Join the new world

Στόχος του άρθρου είναι να επισημάνει κατά πόσο τα online διαδικτυακά παιχνίδια είναι δωρεάν. Τα προσωπικά συμπεράσματα βασίζονται σε 5ετή ενασχόληση με διαδικτυακά παιχνίδια στρατηγικής.
Σύμφωνα με τους δημιουργούς τους όλα εμφανίζονται να περιέχουν κάμποση (μερικά πολλή) στρατηγική. Στρατηγική η οποία συνδυάζεται με την τυχαιότητα την οποία δεν μπόρεσε κανένας δημιουργός ν αποφύγει.
Υπάρχουν 2 κατηγορίες τέτοιων παιχνιδιών:
α) Αυτά που απαιτούν συνεχή ενασχόληση (κάψιμο)
β) Αυτά που δε χρειάζεται να είναι κανείς συνεχώς online (χαλλαρά)
Στα πρώτα η επιλογή του να τα παίξει κανείς εντελώς δωρεάν, τον καθιστά αυτόματα κομπάρσο σε έργο όπου οι πρωταγωνιστές πληρώνουν και τα εισιτήρια για τους θεατές.
Στα δεύτερα υπάρχουν δύο υποκατηγορίες:
---Κάποια (λιγοστά) όπου η επιλογή της πληρωμής δεν δίνει κάποιο ιδιαίτερο πλεονέκτημα στον παίχτη έναντι των ανταγωνιστών του. Προκειμένου να συντηρήσουν τους σέρβερς που απαιτούνται οι δημιουργοί αυτών των παιχνιδιών προσφέρουν κάποια features έναντι πληρωμής. Features που απλά προσδίδουν επιπλέον διασκέδαση στον παίχτη, αντί στρατηγικού πλεονεκτήματος.
---Τα περισσότερα ζητούν χρήμα και ανταμοίβουν με στρατηγικό πλεονέκτημα το χρήστη.
Τελευταία εμφανίζονται τα "υβριδικά" παιχνίδια και σ αυτό θα κατέτασσα και το e-rep.
Αυτά δεν απαιτούν συνεχή χρόνο παρουσίας στο παιχνίδι, αλλά δίνουν τη δυνατότητα του καψίματος σε όποιον μπορεί να πορωθεί με το παιχνίδι, φυσικά έναντι αδράς πληρωμής. Και επιπλέον σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα στον πορωμένο χρήστη.
Αυτόματα γεννάται το ερώτημα: "Αξίζει κανείς να ξοδεύει χρήμα σε παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας;"
Κάνοντας μια προσωπική ιστορική αναδρομή, έχω να θυμάμαι τα πρώτα ηλεκτρονικά παιχνίδια που εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '80, όπου αφήναμε το χαρτζιλίκι μας ρίχνοντας το τάληρο (στην αρχή) και διασκεδάζαμε όσο χρόνο απαιτούσε για το game over.
Μ αυτή τη λογική κι εφόσον ο κάθε χρήστης νιώθει ότι διασκεδάζειμε το παιχνίδι της επιλογής του μπορεί ν αφήσει το χαρτζιλίκι του (συνυπολογίζοντας σ αυτό και τα κόστη χρήσης PC & internet).
Επειτα ο κάθε δημιουργός παιχνιδιού αναλαμβάνει κάποια λειτουργικά κόστη τα οποία αν δεν καλύψει θ αναγκαστεί να ρίξει αυλαία.
Στα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια δεν υπάρχει το game over, παρά μόνο μια αέναη εναλλαγή δραστηριοτήτων και η παραμονή των χρηστών εξαρτάται από το πότε θα βαρεθούν ανακαλύπτοντας το νέο παιχνίδι που θα τους προκαλέσει το ενδιαφέρον.
Ο χρήστης που θα έχει ξοδέψει περισσότερα από τα ελάχιστα χρόνο και χρήμα, όταν θα φτάσει σε σημείο ανασκόπησης των πεπραγμένων του είναι σχεδόν βέβαιο πως θα έχει βρεθεί σε κυκεώνα λαθών του παρελθόντος.