες σεξουαλικές σχέσεις ούτε οι φιλίες, επωφελείς είτε για μένα ούτε για εκείνες/ους που τις είχαμε. Από κάτι λίγα χρόνια ξέρω πως δεν χρειάζεται να είμαι μόνη' πως κάποιος με το ίδιο είδος μοναξιάς μπορεί και μοιράζεται την ταυτότητα που με αποτελεί χωρίς να την επι-κρίνει, χωρίς να προσπαθεί να την αλλάξει για δικό του όφελος και δική του επιβολή. Και τώρα, έχω πια πάρει την απόφαση πως μπορώ να δέσω για πάντα τη ζωή μου μαζί του.





Όταν ήμουν μικρή και αθώα - μην το πιστέψτε το τελευταίο - μια αμερικανοεβραία κυρία που μόλις είχε παντρευτεί τον αγαπημένο μου αδελφό της ελληνοαμερικανίδας μητέρας μου, μας ήρθε μαζί του για διακοπές στη Ζάκυνθο. Μου έφερε δύο δώρα που μου είναι από τότε πολύτιμα:
Τα Απομνημονεύματα του Winston Churchill μεταφρασμένα στα ελληνικά, με την αφιέρωση "Για να μάθεις πως γράφεται η Ιστορία". Και όλα τα έργα της Ayn Rand, με την αφιέρωση "Για να μάθεις πως θα μπορούσε να γραφτεί η Ιστορία".
Από την τελευταία διαλέγω μια φράση για να προσδιορίσει όσα θα σας γράψω μετά, μια φράση που από τότε που τη διάβασα έχει γίνει ο τρόπος που καταλαβαίνω τη ζωή μου:

"Ορκίζομαι στη ζωή μου και στην αγάπη μου για αυτήν, ότι δε θα δεχτώ ποτέ να ζήσω για χάρη άλλου' και δε ζητήσω ποτέ από άλλον να ζήσει για χάρη σε μένα".

Δεν δέχομαι σαν απόλυτη αλήθεια, ούτε του Churchill τις απόψεις ούτε της Rand τους αφορισμούς. Αντίθετα, ακολουθώντας το δικό τους παράδειγμα για την αυτογνωσία, χαράζω τη δική μου πορεία στη ζωή' χωρίς δεσμευτικά πρότυπα και χωρίς κανέναν να μου καθορίζει τι θα κάνω με αυτήν.





Έχουμε τσακωθεί πολλές φορές και με κακούς χαρακτηρισμούς που δεν έπρεπε να γίνουν, με πολλές και πολλούς για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα μου, τον τόπο που αν και άφησα συνεχίζω να αγαπώ. Είχα ετοιμάσει ένα άρθρο από ημέρες πριν το δημοψήφισμα' αλλά με αίτημα κάποιου που εμπιστεύομαι περισσότερο και από τη δική μου κρίση, καθυστέρησα τη δημοσίευσή του για μετά τη λήξη του συναγερμού.





Παρουσιάζω τώρα ένα μέρος του, ανάλογα με την αλλαγή των δεδομένων διαμορφωμένο:


Παρατηρήσεις στη νέα πραγματικότητα που είχα και τη βοήθεια άλλου πιο γνώστη για να μπορώ να τις διατυπώσω έτσι που να είναι πιο σύμφωνες με αυτή, από τη δική μου επηρεασμένη από προκατάληψη γνώμη:

Τα μέτρα που προτείνονται είναι πραγματικά βάρβαρα και σύμφωνα με τη γνώμη μου και αναποτελεσματικά. Εκείνο που κρύβει η επικοινωνιακή προώθηση του ΟΧΙ, είναι το γεγονός ότι σε ποσοστό 90% έχουν την υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης και αποτελούν δικές της προτάσεις. Δηλαδή, αν περάσει το ΟΧΙ, πάλι αυτά θα είναι η βάση σε κάθε συζήτηση' αν βέβαια γίνει κάποια συζήτηση. Ένα άλλο που δεν γνωρίζουν οι ψηφοφόροι, είναι ότι αυτού του είδους τα μέτρα προτάθηκαν - όπως και τα παρόμοια των προηγούμενων μνημονίων - επειδή διαχρονικά οι ελληνικές κυβερνήσεις αρνούνται για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος να πάρουν εκείνα που θα είναι πραγματικά αποτελεσματικά.
Και τέτοια θα ήταν ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης ξεκινώντας με την τουλάχιστον κατά 25% συρρίκνωσή της με κατάργηση δεκάδων χιλιάδων άχρηστων θέσεων και αναδιάρθρωση των υπηρεσιών στην κατεύθυνση της αποτελεσματικότητας. Επίσης η εισαγωγή ξανά του διευθυντικού δικαιώματος σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας παράλληλα με την δημιουργία υπηρεσίας εσωτερικού ελέγχου που θα παρακολουθεί τις υπερβάσεις και τις αυθαιρεσίες.
Άλλο απαραίτητο μέτρο είναι η από τα θεμέλια αναδιαμόρφωση της τοπικής αυτοδιοίκησης, ώστε να αποκτήσει τους δικούς της πόρους αλλά και να απαλλάξει τελείως την κεντρική διοίκηση από την χρηματοδότησή της. Στην ίδια λογική θα πρέπει να αποκτήσει απόλυτη αυτονομία στη διαχείριση των - αυξημένων - αρμοδιοτήτων της αλλά θα είναι υποκείμενη όχι στον διοικητικό έλεγχο που επηρεάζεται από κομματικές συγγένειες και σκοπιμότητες αλλά τον αυστηρό δικαστικό.
Στη δικαιοσύνη χρειάζεται επίσης τεράστια αλλαγή για να φύγει η ράθυμη και γραφειοκρατική νοοτροπία απόδοσής της και να αντικατασταθεί από ένα σύστημα που θα λειτουργεί με ταχύτητα και ακρίβεια.

Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις είναι που δεν τολμούν να κάνουν οι κυβερνήσεις, αφού κάθε φορά θίγουν ομάδες με μεγάλη δύναμη και ακόμα μεγαλύτερη αδράνεια. Και αφού δεν τολμούν, τους λένε απλά οι δανειστές "κάντε το με το δικό σας τρόπο αλλά εμείς δεν θα τις πληρώσουμε με δικά μας λεφτά".

Δεν είναι μόνο αυτά. Αυτά είναι μόνο παραδείγματα του τι είναι αναγκαίο να γίνει. Είναι εύκολο να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να λες πως όλοι οι άλλοι είναι εχθροί σου. Δυσκολότερο αλλά πιο σύμφωνο με τη λογική, είναι να καταλαβαίνεις που έχεις κάνει λάθος, να το αναγνωρίζεις και να προσπαθείς να το αλλάξεις. Και εκείνους που πραγματικά έχουν γίνει εχθροί σου να προσπαθείς να τους κάνεις φίλους σου' ή έστω να κερδίσεις την ανοχή τους.

Ήδη, είπα πολλά η φλύαρη χαζουλοξανθοκόκκινη σκύλα. Μη σας βασανίζω άλλο όσες/ους με αντέξατε ως εδώ.
Ραντεβού τον Σεπτέμβριο...