Dialekse meria kai paikse!

Day 1,596, 04:33 • Published in Greece Greece • by Fedias

Ήμουν Γυμνάσιο. Δεν με τρέλαινε το βόλεϊ αλλά στην ομάδα ποδοσφαίρου δεν έμπαινες εύκολα. Την πλάκα μας κάναμε αλλά της πλάκας δεν ήμαστε και ας μην ήξερε κανείς μας βόλεϊ. Ό,τι βλέπαμε από τον Γκιούρδα και τους άλλους στην τηλεόραση. Δυο σερί νίκες (μπορεί και τρεις, δεν θυμάμαι) και φτάσαμε ένα βήμα από την τελική φάση.

(εδώ θα μπει φωτογραφία, συγγνώμη αλλά έχω κάτι μπαζούκας να ρίξω στη μάχη και δεν προλαβαίνω να την ανεβάσω, check again later)

[edit]Here we are


Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει. Εξάλλου αυτό το κείμενο έχει σαφή υπονοούμενα που με τον καιρό μπορεί να ξεχαστούν οπότε χρειάζεται κάτι να μας τα θυμίζει... [/edit]


Παίζαμε εκτός έδρας. Κατεβήκαμε με πούλμαν. Ναι, είχαμε και οπαδούς. Πανό, φωνές. 15χρονα που βράζει το αίμα τους. Οι άλλοι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Τους ξέραμε, τους είχαμε ξανακερδίσει. Το παιχνίδι κρινόταν στα δύο σετ. Στο πρώτο κάναμε πάρτι. Εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ως συνήθως.

Ήταν ο πρώτος αγώνας που ο προπονητής μας (ο γυμναστής του σχολείου δηλαδή) είχε έρθει στον αγώνα με κουστούμι. Με ξένισε.

Το δεύτερο σετ δεν ξεκίνησε και πολύ καλά. Τάιμ άουτ. Πρώτες οδηγίες, “ζντο” και πάμε να συνεχίσουμε. Το “ζντο” μου φάνηκε λίγο ξεψυχισμένο. Με ξένισε.

Οκ, το δεύτερο σετ πραγματικά δεν μας ήθελε. Είχαμε μείνει πολύ πίσω. Και άλλο τάιμ άουτ. Κοιτούσα τους συμπαίκτες μου, τους συμμαθητές μου δηλαδή. Δεν ήξεραν που βρισκόντουσαν. Κεφάλια κατεβασμένα. Τελειώνει το τάιμ άουτ, απλώνω το χέρι μου. Καλά ρε παιδιά πού πάτε; Ούτε “ζντο”;

Δεν ξαναμπήκαμε ποτέ μέσα στο παρκέ στην πραγματικότητα. Τους μιλούσες και νόμιζες πως έβλεπες τα ζόμπι από το “The Legend” (μπας και καταλάβουν και οι νεότεροι τι εννοώ). Για τους φιλάθλους μας καλύτερα να μην αναφέρω τίποτα. Στο μάθημα των αρχαίων πιο ζωηροί ήταν και ας άκουγαν για 546η φορά τον παρακείμενο του λύω.

Χάθηκε το σετ. Ώρα για ανασυγκρότηση. Ναι, καλά. Αυτό που μας ένοιαζε ήταν αν ο χοντρούλης αντίπαλος είχε δικαίωμα συμμετοχής στον αγώνα ή το δελτίο του ήταν πλαστό καθώς ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος όπως υποστήριζαν κάποιοι. Χέρια ψηλά που λέει (έλεγε) και ο Χατζηγιάννης. Καλά ρε παιδιά, πώς το μάθατε αυτό τώρα;

Δεν έχει σημασία τι έγινε στο τελευταίο σετ. Πιστέψτε με καμία. Μπορεί να χάσαμε, μπορεί και να κερδίσαμε. Άλλες φορές θα χάναμε, άλλες φορές θα κερδίζαμε. Εξάλλου είμαι σίγουρος πως μπορείτε να μαντέψετε τις αντιδράσεις σε κάθε μία από τις δύο πιθανές εξελίξεις.

Το ρεζουμέ είναι πως εγώ θυμάμαι μια χαρά τι έγινε στο δεύτερο σετ. Ενώ οι άλλοι όχι. Και το χάρηκα. Όχι, ότι διασκέδαζα που χάναμε. Αλλά έζησα μισή ώρα παραπάνω από τους άλλους...

Εσύ πώς παίζεις το παιχνίδι;

Shout
Διάλεξε μεριά και παίξε!
http://www.erepublik.com/en/article/dialekse-meria-kai-paikse--2000233/1/20