Join the new world

Από τότε που βγήκε πως θα έπαιζε η Ελλάδα με τη Γερμανία, άκουγα συνέχεια να λένε είτε δημοσιογράφοι είτε πολίτες ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη πολιτική με το ποδόσφαιρο. Αν είναι δυνατόν. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη η πολιτική με το ποδόσφαιρο. Από τότε που εμφανίστηκε το ποδόσφαιρο αυτά τα δυο ήταν συνυφασμένα. Κυρίως γιατί αποτελεί ένα λαϊκό άθλημα, σε αντίθεση με τα λεγόμενα τότε αριστοκρατικά, μέσα από το οποίο οι πολίτες αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές προσπαθούσαν να περάσουν το λόγο τους ο οποίος καλυπτόταν από την εξουσία και τα φερέφωνα της. Ήταν το μοναδικό ελεύθερο μέσο μέσω του οποίου μπορούσαν οι απλοί άνθρωποι να εκφραστούν ελεύθερα. Και για όσους παρόλα αυτά συνεχίζουν να πιστεύουν πως δεν έχουν καμία σχέση, να τους θυμίσω τον θρυλικότερο ίσως ποδοσφαιρικό αγώνα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τον επονομαζόμενο «Αγώνα του Θανάτου».



«Αγώνας Θανάτου» ήταν ο «τίτλος» που έδωσαν οι Σοβιετικοί στον ποδοσφαιρικό αγώνα που πραγματοποιήθηκε στις 9 Αυγούστου 1942 ανάμεσα στους εργαζόμενους ενός τοπικού φούρνου, πρώην επαγγελματίες ποδοσφαιριστές της ουκρανικής ομάδας Ντιναμό Κιέβου και Λοκομοτίβ Κιέβου και σε στρατιώτες των ναζιστικών ενόπλων δυνάμεων Βέρμαχτ. Οι ποδοσφαιριστές του Κιέβου νίκησαν τους Γερμανούς, ωστόσο αυτή η νίκη τους στοίχησε την ίδια τους τη ζωή. Σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλοί από τους Ουκρανούς παίκτες, ως αντίποινα της «προσβολή», μετά τον αγώνα συνελήφθησαν από τους ναζί και οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου βασανίστηκαν και πολλοί δολοφονήθηκαν.

Η απόφαση να παίξουν απέναντι σε μία ναζιστική ομάδα δεν ήταν εύκολη για τους παίκτες, καθώς πολλοί θεώρησαν ότι μία τέτοια κίνηση θα σηματοδοτούσε την αποδοχή των Ναζί και θα έδινε την εντύπωση της συνεργασίας με τα κατοχικά στρατεύματα. Ωστόσο, συμφώνησαν όλοι ότι με αυτό τον τρόπο θα βοηθούσαν στην ηθική ενίσχυση των πολιτών του Κιέβου και τελικά αποφάσισαν να παίξουν. Για να τονίσουν τα κίνητρά τους, φόρεσαν κόκκινες φανέλες, οι οποίες, μάλιστα, λέγεται ότι βρέθηκαν μετά τον αγώνα σε μία αποθήκη. «Δεν έχουμε όπλα, αλλά μπορούμε να παλέψουμε με τη νίκη μας στο γήπεδο. Θα παίξουμε με ένα χρώμα, το χρώμα της σημαίας μας. Οι φασίστες θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτό το χρώμα δεν μπορεί να ηττηθεί» φέρεται να είπε στους συμπαίκτες του ο ποδοσφαιριστής Trusevich.

Μετά την πρώτη ήττα τους με 5-1, η ομάδα των Γερμανών ζήτησε μία επανάληψη του αγώνα για να «αποκαταστήσει την τάξη». Οι Ουκρανοί συμφώνησαν. Αυτός όμως ο αγώνας, που διεξήχθη στο στάδιο Zenit, έμελε να εξελιχθεί σε έναν «αγώνα θανάτου»

Κατά τη διάρκεια του αγώνα η παρουσία αστυνομικών και γερμανικών στρατευμάτων ήταν πολύ ενισχυμένη. Διαιτητής ορίστηκε ένας αξιωματικός των SS, ο οποίος φρόντισε να επισκεφτεί την ουκρανική ομάδα στα αποδυτήρια, ζητώντας τους να χαιρετήσουν τους αντιπάλους τους με ναζιστικό χαιρετισμό. Οι Ουκρανοί παίκτες αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις το έκαναν και μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο αποφασισμένοι να κερδίσουν. Μετά από πολλές προειδοποιήσεις από τους Γερμανούς, το παιχνίδι έληξε 5-3 υπέρ της FC Start με το διαιτητή να σφυρίζει τη λήξη πριν ολοκληρωθούν τα ενενήντα λεπτά.

Μία εβδομάδα μετά οι παίκτες συνελήφθησαν, κάποιοι βασανίστηκαν από την Γκεστάπο και οι περισσότεροι στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπου και δολοφονήθηκαν. Ελάχιστοι παίχτες από την ουκρανική ομάδα κατάφεραν να επιβιώσουν.

Ο «Αγώνας Θανάτου» έγινε δημοσίως γνωστός το 1958 με το άρθρο του Petro Severov «The Last Duel» στην ουκρανική εφημερίδα Evening Kiev. Ακολούθησε ένα βιβλίο και πολλές κινηματογραφικές παραγωγές, όπως η Απόδραση των Έντεκα, με πιο πρόσφατη την ταινία «Death match», της οποίας μάλιστα η προβολή αποφασίστηκε να καθυστερήσει εν όψει του Euro 2012, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στην Ουκρανία και την Πολωνία.

Το ποδόσφαιρο πάντα ήταν και πάντα θα είναι συνυφασμένο με τη πολιτική είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Γιατί πάντα αποτελούσε το μέσο έκφρασης του πιο απλού ανθρώπου.