Επί Προσωπικού

Day 2,387, 12:30 • Published in Greece Greece • by mourgoss

Όταν μου είπε ότι έχει για μένα μια έκλπηξη δεν μπορούσα να φανταστώ τι αναμνήσεις και πόσα συναισθήματα θα μου μπορούσε να μου ξυπνήσει.
Τώρα την κρατούσα με μεγάλη προσοχή στα χέρια μου και δεν μπορούσα με τίποτα να πάρω τα μάτια από πάνω της. Για μένα ήταν ένας θυσαυρός ανεκτίμητης αξίας. Κάθε πρόσωπο και μια ανάμνηση κάθε ανάμνηση και ένα συναίσθημα. Ήταν η φωτογραφίας αποφοίτησης της έκτης Δημοτικού.

Μποσούσα να δω όλους τους συμμαθητές μου, όλους τους φίλους μου. Έναν έναν τους ανακαλούσα στην μνήμη μου προσθώντας να θυμηθώ το όνομα του και την φυσιογνωμία του. Δεν τα κατάφερα για όλους, για κάποιους χρειάστηκα βοήθεια. Ώσπου τα μάτια μου έφτασαν σε εκείνο το αγόρι και έμειναν εκεί να τον κοιτάνε με συγκίνηση. Εσύ είσαι, μου είπε.
Παρατηρούσα την αγνή παιδική του ματιά, το αθώο του χαμόγελο και ένιωσα την ψυχή μου να πλημμυρίζει με χιλιάδες αναμνήσεις και συναισθήματα από το παρελθόν.
Τότε που η μόνη μας έννοια ήταν το παιχνίδι, που η κάθε συνοικία φάνταζε για μας ένας άλλος κόσμος, τότε που κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα τα περιμέναμε τόσο ανυπόμονα και τόσο καρτερικά. Τότε που η δίψα μας να γνωρίσουμε, να εξερευνήσουμε, να κατακτήσουμε τον κόσμο, έδειχνε ακόρεστη.

Χαμένος μέσα στη φωτογραφία, αγγίζοντας απαλά με την άκρη των δαχτύλων μου τα πρόσωπα τους, μπορούσα να ακούσω τις παιδικές φωνές τους, τα χαχανιτά τους, το τρέξιμο τους, τα πειράγματα τους. Για μερικές στιγμές ήμουν εκεί, πάλι μαζί τους. Αυτή η φωτογραφία έκανε την ψυχή μου να νιώσει για λίγο παιδί. Κάπως έτσι είναι και με τους ΝΙ.
ΝΙ είναι... η ευκαιρία που έχω να νιώθω ακόμα και σήμερα λιγάκι(?) παιδί.


Για όλους τους ΝΙ και για όλους όσους αισθάνονται ΝΙ.


Πολλά Φιλιά
mourgoss