Join the new world

Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα πάντα με τραβούσε η ύπαρξη «μανιακών δολοφόνων». Όχι φυσικά με την λογική του ότι αποτελούν κάτι το «ιδιαίτερο» αλλά μάλλον με την έννοια ότι αποτελούν κάτι το εντελώς παράλογο. Θα περίμενα λοιπόν τέτοιοι τύποι να γίνονται αντιληπτοί από όλους μας απ τις παιδικές ηλικίες, η ακόμα και να υπάρχουν ειδικές θεραπείες για «άτομα ειδικού κινδύνου». Αντ αυτού βλέπω ότι τέτοια άτομα περνάνε αν μη τι άλλο απαρατήρητα, και σε πολλές περιπτώσεις (και αυτό το λέω από προσωπική εμπειρία) να κοροϊδεύουν ακόμα και ψυχιάτρους, παίρνοντας ακόμα και άδειες οπλοφορίας (όχι δεν μιλάω για τον εαυτό μου).

Ψάχνοντας από καθαρό ενδιαφέρον διάφορες τέτοιες περιπτώσεις, διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι «ψυχοπαθείς», κατεβάζουν τις «άμυνες» τους, αφού καταδικαστούν, πόσο μάλλον σε χώρες που η καταδίκη σημαίνει ακόμα και θάνατο, και άρα δεν έχουν κάτι άλλο να κερδίσουν. Σε κάθε περίπτωση οι ένοχοι κατεβάζουν τις όποιες άμυνες έχουν, αφού έχουν χάσει κάθε ελπίδα αποφυγής του αναπόφευκτου.


Ενδεικτικά σαν τέτοια περίπτωση αναφέρω από Ελλάδα την περίπτωση του Σεχίδη (από Θάσο, άτομο που ενώ είχε ήδη διαγνωσθεί με σχιζοφρένεια, θεωρούνταν πανέξυπνο, και οι αρχές δεν θεώρησαν κύριο ύποπτο στην δολοφονία της οικογένειας του, μέχρι που αποδείχτηκε ότι είχε φάει κομμάτια των δολοφονημένων γονιών του), αλλά ακόμα χειρότερα άτομα που παρά την ομολογία τους θεωρήθηκαν αν όχι σώφρονα, «χαρισματικά».


Τέτοιες περιπτώσεις αφορούν πχ τον Charles Manson, άνθρωπο που για μία επίθεση (στην οποία δεν ήταν ο φυσικός αλλά ο ηθικός αυτουργός) χαρακτηρίστηκε ως «ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος" στην Αμερική. Στιγμιότυπα του "πανέξυπνου" ανθρώπου μπορείτε να δείτε εδώ


Άλλο παράδειγμα είναι η Alieen Wuornos (ναι αυτή που έγινε ταινία) η οποία δυο μέρες πριν την εκτέλεση της, πέρασε εξέταση ψυχολόγων και χαρακτηρίστηκε ως «σώφρον άτομο».

Την τελευταία της συνέντευξη, μια μέρα πριν την εκτέλεση της, μπορείτε να την δείτε εδώ, και να κρίνετε μόνοι σας για το κατά πόσο είχε «σώας τας φρένας».

Αυτό όμως που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, είναι το ακριβώς αντίθετο. Αν στις προηγούμενες περιπτώσεις είδαμε την «αποκάλυψη» της τρέλας, όταν φτάνεις ένα βήμα πριν απ την τελική κρίση, υπάρχει μια περίπτωση που περιέχει πολλές ιδιομορφίες.


Αυτή είναι η περίπτωση του Ted Bundy. Επιγραμματικά, ο Ted Bundy ήταν ένας τύπος με ανώτερη μόρφωση (χμμμ, κι ο Σεχίδης θα λεγε κανείς), φοιτητής νομικής, ο οποίος χρησιμοποιούσε αντί για βία την γοητεία του για να προσελκύσει τα θύματά του. Το πόσες δολοφονίες διέπραξε δεν είναι σίγουρο, μιας και δεν δεχόταν τίποτα, και κατηγορήθηκε τελικά μόνο για όσες δολοφονίες ομολόγησε.

Τίποτα απ αυτά όμως δεν τον κάνει ξεχωριστό. Αυτό που τον κάνει να διαφέρει, είναι ότι μέχρι την τελευταία στιγμή, την μέρα πριν την εκτέλεση του, δηλώνει ένοχος για όσα κατηγορείται, αλλά με μία «αλτρουιστική» στάση, μας εξηγεί τι τον οδήγησε στις αποτρόπαιες πράξεις, και πως να το αποφύγουμε στο μέλλον.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, υπεύθυνη κατά κάποιο μέρος είναι η κοινωνία που ανέχεται τα soft porn, που με την σειρά τους οδηγούν στα hard porn, που οδηγούν στην βία, και νομοτελειακά στα εγκλήματά του. Και όλα αυτά, τα λέει με τρόπο εμπεριστατωμένο, ενώ φαίνεται να θεωρεί ότι με τα λεγόμενα του θα συντελέσει αργά η γρήγορα στην αντιμετώπιση μελλοντικών περιστατικών.

Αν αυτό δεν είναι αρκετό, ο τύπος που του παίρνει την συνέντευξη (James Dobson)
, δείχνει μέχρις ενός σημείου να συμμερίζεται την σκέψη του.

Εντυπωσιακό θεωρώ επίσης σε σχέση με τους υπόλοιπους τον τρόπο που ξεδιπλώνει την σκέψη του.

Νομίζω ότι αξίζει να το δείτε. Εδώ λοιπόν.