Join the new world

A luz da aurora atravesaba as translúcidas cortinas de liño cando espertei. Vianca volvía de fora e colouse desde a ventá á miña cama. Sempre chegaba cando eu espertaba e acochábase comigo antes de erguérmonos.



Na cociña quento un bolo con manteiga para min e restos de peixe con algo de penso para ti, leite para min, auga para ti. As dúas nos aseamos no cuarto, eu coa almofía e ti coa túa áspera lingua.

Ás oito teño a miña cita diaria co señor Ibraim, el déixame o cuarto de quince metros cadrados que tiña como rocho detrás da súa libraría e eu límpolle o edificio, fágolle as contas e os recados, aténdoo en todo o que me pida e, sobre todo, fágolle compañía. Encántame estar con el e a el comigo, pois a súa muller hai anos que non sae da casa e el está sempre que pode no seu recunchiño, no seu refuxio, na súa realidade, no único no que segue a crer, na súa libraría. Non lle aporta máis ingresos ca o dalgún regalo para un sobriño, un cómic vello mercado cos aforros de todos os rapaces do barrio, ou, de cando en cando, o dalgún turista extraviado ou algún curioso atraído polo embriagdor aroma dos misterios que encerran as historias fantásticas do señor Ibraim.



Chego á pequena libraría por unha agochada porta traseira, que é a saída da miña casa. O señor Ibraim xa está, coma sempre, sentado na súa cadeira verde detrás do mostrador a ler quen sabe que rareza.

–Bos días, señor Ibraim. –Saúdo como de cotío.

–Bos días Naia –respóndeme el sen levantar a vista da súa lectura–, podes subir a prepararlle unha infusión a Amina, que parece que se levantou algo apoucada –fixo unha pausa como esperando a que eu dixese algo–. Xa faremos logo as contas. –Desta vez fixo un xesto coa man indicándome que podía subir, así que volvín por onde viñera.

As escaleiras para subir aos pisos están ben escondidas por unha porta de madeira mimética coa parede e á beira dereita da miña porta. Accedín a elas e subín ata o primeiro andar, onde a porta aberta dos señores Lahsen invitaba á entrada. Paseniño, entrei naquel mundo exótico cheo de cheiros e cores nunca vistos para a maioría dos que no barrio vivíamos, incluso eu, que xa tivera a fortuna de entrar, seguía quedando marabillada e absorta por cada pequeno detalle da casa.

Desde o corredor oín a voz de Amina cantar, cantaba coma os anxos, aínda que fose nun idioma diferente, pouco ou nada habituada a escoitar, ben se podía sentir a súa fermosa voz no corazón. Malia isto, era un mal sinal, porque só cantaba cando estaba triste ou enfadada e non sabería dicir cal das dúas cousas era menos grata.

Acerqueime á cociña, onde estaba ela a fregar na louza e en canto pasei a porta deu un salto polo que se lle escorregou das mans un prato enxaboado que caeu ao chan con gran estrondo esparexendo anaquiños de cerámica por todas partes. As dúas quedamos durante uns segundos aparvadas mirando aquel estrago e en seguida Amina secou as mans contra o mandil e foi por unha vasoira e un recolledor bisbando algo de camiño. Recollemos todo en silencio e ao rematarmos, Amina sentou, fatigada, nunha cadeira mentres eu poñía auga a ferver para tomar a nosa infusión preferida, a de canela hibisco e mazá acompañada dun par de pastas con chocolate e algunhas rebandas de mazá verde. Usei para servilo un xogo con motivos indios que lle regalara eu cando coñecín a Amina na primeira visita á casa.

Quentamos as mans agarrando na cunca mentres esperabamos a que estivese bo para tomar. Habitualmente era ela quen iniciaba a conversa, pois era unha muller á que lle gustaba falar, pero parecía algo perdida nos seus pensamentos, estaba eu nisto e querendo romper o silencio cando me sorprendeu:
–Algunha vez che dixo Ibraim cantos anos levamos a vivir aquí? –Preguntou sen levantar a vista da infusión.

Cavilei durante un anaco, pensando no moito que falara co señor Ibraim nos últimos catro anos pero non acertaba a adiviñar algunha pista de cando eles se mudaran alí, para ela simplemente levaban alí desde sempre e nunca preguntara máis aló.

–Non. –Dixen algo contrariada.

–Xa... –suspirou ela mentres enchía as cuncas con máis té.



Volvemos ficar caladas, eu mirábaa de cando en cando e ela tiña a mirada perdida no té cando proseguiu co que me parecera finalizado:

–Chegamos aquí, xusto a esta cidade, con 53 e 49 anos, fuxindo da India, a onde nos escaparamos sendo aínda moi novos –por un momento ilumináronselle os ollos e fixéronselle pequenas engurras á beira deles– lembro que eu acababa de cumprir os 15 anos así que el tería os 19 –esqueceu iso e volveuse centrar na súa chegada aquí con menos ledicia nos ollos–. Cadra que en oito días cúmprense os 21 anos desde que chegamos. Estabamos neste mesmo barrio, perdidos, asustados por todo o novo e camiñamos coas maletas ata o corazón da cidade pero alí vimos unha vida dura e deshumanizada que nos repeleu, así que volvemos ao comezo, a diante desta mesma casa, onde o barrio era moito máis acolledor. Calquera persoa á que lle digas isto, sobre todo calquera de fora, horrorizarase ante esta perspectiva nun barrio marxinal, onde aínda que ben preto do centro hai un abismo entre os edificios da verdadeira cidade e este mundo, cheo de prostitutas, drogadictos, marxinados en xeral e, en definitiva, dos pobres máis pobres. Pero nós non é que vísemos un encanto oculto, un mundo escondido ou un diamante sen pulir que atoparía algún moderno arquitecto ou rico ao limpar de miseria as rúas e convertiría o noso barrio no luxo da cidade. O que vimos foi unha pequena realidade onde ser nós, sen problema algún, onde agocharnos e non ter que saír. No centro hai demasiados ollos, demasiadas preguntas, demasiadas miradas indiscretas, veciñas que se queren facer amigas, o panadeiro que che serve o pan que queres xa sen necesidade de preguntar, aqueles rapaces que ves sempre ao entrar na casa, ... toda a túa vida acaba dalgún xeito máis sometida aos demais e á burocracia, aquí non atoparás moito de contratos, cousas que se dan por supostas, rutinas, chamadas de compañías telefónicas, servizos os mínimos, ninguén quere saber de ti, e iso, hai a quen nos gusta. Así que mercamos o edificio do comezo, pois fuxiamos pero non arruinados, pois fomos a un barrio marxinal, pero non polos cartos, e, de todos os xeitos, foi tirado de prezo, o que nos permitiu facer algunhas reformas e montar a libraría.

»Ao principio era moito máis selecta, todo obras sobre mitoloxía, lendas, fadas e seres fantásticos todos perfectamente coidados e coa edición máis luxosa da que había contados exemplares no mundo. Nun ano pasou por aquí unha moza que axudaba co son e vídeo a unha banda xuvenil que tocaba nun dos baixos dalgún edificio da zona, e parecía fascinada polos libros, o que ao principio entusiasmou a Ibraim, pero resultou ser unha rica con aires de alternativa que pronto se ofreceu a mercar moitos deles acabando por ofrecer un prezo que Ibraim se negou a aceptar, pois el non quería vender libros, senón tería posto a libraría nun lugar máis comercial, el o que quere é ter os seus libros e deixar neles a súa vida non regalarllos ao primeiro que pase, así que despois deste episodio comezou a vender libros raros que lle parecían interesantes pero dos que había tiradas de máis de catro exemplares, polo que non tiña reparo en vendelos e os outros escondeunos para algún día especial.

Esperei por máis, pero nada máis saíu dos seus finos beizos. Logo recolleu as cousas do té e despachoume. Todo pasou a cámara lenta, mais en pouco tempo. Tiña a cabeza chea de preguntas e ao mesmo tempo non. En primeiro lugar, que me quería dicir con aquilo? E os anos que levasen aquí que? Non sei, é unha bonita historia para recordar á hora do té pero non lle vía a finalidade coa que ma quería transmitir, parecía sen finalizar, algo inconexa ou incluso apurada aínda que a relatase con tanta calma. Estando así de confusa, baixei preguiceiramente as escaleiras e cheguei ao mostrador.

–Xa eran horas, tiven que facer as contas eu só –dixo sen rancor algún e, pola contra, alegre.

–Mmm xa, tomamos un té –dixen sen atreverme a contarlle sobre o que rebulía pola miña cabeza.

–Houbo ser máis de un! –dixo rindo.

Parecían todos cambiados, que pasara co serio pero cariñoso señor Ibraim? Non é que me preocupase a súa alegría, pero non vía motivo nela.

–Pois estando arriba perdécheste unha clienta, estivo mirando moito tempo e finalmente decidiuse por un bonito clásico de relatos de Wilde aínda que tivo entre as mans verdadeiras marabillas coas que non se atreveu. Ás veces debemos recuperar o espírito aventureiro e descubridor que tiñamos na infancia, non cres? –preguntou xirando cara min a cabeza como se esivese falando todo o tempo para el e se decatase aínda agora da miña presenza.

–Supoño –dixen pensando xa que hoxe, ou estaban todos por tomarlle o pelo, ou estaba ela algo susceptible que todo lle parecía a medio rematar.

–Pareces algo aparvada, tanto estar dentro da casa non é bo, ás veces gustaríame volver visitar bosques de conto e perderme neles. Por que non vas ao parque vermello? Seguro que che fará ben, pero que sexa á tardiña que é cando máis presta, mentres pódesme axudar por aquí con algunha cousa.

E así fixen, estiven todo o día pensando no parque vermello, fora alí un par de veces só aínda que me gustaba dabondo pero é que estaba algo lonxe para ir todos os días habendo cousas que facer aquí. Estaba estupidamente nerviosa, dalgún xeito esperaba atopar algo alí ao terme mandado o señor Ibraim.

Ás sete collín a bicicleta no meu cuarto e cunha mazá e un anaco de pan na cesta púxenme de camiño.