Join the new world

Σήμερα, καθώς σκάλιζα το σκληρό μου δίσκο, έπεσε το μάτι μου πάνω σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια, το "Ο αδιάφορος" από Active Member.
Είναι ένα από τα λίγα κομμάτια που με συγκινεί το ίδιο κάθε φορά που το ακούω.
Και σήμερα εάν ευδοκιμεί κάτι στην Ελλάδα μας, εκτός από τις ελιές, τα αμπέλια και τους κλέφτες, αυτό είναι οι "αδιάφοροι", κανένας όμως σαν τον Γιάννη.
Καθώς λοιπόν άκουγα το συγκεκριμένο κομμάτι για 18η φορά σήμερα, θέλησα να το μοιραστώ με τους η-φίλους και η-αναγνώστες μου. Κι εκεί που ετοιμαζόμουν να postάρω το κομμάτι σε shout, θυμήθηκα ένα άρθρο που είχα διαβάσει για τον Γιάννη, γραμμένο από την Sadahzinia. Αφού λοιπόν ξόδεψα λίγο από τον, όχι και τόσο πολύτιμο, χρόνο μου, έψαξα και βρήκα το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο νομίζω ότι αξίζει το ίδιο, αν όχι περισσότερο, από το ίδιο το τραγούδι και θέλησα να το μοιραστώ κι αυτό μαζί σας.

Το άρθρο (όπως είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" πριν από μερικά χρόνια:
"Γνώρισα κάποτε έναν Γιάννη που ήταν στον κόσμο του. Άνθρωπος της πόλης, δε λέω ... Είχε κάμποσα διαφορετικά αμάξια που φρόντιζε ολημερίς. Τα έπλενε, τα καθάριζε, τα έβαφε, τα φούλαρε με καύσιμα (ανάλογα το μοντέλο). Κάθε που τον συναντούσα είχε κι ένα καινούριο. Το οδηγούσε περήφανος κι ας μην πλήρωσε ποτέ τέλη κυκλοφορίας. Ευθαρσώς, έμπαινε πίσω απ' τα άλλα αμάξια και το πήγαινε στον δικό του ρυθμό δίχως να κορνάρει, ν' αγχώνεται, δίχως συνοδηγό με μίνι, δίχως ηχεία και εκκωφαντικές μουσικές παραφωνίες. Είχε οργώσει τις πλατείες και ήξερε τα στενά για να κόβει δρόμο. Σταματούσε για τους πεζούς αλλά αν υπήρχε άλλο εμπόδιο, συχνά περνούσε ακόμα κι από πάνω του. Δεν τον ένοιαζε τίποτα κι ήταν παντελώς απερίεργος. Μόνες έννοιες οι θέσεις πάρκινγκ, αν πέτυχε η φαναρτζοδουλειά που μόνος του είχε κάνει τσούκου - τσούκου, και αν θα γίνει τελικά πυρηνικός πόλεμος ή όχι. Βλέπεις, είχε ακούσει ότι με τα πυρηνικά αποφορτίζονται οι μπαταρίες. Άρα θα ήταν αδύνατον να οδηγήσει τα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια του. Γιατί τέτοια οδηγούσε στον κόσμο του. Κάποια μικρά με ρίγες στα πλάγια που είχε βάψει ολομόναχος με μπλάνκο κι άλλα πιο περίπλοκα με δυόμισι μέτρα καλώδιο να ενώνονται μ' ένα τηλεκοντρόλ. Τα οδηγούσε κάθε απόγευμα μ' έναν φραπέ στο χέρι στη μέση του δρόμου σαν να οδηγάει κανονικό αμάξι κι όταν σε γνώριζε στο δρόμο, έκανε τράκα μπαταρίες. Τίποτα άλλο. Δεν ξέρω αν είχε σμικρύνει κι άλλα πράγματα στην πόλη γύρω του. Όμως, κάποτε ήταν αλλιώς. Δούλευε μηχανικός σε μια μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία όταν ξαφνικά τον απέλυσαν - μαζί και άλλους. Ο Γιάννης την είδε έτσι. Έβαλε την ψυχούλα του μέσα σε τόσο δα αμαξάκι, εκείνη να πηγαίνει μπροστά κι αυτός να την οδηγά ξωπίσω. Το μοναδικό του μέλημα χωρούσε στο ένα χέρι. Δεν πονοκεφάλιασε για άλλο. Κι απ' τους ανθρώπους κουρασμένος ήτανε. Φίλοι στο Πέραμα του κολλήσανε το παρατσούκλι, Γιάννης ο αδιάφορος. Πάει καιρός που δε μένει εδώ μα οδηγάει ακόμα, το ξέρω."

Το τραγούδι:
http://www.youtube.com/watch?v=TSYauJBn2lo